Το περασμένο καλοκαίρι πήγα στους Μελισσουργούς, το χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο παππούς μου. Από το ταξίδι εκείνο θα βάλω τις πρώτες προσωπικές φωτογραφίες στο blog.

Είναι xτισμένο πάνω από τα σύννεφα (στην κυριολεξία),
με τη μουσική από τα νερά των πηγών να σε συντροφεύει ακόμη και στον ύπνο σου (φαντάζεστε τις παρενέργειες) και την ομίχλη να σε επισκέπεται το βράδυ αθόρυβα και ύπουλα από πίσω.
Όταν την είδα για πρώτη φορά νόμιζα ότι ήταν σύννεφα. (Foto)
Αργότερα όμως δεν μπορούσα να βρω τους υπόλοιπους κι αυτοί εμένα, οπότε καταλάβαμε ότι ήταν η "κουβέρτα" του βουνού!


Ο τόπος αυτός είναι υπέροχος! Είναι επιβλητικός και τρυφερός. Σε κάθε στιγμή της ημέρας νομίζεις ότι τα βουνά παίζουν κυνηγητό και κρυφτό με τα σύννεφα, την ομίχλη, τον ήλιο, τη βροχή και το ουράνιο τόξο.
Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα διπλό ουράνιο τόξο!!!
Και μετά έρχεται το ηλιοβασίλεμα που κόβει την ανάσα (η φωτογραφία λέει λίγα, δυστυχώς) και ο ήλιος πού φεύγει δίνει την υπόσχεση ότι θα γυρίσει για την αυριανή ρεβάνς. (Εκείνη την ημέρα τον κατατρόπωσε ένα πελώριο σύννεφο και έφαγε φάουλ από τη βροχή. Στο ρόλο του διαιτητή ήταν το ουράνιο τόξο και ήλιος πήγε στ' αποδυτήρια βρίζοντας αναψοκοκκινισμένος).


Η εκκλησία του χωριού είναι ο Άγιος Νικόλαος, χτισμένη το 17ο αιώνα, με υπέροχες αγιογραφίες.Έχει καταστραφεί αρκετές φορές από τη φύση (σεισμοί) και τον άνθρωπο (δεν καταθέτω εδώ αυτό το κεφάλαιο, γιατί είναι μεγάλο και θα με πιάσουν πάλι τα νεύρα μου για τη χάρη του αθάνατου ελληνικού πνεύματος), αλλά έχει αναστηλωθεί και λειτουργεί από έναν απίθανο (μα απίθανο όμως) παπά. Όπως μας εξήγησε, η εκκλησία ονομάστηκε "Άγιος Νικόλαος", γιατί πολλοί από τους νέους του χωριού έφευγαν για να βρουν καλύτερη μοίρα στα καράβια. Όμως οι περισσότεροι απ' αυτούς θαλασσοπνίγονταν μιας και μέχρι τότε δεν είχαν καμία επαφή με τη θάλασσα. Έτσι οι μανάδες τους ανάβανε τα κεριά τους συνέχεια στον Άγιο Νικόλαο και η εκκλησία πήρε τ' όνομά του.



Στο γυρισμό ένα σύννεφο μας είχε πάρει από πίσω. Και μας φώναζε ότι αν βγάλουμε το χέρι από το παράθυρο θα το πιάσουμε και έτσι θα το πάρουμε μαζί μας στην Αθήνα για να θυμόμαστε αυτόν και τους φίλους του.


Φωτογραφίες: Artanis, Αύγουστος 2005.

Υ.Γ.Δυστυχώς, το αθάνατο ελληνικό πνέυμα ξαναχτύπησε, διότι ως λάτρεις του κάλλους και της αρμονίας κάποιοι έχτισαν τρεις πολυκατοικίες (!!!) ανάμεσα στα πέτρινα με τα κεραμίδια σπιτάκια και μπάζωσαν το ρέμα του χωριού, στο οποίο κάθε άνοιξη έφτιαχναν τα χελιδόνια τις φωλιές τους και κράταγαν σεκόντο στα τραγούδια των νερών. Το Χελιδονόρεμα μπαζώθηκε κι έγινε δρόμος τις μέρες που είμασταν εκεί. Τα χελιδόνια αυτή την άνοιξη δε θα βρουν μέρος για να μείνουν. "Sorry, Xelidonorema closed".