Πριν λίγο καιρό που γιορτάστηκε η επέτειος του τρίτου χρόνου διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, έμεινα έκπληκτη από την σχεδόν χαιρέκακη διάθεση στα πρόσωπα των μελών της και ειδικά των μελών της κυβέρνησης, που έβγαιναν στην τηλεόραση για να δεχθούν τα "χρόνια πολλά".
Όσοι δεν είχαν χαραγμένο στο πρόσωπό τους το χαμόγελο του Δρακουμέλ (θα φάω στρουμφάκια σήμερα) , είχαν την έκπληξη του στρουμφακίου, που γλύτωσε από τα νύχια του Δρακούμελ.
Στην προσπάθειά μου να κατανοήσω τόσο τον εορτασμό της επετείου (δεν το είχα ξαναδεί αυτό το πράγμα) όσο και τα χαμόγελα χαιρεκακίας ή έκπληξης, κατέληξα στο ταπεινό συμπέρασμα ότι γιορτάζαμε το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία ΚΑΤΑΦΕΡΕ να παραμείνει και για τρίτο χρόνο κυβέρνηση και ότι δεν χρειάστηκε να κάνει πρόωρες εκλογές.
Και ουχί την ημερομηνία εγκαθίδρυσής της στο Μαξίμου.
Δεν θα επιχειρήσω καμία πολιτική ανάλυση, αυτό το κάνουν άνθρωποι που είναι η δουλειά τους και όχι η δική μου.
Απλώς, έχω εντυπωσιαστεί τρομερά με όσα συμβαίνουν και μπορώ να πω ότι έχω ξεπεράσει το στάδιο της οργής και του θυμού και, κάθε φορά που ακούω για σκάνδαλο, γελάω. Μέχρι δακρύων.
Αν ήμουν κομματικό μέλος στην Νέα Δημοκρατία ή έστω, αν την ψήφιζα, αυτή την στιγμή ο θυμός δεν θα μου είχε περάσει καθόλου. Διότι, δεν θα μπορούσα να καταλάβω -δύο φορές παραπάνω απ' όσο μπορώ τώρα- πως είναι δυνατόν να έχει προδώσει ένα κόμμα τόσο αισχρά και ξεδιάντροπα όσους το εμπιστεύτηκαν και το ψήφισαν και ακόμα χειρότερα, αυτούς που δούλεψαν -από την βάση του κόμματος- για να κάτσει στην εξουσία.
Έχουν ξεσπάσει τόσα σκάνδαλα, έχουν αποδειχθεί τόσο ανίκανοι οι υπουργοί αυτής της κυβέρνησης να αντιμετωπίσουν τις όποιες κρίσεις έπεσαν στο κεφάλι τους, έχουν αποτύχει να εκπληρώσουν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις, που η παραίτηση κάποιου υπεύθυνου ή κάποιου υπουργού να φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Διάβαζα ότι η λύση που έχει ο κ. Καραμανλής αυτήν την στιγμή -προκειμένου να μην γίνει παραπάνω ρόμπα- είναι να κάνει ανασχηματισμό στην κυβέρνηση, προκειμένου να μην υπάρξουν παραιτήσεις.
Συγγνώμη, κύριοι, αλλά εμένα αυτό δεν μου κάνει και δεν μου φτάνει.
Γιατί, πολύ απλά μας δείχνετε περίτρανα -και δεν είναι η πρώτη φορά- ότι μας έχετε όλους γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι, τόσο αυτούς δεν σας ψηφίσαμε όσο και αυτούς που σας ψήφισαν.
Κύριοι της κυβέρνησης, δίνετε την εντύπωση του βουλιμικού που τον έδεσαν σε μια καρέκλα για 11 χρόνια και μόλις τον έλυσαν δεν ξέρει από πιο βουνό φαγητού να φάει πρώτα. Αν ο μπουφές με τα φαγητά του λουκούλλειου γεύματος ήταν δικός σας και είχατε πληρώσει εσείς, κανέναν πρόβλημα.
Δεν πάτε να σκάσετε από το φαγητό; Χεστήκαμαν!
Μόνο που...
Ο μπουφές δεν είναι δικός σας. Ο μπουφές είναι όλων μας και πολύ απλά εσείς θα έπρεπε να παίζετε τους προμηθευτές, τους σεφ και τα γκαρσόνια σ' αυτήν την παράσταση και όχι τους συνδαιτημόνες.
Θα έπρεπε να φροντίζετε τον μπουφέ και να φροντίζετε να υπάρχει ίσο και ίδιο φαγητό για όλους.
Σόρυ. Αποτύχατε. Ο μπουφές αδειάζει και το κακό είναι ότι αυτοί που θα κληθούν να τον ξαναγεμίσουν, θα είμαστε εμείς.
Μου κάνει επίσης εντύπωση η απάθεια του κόσμου.
Θυμάμαι ότι, επί ΠΑΣΟΚ, όλοι ουρλιάζανε ή γκρινιάζανε για τα ανομολόγητα [απλά και δομημένα] και δεν λέω, όσοι ουρλιάζανε καλά κάνανε.
Αλλά, τώρα τι; Άκρα του τάφου η σιωπή...
Τι συμβαίνει και ο κ. Καραμανλής είναι ο δημοφιλέστερος και ο καταλληλότερος ως πρωθυπουργός;
Μήπως, επειδή δεν έχει βρεθεί κάποιος που να του παίξει βρώμικη αντιπολίτευση;
Μήπως, επειδή δεν έχει βρεθεί κάποιος "δημοφιλέστερος" από εκείνον;
Και αν ναι, γιατί θα πρέπει να υπάρχουν τα παραπάνω για να κριθεί ως ακατάλληλος;
Δεν αρκεί το "έργο" του για να κριθεί;
Ή μήπως, το προεδρικό διάταγμα Παυλόπουλου -περί αορίστου χρόνου συμβάσεων- ήταν αρκετό και για ψήφους, για "δημοφιλία" και για καταλληλότητα;
Από την άλλη, λέω να κρίνω με τις καλύτερες των προθέσεων και να υποθέσω ότι τόσο ο πρωθυπουργός όσο και οι υπουργοί του, αλλά και τα υπόλοιπα υπουργικά και κομματικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, είναι στις θέσεις που είναι για να κάνουν το καλύτερο δυνατόν ώστε να κρατηθεί ο μπουφές γεμάτος και για να φάμε όλοι ίσα. Και όχι για να φάνε εκείνοι.
Λυπάμαι, αλλά και σ' αυτήν την εξίσωση μου βγαίνουν λάθη.
Γιατί, κ. πρωθυπουργέ και κ. υπουργοί, τα έχετε κάνει τόσο σκατά, που με τέτοιο ρεζίλεμα κανείς άνθρωπος με σώας τας φρένας δεν θα καθόταν στιγμή στην καρέκλα του, αλλά θα δήλωνε παραίτηση. Τουλάχιστον, θα έφευγε με το κεφάλι ψηλά.
Υ.Γ. Στο λύκειο είχαμε μία καθηγήτρια, η οποία κάθε φορά που μίλαγε κάποιος, γύρναγε και την έλεγε τον διπλανό του που άκουγε.
Στις διαμαρτυρίες του διπλανού, του απαντούσε ότι
"δεν φταίει μόνο ο φίλος σου που θέλει να σου μιλήσει, αλλά και εσύ που τον ακούς και δεν του λες να βγάλει τον σκασμό. Φταίτε, λοιπόν, και οι δύο.
Τόσο ο φίλος σου που δεν σε σκέφτεται ότι θα σου ρίξω εσένα την κατσάδα, όσο και εσύ που το ανέχεσαι".
Μπορεί να μην το είχαμε σκεφτεί ποτέ έτσι, μπορεί να χρειαστήκαμε δύο μήνες ήρεμης, αλλά αυστηρής κριτικής και συζήτησης για αυτό το θέμα, αλλά έκανε ό,τι μπορούσε για να μας βγάλει στην κοινωνία με τσίπα.
Τι να κάνουμε. Δεν είχαμε όλοι τους ίδιους δασκάλους...
