Ζούμε την ζωή μας σύμφωνα με τους κώδικες συμπεριφοράς και τις ηθικές αξίες που μας έμαθαν ή που μάθαμε μόνοι μας τρώγοντας απανωτά χαστούκια ή απολαμβάνοντας την αποδοχή για τα κατορθώματά μας.
Ουσιαστικά, από τα παιδικά μας χρόνια, η πορεία μας είναι συνεχείς λοξοδρομήσεις σε μία ευθεία, μέσα στην οποία εκπαιδευόμαστε να αντιδρούμε, σε κάθε τι και κάθε φορά, με τα αντανακλαστικά Παβλόφ:

αυτό είναι σωστό-εκείνο είναι λάθος,
αυτό είναι καλό-εκείνο κακό,
αυτό με συμφέρει-εκείνο δεν με συμφέρει.

Αν οι συγκυρίες στην ζωή μας το επιτρέψουν , τότε ανέβουμε ένα επίπεδο πιο πάνω και αναπτύσσουμε το αντανακλαστικό του αλτρουισμού και της συλλογικότητας:

αυτό είναι σωστό για τους άλλους (ή όχι),
αυτό είναι καλό για τους υπόλοιπους (ή όχι),
αυτό συμφέρει το σύνολο (ή όχι).

Μαθαίνοντας να αντιδρούμε ή όχι στα γεγονότα, στις ιδέες, στα συναισθήματα και στους ανθρώπους χτίζουμε την προσωπικότητά μας και ταυτοχρόνως χτίζουμε και τα συστήματα ασφαλείας και άμυνας της. Φτιάχνουμε όπλα και εργαλεία, που κάποια χρησιμοποιούμε συνειδητά και τα υπόλοιπα, τις περισσότερες φορές, τα χρησιμοποιούμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε.

Ένα από αυτά είναι να προσδοκούμε ή και να απαιτούμε από τα γεγονότα, τις ιδέες, τα συναισθήματα και τους ανθρώπους να συμβούν, να εξελιχθούν, να εκφραστούν και να λειτουργήσουν με τους τρόπους που μας ταιριάζουν και μας εξυπηρετούν ή (στο παραπάνω επίπεδο) ταιριάζουν και εξυπηρετούν το σύνολο. Λειτουργεί αυτή η διαδικασία προς όφελός μας;

Όταν βλέπουμε, όταν ακούμε, όταν αγγίζουμε, όταν ο εγκέφαλός μας ρουφάει ή αποτυπώνει μια πληροφορία, το πρώτο πράγμα που θα κάνει ο οργανισμός μας θα είναι να εξετάσει το πόσο και πώς του ταιριάζει.
Αν ναι, τότε το αποδεχόμαστε.
Αν όχι, το απορρίπτουμε και το επόμενο αντακλαστικό μας είναι να καταλάβουμε το γιατί.
Το “γιατί” μάς ενδιαφέρει περισσότερο στην αρνητική κρίση, παρά στην θετική.

Όταν μας αρέσει κάτι, τότε λέμε “Μου αρέσει και μου αρκεί” ή μπορεί να εξετάσουμε τις επιφανειακές μας αντιδράσεις σ' αυτό.
Όταν όμως η απόφασή μας είναι απορριπτική ή ακόμα και καταδικαστική, τότε θα βρούμε άπειρες δικαιολογίες, αιτιολογίες ή ακόμα και αφορισμούς. Σιγά σιγά, ο οργανισμός μας συνηθίζει.
Και μετά συλλαμβάνει άλλο ένα αντανακλαστικό:
Να βρίσκουμε τι δεν μας αρέσει και όχι τι μας αρέσει.
Η κύηση είναι σχετικά γρήγορη και η γέννα χωρίς πόνους και φωνές.

Και το παιδί αυτού: οι προσδοκίες.

Το κλισέ “ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός” είναι μία πολύ εύγευστη καραμέλα για να την κερνάμε σε εκείνους που οι προσδοκίες τους για τους ανθρώπους και τον κόσμο έχουν φτάσει σε ανέφικτα επίπεδα πραγματοποίησης.
Και έτσι, οι ανέφικτες προσδοκίες, όταν περνούν την κρίση της μέσης ηλικίας τους, μεταμορφώνονται σε απαιτήσεις.
Και οι απαιτήσεις, όταν γερνούν, μεταλλάσσονται σε γκρίνια.

Ας γυρίσουμε το νόμισμα ανάποδα.
Κι ας ξεκινήσουμε από την στιγμή που αντιλαμβανόμαστε κάτι και το επεξεργαζόμαστε.
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, καταλαβαίνουμε αμέσως αν κάτι μας αρέσει, αν μας ταιριάζει, αν το θέλουμε στην ζωή μας ή όχι.
Αν δεν μας αρέσει, πρέπει και οφείλουμε να βρούμε το γιατί. Τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους υπόλοιπους, γιατί αλλιώς, κινδυνεύουμε από άγνοια. Αλλά, χωρίς να εξετάζουμε το κατά πόσο έχει ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας.

Όμως.
Αν μας αρέσει κάτι ή κάποιος, μήπως θα έπρεπε να βρούμε το γιατί, το πως, το πότε;
Θα μπορούσαμε μετά να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να αντιδρά αντανακλαστικά στο όμορφο;
Θα μπορούσαμε να μάθουμε πώς να βρίσκουμε το σωστό στο λάθος, το όμορφο στο άσχημο, το καλό στο κακό; Και μετά τανάπαλιν;
Θα μπορούσαμε να δούμε την ομορφιά σε κάτι που μας φαίνεται αδιάφορο ή μέτριο, χωρίς να το αλλοιώσουμε με την φαντασία μας ή να του προσδώσουμε ανύπαρκτες ιδιότητες;
Θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε τον κόσμο και τους ανθρώπους χωρίς προσδοκίες και να ζήσουμε μέσα του και μαζί τους χωρίς απαιτήσεις;
Αν ναι, πως;
Κι αν όχι, γιατί;

Λοιπόν, ο cpil, κατά κόσμον Κωνσταντίνος Πιλάβιος, έφτιαξε το the series. Παίρνει κομμάτια και ιστορίες από τα μπλογκς και τα κάνει φιλμάκια. Η ιδέα είναι εκπληκτική και το τρίτο επεισόδιο έφτασε φρέσκο φρέσκο στις οθόνες μας και μας έκανε να κλάψουμε από τα γέλια!!!

Keep filming, cpil! Συγχαρητήρια σε σένα και τους συνεργάτες σου!



Σημ: Το template, μόλις γύρισε από το συνεργείο.
Λογικά, δεν θα υπάρχουν άλλα προβλήματα, αλλά αν δείτε κάτι, πείτε μου, ναι;

Το σύνδρομο του κυνηγημένου, πρόκειται για μία πάθηση, η οποία βασανίζει όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, οι οποίοι δεν πάσχουν απ’ αυτό και θεωρούνται ως "οι κυνηγοί", από αυτούς που πάσχουν από το σύνδρομο του κυνηγημένου .

Η συνήθης συμπεριφορά του ασθενούς είναι η "φυσιολογικά" πρέπουσα, μέσα στα "φυσιολογικά" πλαίσια, που υπαγορεύει η "φυσιολογική" κοσμοθεωρία:
"Δώστα όλα και μην ζητάς τίποτις πίσω, να είσαι καλός και ταπεινός, άστους να σε πατάνε και μην ουρλιάξεις, μην ακούς και μην πιστεύεις μιερά και βρωμερά πράγματα, θα πάθουν τίποτις τα αυτάκια σου και ο εγκέφαλός σου και δεν έχουμε άλλα φράγκα για να σε πάμε στον γιατρό, τα δώσαμε όλα στους άλλους, άσε που θα βρεθείς και σε κανά καζάνι, φρόντισε να κάνεις στην ζωή σου κάτι σπουδαίο για να σε θυμούνται, αλλά μην το κάνεις για σένα, αλλά για την υπέρτατη δύναμη και την ανθρωπότητα την οποία υπηρετείς" και άλλα τέτοια πολλά που βαριόμαστε να γράψουμε.
Εν ολίγοις, είναι ένας "φυσιολογικός" άνθρωπος.

Τα συμπτώματα του συνδρόμου, κάποιες φορές, πέφτουν σε ύφεση και ο περίγυρος του πάσχοντα αδυνατεί να τα αντιληφθεί αμέσως, καθώς ο ασθενής τα καλύπτει, ως σωστός χαμαιλέοντας που σέβεται τον εαυτό του, μέσω της τεχνικής που περιγράψαμε στην παραπάνω παράγραφο ή αλλιώς:
"κάνω ό,τι μπορώ για να μην με πάρουνε χαμπάρι και μετά με τις πέτρες".
Το αποτέλεσμα είναι ο ασθενής να κερδίζει με περισσή ευκολία την εμπιστοσύνη και την συμπάθεια των άλλων.
Μετά, δεν θέλετε να μάθετε τι συμβαίνει, γιατί ούτε κι αυτοί που έδωσαν την εμπιστοσύνη τους και την συμπάθειά τους ήθελαν να μάθουν και, βασικά, να πάθουν αυτό που συνέβη.

Τα συμπτώματα του συνδρόμου εκφράζονται έντονα, όταν ο ασθενής υποτροπιάζει, λόγω των πιέσεων που δέχεται ή που νομίζει ότι δέχεται από το εξωτερικό του περιβάλλον, προκειμένου να συμπεριφερθεί νορμάλ και ανθρώπινα.
Τότε, το σύνδρομο του κυνηγημένου ξεσπά με το λεγόμενο φαινόμενο "me, my self, and I", συνδυαζόμενο με το άλλο φαινόμενο "and nobody else in the world", διότι πιστεύει ότι τα πάντα που υπάρχουν στο σύμπαν είναι:
ή για να τον υπηρετούν (όπως πιστεύει ότι κάνει εκείνος, άσχετα αν «απαγορεύεται» να ζητά να τον υπηρετούν, αλλά τι στα διάλα μια ζωή την έχουμε, δεν θα την γλεντήσουμε;)
ή για να τον κυνηγούν, διότι είναι τόσο τέλειος και ικανός, που έχει ανακαλύψει την υπέρτατη αλήθεια και μπορεί να την λέει και γι αυτό έχει κάνει τόσους εχθρούς.
Ακόμα και αν δεν είναι η υπέρτατη αλήθεια, τότε μπορεί να λέει την όποια "αλήθεια" συναντά στο διάβα του, γιατί είναι υποχρεωμένος προς την ανθρωπότητα και τον εαυτό του, και τι πειράζει αν πήρανε κάποιον/ κάποιους/ όλους τα σκάγια, αφού "me, my self and I, κάναμε το χρέος μας και είμαστε καλοί άνθρωποι, αλλά, αυτοί δεν μας καταλαβαίνουνε, my precious".

Το σύνδρομο του κυνηγημένου, όταν υποτροπιάζει, εκφράζεται με την αυτιστικά επαναλαμβανόμενη φράση του ασθενούς "Μα, ΕΓΩ δεν έκανα τίποτα, εσείς ΜΟΥ επιτίθεστε και ΕΓΩ είμαι το θύμα και εσείς κυνηγάτε ΕΜΕΝΑ και δεν ΜΕ καταλαβαίνετε".
Στις έρευνες, που έκανε η ομάδα μας, ανακαλύψαμε ότι το σύνδρομο που σας περιγράφουμε εμπλέκεται και με το "σύνδρομο του θύματος", το οποίο -όπως διαπιστώσαμε, με έκπληξή μας- οδηγεί σε νευρικές κρίσεις, όχι τον ασθενή, αλλά τους ανθρώπους που τον συναναστρέφονται, με προφανή αύξηση πωλήσεων των ηρεμιστικών φαρμάκων, τα οποία χορηγήθηκαν σε ομαδικές δόσεις, συμπεριλαμβανομένων των περισσότερων ερευνητών της ομάδας.

Δυστυχώς, η ερευνητική ομάδα που υπογράφει τούτο το κείμενο δεν μπόρεσε να κατανοήσει τις αιτίες δημιουργίας του συνδρόμου του κυνηγημένου, γιατί μετά από τόσες μελέτες και πειράματα, το έργο της αναγκάστηκε να τερματιστεί.
Στο τελικό στάδιο της έρευνας, οι επιδράσεις του συνδρόμου οδήγησαν ΟΛΟΥΣ τους ερευνητές του προγράμματος σε εθισμό στα βαριά, πολύ βαριά, δεν θέλω να θυμάμαι σας λέω, ηρεμιστικά. Πολύ φοβούμαστε ότι έχουμε μόνο δύο πράγματα να προσφέρουμε στο επιστημονικό πεδίο έρευνας και είναι αυτά:

Γεγονός 1: Ο καθένας που διαβάζει αυτό το κείμενο, σίγουρα θα αναγνωρίσει ένα οικείο του πρόσωπο, ή περισσότερα, μέσα σ’ αυτό.

Γεγονός 2: Μετά από απέλπιδες προσπάθειες, η μόνη φαρμακευτική αγωγή που μπορούμε να συστήσουμε για την αντιμετώπιση των ατόμων που πάσχουν από το σύνδρομο του κυνηγημένου, γιατί η αντιμετώπιση του ίδιου του συνδρόμου ανήκει στην σφαίρα της φαντασίας, είναι η εξής:

"ΤΡΕΧΑ, ΤΡΕΧΑ, ΤΡΕΧΑ,
ΜΗΝ ΠΑΡΕΙΣ
ΤΙΠΟΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ
ΠΙΣΩ ΣΟΥ!!!"

Μετά τιμής
Η πρώην ερευνητική ομάδα του "συνδρόμου του κυνηγημένου"
και νυν ενταγμένοι στο επόμενο ερευνητικό πρόγραμμα
"το σύνδρομο των κυνηγημένων από τους κυνηγημένους".

Κάπως έτσι κύλισε η χτεσινή μέρα στην γειτονιά μας:



Γιατί; Τι να σας πω...

Περάστε από τον JustAnotherGoneOff‚ , τον Μαύρο Γάτο, τον Πάνο και τους e-roosters, μπείτε και στα άλλα blog που δίνουν τα παιδιά, διαβάστε και τα σχόλια, στα οποία έχουν γραφτεί πολλές απόψεις, και ό,τι καταλάβατε, καταλάβατε.

Το κακό είναι ότι ο Παναγιώτης Βρυώνης έκλεισε και το monitor και το blog του και μαζί όλα τα λινκ, στα οποία εξηγεί τους λόγους. Εύχομαι να ξαναγυρίσει στην γειτονιά το συντομότερο. Μέχρι τότε, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παναγιώτη που έφτιαξε το monitor και μας έδωσε την δυνατότητα να φτιάξουμε μια μεγάλη γειτονιά.

(Σας παρακαλώ, κυρία Ζωή, να τα πούμε από Δευτέρα;;;)

Ξημερώνει η Παρασκευή και ο χρόνος μου μειώνεται.
Η Δευτέρα έρχεται κοντά μου όλο και πιο απειλητικά και φοβάμαι.
Φοβάμαι όλα όσα θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα, αφού από το ρεβεγιόν και μετά ζω το όνειρό μου μέσα στην πελώρια ροζοσαπουνόφουσκά μου :
Είμαι συνέχεια στο σπίτι και παίζω Need for Speed, Stronghold και Flo's Diner Dash, βλέπω διαστημικές σειρές, διαβάζουμε ώρες ατελείωτες περιοδικά και εφημερίδες, μετά γινόμαστε φυτά στην τηλεόραση, κοιμάμαι στις 5:30 το πρωί και ξυπνάω στη μία το μεσημέρι και δεν έχω να κάνω ΤΙΠΟΤΑ!
Και μόλις γύρισα από ένα φαγοπότι με άλλους μουρλούς που δεν ήξερα ότι υπήρχαν, ούτε εκείνοι εμένα, και περάσαμε σούπερ, μέχρι που με ρώτησε κάποιος πότε πιάνω δουλειά.

Ε;

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑΑΑΑ! ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ! ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ!

Γι αυτό παρατάω τούτους τους τύπους από κάτω να τα βγάλουν πέρα με την πραγματικότητα, μόνοι τους, χωρίς εμένα, και πάω να συνεχίσω την πνευματική μου αποβλάκωση.
Τσάο, αντιός και καλά να περνάτε, see u @ Monday...







Δεν θέλω να έρθει η Δευτέρα...