Υπήρξαν αρκετοί λόγοι, που με οδήγησαν να αφήσω την σχολή, τότε στο δεύτερο έτος, αλλά ο ένας και κύριος λόγος ήταν ότι ΔΕΝ μου άρεσε...Θα μου πείτε, γιατί μπήκα...Μπήκα για διάφορους λόγους (πάλι), αλλά ο ένας και κύριος λόγος (πάλι) ήταν ότι θα ήταν καλό να έχω και μία καβάτζα μ' ένα χαρτί πανεπιστημίου και μία δυνατότητα πρόσληψης σε σχολείο ή μεταπτυχιακών στο μέλλον.

Η πρώτη περίπτωση με ανατριχιάζει και μόνο στην σκέψη, γιατί πολύ απλά δεν είμαι ο άνθρωπος που θα αντέξει μέσα σε μία τάξη με 20-30 παιδιά. Θεωρώ ότι πρέπει να έχεις τρελά κότσια για να αντέξεις και πολύ αγάπη για την σχολική αντίληψη για να ξεπεράσεις τον όχλο και να τον κάνεις ομάδα, ώστε να πεις ότι έκανες και κάποια δουλειά.
Η δεύτερη περίπτωση δεν ίσχυε τότε στην όμορφη Ελλαδίτσα μας (οπότε για ποιο λόγο να χτυπιέμαι) και από πέρυσι που εκσυγχρονιστήκαμε σ' αυτό το θέμα, άρχισα να τρέχω στην σχολή και να δίνω μαζεμένα μαθήματα.

Έτσι και τώρα, που μέχρι τέλος Ιουλίου θα συνεχίσω να κάνω αυτό που άρχισα. Διάβασμα και μαθήματα με τον τσαμπουκά να σπάει, όταν βλέπω ότι οι αντοχές δεν είναι πια ίδιες και δεν μπορείς, χρυσή μου, να ξενυχτάς όπως τότε και μετά στις 8:30 το πρωί και με 3 ώρες ύπνο να τρέχεις να προλάβεις το μάθημα, γιατί πολύ απλά, δεν ανεβαίνεις τα σκαλιά με την ίδια ταχύτητα, έχεις παραπάνω νικοτίνη στα πνευμόνια σου, χρειάζεσαι περισσότερους καφέδες για να ξυπνήσεις, έχεις και κάποια κιλά παραπάνω και το σαλταρισμένο ξεφύσημα "άι εμ του όουλντ φορ δισ shιτ" δεν σε γλυτώνει από τίποτα.

Το μόνο καλό είναι ότι ξέρω πως έκανα και έγινα αυτό που ήθελα και γράφω στα παπάρια μου κανά δυο κακεντρεχή ειρωνικά σχόλια και το πιο ωραίο από όλα είναι ότι δεν φαίνομαι η 30άρα (στο περίπου) αιώνια φοιτήτρια και, όταν φοιτητές με ρωτούν "σε ποιο έτος επί πτυχίω είσαι;", απαντώ "στο 11ο", κάνουν την πρόσθεση, διαγράφεται η απορία στο πρόσωπο "πως σκατά γίνεται τώρα αυτό;" και μου λένε "άσταδιάλα, βρε μαλάκα, μας δουλεύεις!" Και μετά εισπράττω το "μα φαίνεσαι 23!!!" και πάρ' την κάτω την Artanis από το λίγωμα...
Και που να πω ότι στα 23 φαινόμουν 30...

Κατά τ' άλλα το μυαλό μου είναι πιο πηγμένο (λέμε τώρα, θα έπρεπε, αυτό θα σου 'λειπε, κ.τ.λ.), δεν σταματήσα ποτέ να διαβάζω, λόγω μουσικής, οπότε τα μαθήματα δεν μου φαίνονται πολύ δύσκολα (εκτός από την αποστήθιση, που πάντα με τρέλαινε) και έχω γνωρίσει τα πιο τρελά τυπάκια, που με βοηθούν απίστευτα πολύ να συντονιστώ και να χώσω γκάζια.

Βεβαίως, το μόνο πραγματικό πρόβλημα είναι -όπως πάντα- το φαϊ. Την περασμένη εβδομάδα δεν μπορούσα να βάλω μπουκιά στο στόμα μου από την κούραση και αυτήν την εβδομάδα τρώω κάθε δύο ώρες και κάθε απόγευμα παγωτό και έκοψα και την γυμναστική! Όπως πάω, σε λίγο θα τρέχω πάνω κάτω τις σκάλες της σχολής με μπουτάκια και μπρατσάκια σε πλήρη ταλάντωση και συντονισμό...

Σήμερα το απόγευμα είπα ότι θα δείξω αυτοσυγκράτηση και αποφάσισα ότι αντί για παγωτό θα φάω καρπούζι και ότι θα επιδείξω σθεναρή αντίσταση και πάω στο ψυγείο μονολογώντας "φάε καρπούζι, φάε καρπούζι, φάε καρπούζι". Έφαγα καρπούζι, έκανα μια κοιλιά νααα, μετά συγχωρήσεως, και αισθάνθηκα πολύ περήφανη για τον εαυτό μου, γιατί κατέληξα στο συμπέρασμα (τουρλώνοντας κοιλιά) ότι εκεί φαίνεται η ηλικία, βρε, στην δύναμη του μυαλού και στην αυτοεκπαίδευση της θέλησης και πριν από λίγο τέλειωσα το βραδινό μου με απόλυτη ικανοποίηση για την επιλογή μου:
Έφαγα μία τεράστια κομματάρα τούρτα παγωτό, σοκολάτα παρφέ, με απίθανα μπλιμπλίκια μέσα και από πάνω σιρόπι σοκολάτας....

Σόρυ, αλλά το ξεκαθάρισα...
άι εμ του όουλντ φορ δισ shιτ,!!!
'ΝΤΑΞΕΙ;;;

Μερικές φωτογραφίες που τράβηξα στην συγκέντρωση του Συντάγματος.
Χάρηκα που είδα τόσο κόσμο και περισσότερο χάρηκα που είδα όμορφο κόσμο.
Όμορφα πρόσωπα.
Σαν μία περίεργη, σιωπηλή -μέχρι τώρα- μειοψηφία, που βρήκε τρόπο επιτέλους να "μιλήσει".
Να πω την αλήθεια μου, περίμενα λιγότερους. Γιατί, πιστεύω ότι λίγοι άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους, χωρίς να τους το υπαγορεύσει κάποιο κόμμα, κάποιο συνδικάτο, κάποιος "από πάνω".
Αλλά, όταν προσπαθούσα να περάσω μέσα από τόσο κόσμο και δεν μπορούσα και έκανα 15 λεπτά για 10 βήματα και κάποια στιγμή με έπιασε απελπισία ότι δεν θα φτάσω ποτέ τους φίλους μου, σταμάτησα, κοίταξα γύρω μου, σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών και είδα αυτό που δεν περίμενα ποτέ να δω στην ζωή μου. Πολλά κεφάλια, το ένα πολύ δίπλα στο άλλο, μέχρι τον τοίχο της βουλής, έμοιαζαν ακίνητα, την κοίταζαν και της φώναζαν. Η δύναμη του κόσμου, του κάθε ανθρώπου που στέκεται δίπλα σε τόσους άλλους, με την ευθύνη και την αξιοπρέπεια του εαυτού του, του μυαλού του, μου έφερε ρίγη και βούρκωμα και χαμόγελο, όλα την ίδια στιγμή.
Οι περισσότερες φωτογραφίες που τράβηξα είναι με όμορφα πρόσωπα, αλλά -για εδώ- προτιμώ περισσότερο την "Κοκκινοσκουφίτσα", γιατί δεν ντρέπεται να εμφανιστεί δημόσια.




















Στιγμή:
Την ώρα που παλεύω με την μηχανή (οι μπαταρίες απέκτησαν προσωπικότητα και "έσβηναν", όποτε τους την βάραγε), ακούω έναν κούκλο πιτσιρικά δίπλα μου να ρωτάει την μαμά του:
"Μαμά, εδώ πέρα σήμερα θα έρθουν και αυτοί που κατέστρεψαν την Πάρνηθα;"
Η μαμά, μετά από την στιγμιαία σιωπή-σκέψη, του απαντά με την "παιδαγωγικο-απαντώ-αυτό-που-πρέπει" φωνή:
"Όχι, χαρά μου, δεν θα έρθουν", αλλά κάτι στην φωνή της μεταφραζόταν ως:
"Ε, ρε λιντσάρισμα που θα 'πεφτε...".

(Το έλαβα μέσω SMS, το έστειλα μέσω SMS, το βάζω και εδώ, έστω και την τελευταία στιγμή. Το copy-paste από την Ψιλικατζού)

ΟΛΟΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ.

ΑΠΑΙΤΗΣΕ ΤΗΝ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΜΕΝΩΝ ΕΚΤΑΣΕΩΝ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ.

ΑΠΑΙΤΗΣΕ ΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ.

ΜΗ ΜΕΙΝΕΙΣ ΑΠΡΑΓΟΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ.

ΠΡΟΩΘΗΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΒΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Και από το blog του Nylon βρήκα το παρακάτω βίντεο...



Υ.Γ. Καλώς σας ξαναβρήκα...