Ο καθένας μας στην ζωή του ζωγραφίζει το δικό του ουράνιο τόξο, με τα δικά του χρώματα, μετά από τις βροχές του και τις καταιγίδες του, μόλις ξαναβλέπει τον ήλιο να στεγνώνει τις στάλες της μπόρας.Είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθεις ότι "η μπόρα πέρασε" και βλέπεις τα σύννεφα να απομακρύνονται σιγά σιγά, όταν τα τρυπά το φως και καταλαβαίνεις ότι μπορείς να αφήσεις για κάποιες στιγμές τα όπλα κάτω και να ξεκουραστείς για την επόμενη καταιγίδα. Και ακριβώς την ίδια στιγμή, βλέπεις το δικό σου ουράνιο τόξο να σχηματίζεται και του βάζεις κι άλλα χρώματα και το απολαμβάνεις να λάμπει και μετά να ξεθωριάζει.
Το δικό μου ουράνιο τόξο, χρειάζεται λίγη περισσότερη δουλειά, όχι γιατί ήταν μεγάλη η καταιγίδα ή λίγο το φως, αλλά γιατί θέλω να το φτιάξω από την αρχή μόνη μου.Να το βάψω, να το πλάσω σε πολύχρωμο αστέρι και μετά να το φυσήξω στον ουρανό, ώστε να το δω στην επόμενη βροχή και να με οδηγήσει στον ήλιο.
Και όταν το χρειαστώ, να το κατεβάσω από τον ουρανό και να το ξαναζωγραφίσω.
Για αυτό, θα κάνω ένα μικρό διάλειμμα από τα blogs, γιατί με νιώθω να γίνομαι ασπρόμαυρη και το ουράνιο τόξο μου να γκριζάρει μαζί μου.Θέλω να ξαναβρώ κάποια πράγματα σε μένα και να μάθω καινούρια. Χρειάζομαι να ακούσω την σιωπή μου και μετά να την κάνω πάλι χρώματα. Δεν έχω να γράψω κάτι πια, δεν μπορώ να σχολιάσω, τα γράμματα σκαλώνουν σε κάποιο σημείο του μυαλού μου και δεν γίνονται λέξεις.
Ακόμα και η μεγαλύτερή μου ευχαρίστηση, το να σας διαβάζω, δεν με ταρακουνάει, δεν με συγκινεί, δεν με ευχαριστεί.
Και δεν φταίτε εσείς, αλλά εγώ.
Δεν ξέρω πότε θα ξαναγράψω. Οφείλω να ομολογήσω ότι μου πέρασε από το μυαλό να σταματήσω το blogging, αλλά δεν μου αρέσει αυτή η λύση.Το σίγουρο είναι ότι την Παρασκευή, θα γυρίσω για λίγο για να τιμήσω την Αμαλία. Θα είμαι εδώ. Και μετά θα ξαναγυρίσω στην σιωπή μου, να παίξω με το σκοτάδι και το φως, το νερό και την φωτιά και με ότι βρω μπροστά μου και, όταν βρω αυτό που ψάχνω, θα ξαναγυρίσω. Συγχωρέστε με, αν δεν απαντήσω στα σχόλια αυτού του ποστ. Δεν θέλω να τα κλείσω, γιατί μου αρέσει να σας νιώθω κοντά μου, ακόμα περισσότερο σ' αυτήν την φάση.
Θέλω να σας ευχαριστήσω, γιατί μόλις πρόσφατα, μου κρατήσατε συντροφιά, χωρίς να το ξέρετε, σε κάποιες ανυπόφορες στιγμές σωματικού πόνου.Σας διάβαζα και ξεχνούσα τα πάντα.
Σας ευχαριστώ και σας αφιερώνω αυτό το κομμάτι, που είναι από τα πιο αγαπημένα μου.
Είναι η πιο όμορφη εκτέλεσή του που υπάρχει, αυτήν την στιγμή, στο You Tube.
Σας αγκαλιάζω με χίλια αστέρια για φιλιά...
Μμμμμ, θέλω να μείνω λίγο μόνος μου κι έτσι???
Μα τί μας έχουν κάνει αυτά τα blogs! Ούτε ο εργοδότης μας να ήταν!
Σας ευχαριστώ κι εγώ όλους που μου κρατάτε παρέα σε στιγμές ανυπόφορου ώρες ώρες πόνου, ελπίζω κι εσύ να έχεις στανιάρει πλήρως!
Και μήν απολογείσαι, καλό ταξίδι στα βάθη της ψυχής σου...και ρίξε ένα "παρούσα" όταν,άν επανέλθεις, πολλά φιλιά...
We don't want you to go.
Μετράει; Σοβαρά το λέω.
Μην κοιτάς που δεν γράφω - εδώ και δύο μήνες, λέω να σκανάρω ένα ένθετο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, όπου είχε αναφορά στον δικό σου (όχι τον Σύρους, τον άλλον, τον Μπάουερ, Μακμπάουερ...). Τον 24 ώρες. Έλεγε λοιπόν χονδρικά, οτι έχει κατηγορηθεί πως επειδή περιέχει πολλά "πετυχημένα βασανηστήρια" και καθόλου ηθικούς φραγμούς, δίνει άλλοθι και δικαίωση στους υπάρμαχους του Γκουαντάναμο. Έχει δηλ. και πολιτικε΄ς προεκτάσεις, όχι μόνο ψυχαγωγικές. Το ένθετο αυτό το έχασα πλέον, τυπικό για μένα, οι προθέσεις αγνές αλλά η πραγματικότητα χάσκει, κάπου το έβαλα πλέον και δεν θυμάμαι - αλλά θέλεις στην επόμενη φορά που θα καθαρίσω σαρωτικά το γραφείο μου (κάθε χρόνο) να το βρω και να μην έχω κανένα να το στείλω; Ποιός θα μου γεμίσει το ψυχικό κενό τότε; Σε ποιον θα στείλω εξώδικο (γιατί θα στείλω!) για το τραύμα που θα πάθω, τις δουλειές που θα χάσω, τα απολεσθέντα κέρδη και τις επενδύσεις που θα έκανα;
Σοβαρά τώρα: We don't want you to go. Definately, .-
ΥΓ. Ανάρρημα την ώρα...
Νασαι καλα Artanis.
Να ξανα-βρεις το ουρανιο τοξο σου και να το βαψεις με τα χρωματα που θα αγγιζουν την χυχη σου.
Θα ειμαι εδω οταν με το καλο ξαναγυρισεις.
Ευχαριστω για την αγκαλια που στελνεις σε ολους μας.