Οι διαφημίσεις βλάπτουν σοβαρά τα Σαββατόβραδα.
Χτες πέτυχα μία διαφήμιση για τις
Γέφυρες Πολιτισμού της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και προς στιγμήν μπερδεύτηκα, γιατί και το Μέγαρο Μουσικής έχει έναν καθιερωμένο κύκλο εκδηλώσεων με το όνομα "Γέφυρες" και για λίγο έχασα το μπούσουλα...
Η διαφήμιση έλεγε για το τριήμερο "Καλλιτεχνικών εκδηλώσεων για τους νέους και την εξάρτηση που θα γίνουν 8-10/12, στο Ποδηλατοδρόμιο", τέλοσπάντων, κάπως έτσι..
Μπαίνω, λοιπόν, στο παραπάνω site για να δω τι είδους Καλλιτεχνικές Εκδηλώσεις θα γίνουν στο Ολυμπιακό Στάδιο και τι σχέση έχουν οι νέοι με την Εκκλησία και την Τέχνη και την δημιουργία (την καλλιτεχνική, όχι την άλλη) και -το κυριότερο- με την ΕΞΑΡΤΗΣΗ.
Γιατί, εντάξει, το να διοργανώσει κάποιος, κι ας είναι και η Εκκλησία, ένα συνέδριο-φεστιβάλ χορωδιών/χορευτικών-καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς μέσα σε τρεις μέρες και στοχεύοντας στους νέους, δενκακό. Αλλά που κολλάει το "Εξάρτηση και δημιουργία";
(Αν πάτε στο site και πατήσετε στα δεξιά: Γέφυρες Πολιτισμού-> Σύνθημα εκδηλώσεων->"Ναι στην δημιουργία", θα διαβάσετε την κεντρική ιδέα.)
Απ' ότι κατάλαβα έχει σχέση με τους ανθρώπους που είτε είναι εξαρτημένοι από τα ναρκωτικά είτε βρίσκονται σε διαδικασία απεξάρτησης.
(Ελπίζω να κατάλαβα σωστά...)
Και έρχομαι στα δύο πράγματα που με ανατρίχιασαν:
1) Στο εν λόγω κείμενο, αλλά φαντάζομαι και στην στρατηγική προσέγγισης που θα ακολουθήσει, τα ναρκωτικά μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με το αλκοόλ και το τσιγάρο.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ!!!
Και τα τρία βλαβερά, δεν το συζητάμε, αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ!!!
Άσε, που αν θέλουμε να βοηθήσουμε κυριολεκτικά τους υπό απεξάρτηση ανθρώπους ή να στοχεύσουμε στην πρόληψη να μην πέσουν κι άλλοι στα ναρκωτικά, θα πρέπει πρώτα να ΜΠΟΡΟΥΜΕ να πούμε ή να γράψουμε: "Καλλιτεχνικές εκδηλώσεις για ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ σε ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ" και όχι γενικώς και αορίστως "μία-κάποια-ποια-μα-ποια-πάπια εξάρτηση".
2) Ο ορισμός της εξάρτησης, ως "...η ανάγκη χρήσης εξωτερικών παραγόντων, με σκοπό την ένταξη, καταξίωση ή και απόλαυση...".
Όχι.
Η εξάρτηση είναι αυτό που προκαλούν το αλκοόλ, το τσιγάρο και οι ναρκωτικές ουσίες, λόγω των συστατικών τους και ακόμα και όταν η χρήση τους ξεκινά για την "μαγκιά" ή για να μπούμε σε μία παρέα, τότε έχουμε να κάνουμε με την αφορμή και όχι με την αιτία.
Γιατί, αν νιώθουμε ότι θέλουμε να ανήκουμε κάπου, αυτό σημαίνει ότι δεν ανήκουμε εκεί όπου θα έπρεπε (οικογένεια, κ.λ.π., κ.λ.π.).
Να μην μιλήσουμε για την παντελή έλλειψη ενημέρωσης στα σχολεία περί ναρκωτικών και πολλών άλλων θεμάτων.
Να μην γράψω για το γεγονός ότι οι συνεδρίες μουσικοθεραπείας (μέσα στο πρόγραμμα των Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων) πρέπει να γίνονται με ανθρώπους που θεραπεύονται από κάτι και όχι έτσι στου κουτουρού, γιατί αλλιώς και νόημα δεν έχουν και παρεξηγείται η χρησιμότητά τους.
Να μην γράψω για το ότι η Τέχνη είναι θέμα Παιδείας και Κράτους και όχι της Εκκλησίας.
Να μην γράψω ότι οι εκδηλώσεις είναι υπό την αιγίδα μερικών Υπουργείων και κάποιων χορηγών (έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η Εκκλησιαστική Περιουσία είναι μύθος). Να μην γράψω ότι τα Ολυμπιακά Ακίνητα είναι κλειστά τις υπόλοιπες μέρες και ανεκμετάλλευτα.
Να μην γράψω ότι ένα πουλάκι μόλις μου σφύριξε ότι η συναυλία είχε ένα δυνατό άρωμα από τις περίφημες γιορτές της Χούντας.
Να μην γράψω ότι... άσε, δεν έχει τελειωμό και είναι και Σαββατόβραδο.
Τα λέμε στα σχόλια...