Εδώ και τρεις μέρες είμαι σαν να ζω σε όνειρο. Κακό όνειρο. Πολύ κακό. Χειρότερο και από εφιάλτη. Νιώθω πως ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω δεν είναι αληθινό, δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά μια ταινία, ένα παράλληλο σύμπαν...Ή μάλλον δύο παράλληλες πραγματικότητες.
Η μία έχει πόνο, τρόμο, θλίψη, οργή, απορία, ουρλιαχτά, απόγνωση, φωτιά, φωτιά, φωτιά.
Η άλλη έχει αναισθησία, ψέμα, πανικό, κέρδος, καρέκλες, σταυρούς, θράσος, θράσος, ανείπωτο θράσος, αξεπέραστο...

Μάθαμε τα νέα για τις φωτιές το Σάββατο το απόγευμα κοιτάζοντας τα νερά στα σκαλισμένα φύλλα της φωτογραφίας. The Canadian War Memorial...στο Green Park του Λονδίνου... από τα πιο μικρά, λέει, αλλά με θεόρατα δέντρα... Εκεί μάθαμε ότι όχι απλώς καίγονταν τα πάντα, αλλά και ότι κάηκαν άνθρωποι...Δεν είναι δυνατόν...Τι κάνουμε εμείς εδώ πέρα; Και με πιάσανε τα κλάματα και το παράπονο και η οργή. Και ξαφνικά τα νερά έσταζαν πάνω στα φύλλα θλίψη και τα αψιδωτά δέντρα μοιρολογούσαν τον πόνο.

Λονδίνο...Πως τα περάσαμε; Υπέροχα και όλες τις μέρες ψάχναμε να βρούμε κάπου που να ΜΗΝ έχει πράσινο...Και ο οικοδεσπότης μας να μας λέει ότι, οπουδήποτε υπάρχει πράσινο στην Αγγλία δεν μπορείς να το κάνεις τίποτε άλλο, που να είσαι ο ίδιος ο θεός και να χτυπάς τον κώλο σου κάτω...Πράσινο, δάση, δέντρα, όλα περιποιημένα και φροντισμένα. Ειρωνεία...

Αυτήν την στιγμή, δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο για το Λονδίνο.
Αλλά, και για οτιδήποτε άλλο...

Την Κυριακή που γυρίσαμε το φεγγάρι ήταν κόκκινο και το πρωί που ξυπνήσαμε ο ήλιος είχε χλωμιάσει τα πάντα.

Νιώθω ακινητοποιημένη και ριζωμένη, από την Δευτέρα κάνω συνέχεια δουλειές στο σπίτι, κοντεύω να το βάψω, δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω, τα έφτιαξα όλα. Πάντα αυτό κάνω στις στεναχώριες. Πλένω, ξεσκονίζω, λες και έτσι θα ξαναφτιαχτεί το λάθος. Λες κι αν ξεπλύνω τα αποκαΐδια από το μπαλκόνι θα ξαναγεννηθούν οι άνθρωποι και τα ζώα, λες κι αν βγάλω την στάχτη από τα έπιπλα θα ξαναφυτρώσουν τα δέντρα. Λες κι αν τα κάνω όλα να λάμπουν, τότε ο χρόνος θα κάνει rewind και στο forward η ιστορία θα παιχτεί αλλιώς.

Το μόνο που έκανα ήταν να διαβάζω τα μπλογκς και να έχω συνέχεια ανοιχτή την τηλεόραση, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω ότι αυτά που διάβαζα, άκουγα, έβλεπα, έγιναν, δεν είναι η ιδέα σου, ναι, είναι τόσο τραγικά και ακόμα παραπάνω.
Ήθελα να γράψω όσα γράψατε, αλλά δεν ήξερα πώς, καθόμουν, κοιτούσα την οθόνη, ξεκινούσα μια φράση και μετά το κενό. Ακόμα και τώρα, γράφω απλώς το πρώτο που μου έρχεται, μόνο και μόνο για να πάρω μπρος. Δεν έχει νόημα να ξαναγράψω τα ειπωμένα.

Αλλά, αυτό που δεν έχω δει πουθενά και με κάνει να αισθάνομαι η τρελή του χωριού, είναι το ΘΡΑΣΟΣ. Δεν έχει ντραπεί κανείς τους; Βλέπω στην τηλεόραση τις συνεντεύξεις και τις διαφωνίες, τις εξαγγελίες και τις κατηγορίες και κάθε φορά νιώθω το ίδιο πράγμα. Ότι παρακολουθώ κάποιον να χορεύει πάνω από τον μόλις πεθαμένο, και γύρω από την χήρα του να τραγουδά στα ορφανά του. Ούτε καν περιμένει να ταφεί και να τον κλάψει κάποιος. Πάνω από το ζεστό πτώμα...Συγγνώμη, αλλά αυτή η κατάσταση ξεπερνά την φαντασία μου, δεν μπορώ να το χωνέψω...
Αυτήν την στιγμή δεν έχω καν τον θυμό για να αρχίσω να βρίζω. Νιώθω σαστισμένη, σαν να με πιάσανε στον ύπνο, σαν να μου κάνανε επίθεση χωρίς να προλάβω να πάρω τα όπλα μου.

Περιμένω, ακόμα με την ελπίδα, ότι κάποιος θα θυμηθεί τους νεκρούς, θα σωπάσουν έστω για ένα γαμημένο λεπτό για να τους κρατήσουν στην μνήμη τους, θα σφίξει κάποιος τις οικογένειές τους για λίγο στην αγκαλιά του, θα τιμήσει την ζωή τους και το άδικο φευγιό τους από εδώ, έστω με δυο λόγια. Έστω...
Περιμένω, ακόμα με την ελπίδα, ότι κάποιος θα πει με γενναιότητα, ότι θα φτιάξουμε πάλι τα χωριά, θα τα ξαναχτίσουμε, ότι θα τα κάνουμε όλα καλύτερα από πριν.
Περιμένω, ακόμα με την ελπίδα, ότι κάποιος θα θυμηθεί την δουλειά του, τι σκατά πρέπει να κάνει και όχι τι τον συμφέρει να κάνει.
Περιμένω, προσπαθώντας ακόμα για το καλύτερο και θα προσπαθώ μέχρι να πέσω, ότι θα προσπαθήσει και κάποιος άλλος.

Ακόμα και η σημερινή συγκέντρωση μου φάνηκε πρόωρη, βιαστική, είναι νωρίς , ακόμα δεν έχουν τελειώσει όλα. Για αυτό δεν πήγα. Κάπου παρηγορούσα τον εαυτό μου ότι έχω κατέβει σε τόσες και τόσες, ακόμα και για τα προβλήματα άλλων, χωρίς καμία κομματική ιδιότητα, μόνο και μόνο για το δίκιο, όχι ρε παιδιά δεν είμαι δική σας και δεν πρόκειται να γίνω κανενός, ναι, είμαι ακομματίκ, αλλά όχι απολιτίκ, ε, καιρός είναι να κατέβει και κανένας άλλος. Αλλά, όχι. Αυτό αυτό που είπα στον εαυτό μου είναι δικαιολογία.
Ένιωσα όμως πολύ περήφανη, όταν είδα τόσο κόσμο στην τηλεόραση. Αλλά, και πάλι ένιωσα ότι είναι νωρίς για μαζώξεις. Δεν ξέρω αν θα μετανιώσω που ακολούθησα το ένστικτό μου και δεν κατέβηκα. Θα δούμε.

Αύριο που θα ξυπνήσω, ελπίζω να νιώθω τα πράγματα με λιγότερη ηττοπάθεια και περισσότερη ελπίδα.
Πρώτη φορά νιώθω την ανάγκη να πω αντί για "καληνύχτα", αυτό που λέει η γιαγιά μου:
Καλό ξημέρωμα...