30.5.06
Χρωματιστά δώρα




Η φωτογραφία είναι μια χειροποίητη καρτ-ποστάλ, αναμνηστικό δώρο από τη δασκάλα, τη γυναίκα που με ενέπνευσε να ακολουθήσω ό,τι ήθελα.
Αφιερωμένη σε όσους χρειάζονται χρώματα και σε σας που μου τα δώσατε, όταν τα χρειάστηκα.
Σας ευχαριστώ που μου ζωγραφίσατε τη διάθεση...
 
Από την Artanis στις 3:09 μ.μ. | 46 comments
28.5.06
The good, the bad and the ugly news.


The good news:

ΈΧΩ ADSL!!!!!
Μου την έκανε δώρο ο cyrusgeo, λέγοντάς μου ότι έχω και extra δωράκι. Extra μήνες, extra δωρεάν.

The bad news:

Η ίωση με ταλαιπώρησε 2 εβδομάδες, ο πυρετός με ροδόψησε στο φούρνο και όλη μου η ζωή μπήκε στην κατάψυξη.

The ugly news (ή αλλιώς ο νόμος του Μέρφυ):

Και που είναι ο extra χρόνος στο 24ωρο για να κάτσω στο internet;

Ε;

Ε;

Ε;


Ακολουθεί απεικόνιση της διάθεσής μου, όταν σκέφτομαι ότι πρέπει να βγάλω τη ζωή μου από την κατάψυξη και να την ξεπαγώσω. (Το ασπρόμαυρο έχει λόγο και αιτία)
 
Από την Artanis στις 3:22 μ.μ. | 11 comments
26.5.06
Nazanin Mahabad Fatehi: Θάνατος δια απαγχονισμού.


Το Μάρτιο του 2005 η 17χρονη Ιρανή Nazanin Mahabad Fatehi και η 15χρονη ανηψιά της δέχτηκαν επίθεση από τρεις άντρες, οι οποίοι επιχείρησαν να τις βιάσουν.
Τα δύο κορίτσια δεν ήταν μόνα τους. Είχαν πάει βόλτα με δύο φίλους τους, όταν δέχτηκαν την επίθεση των 3 ανδρών. Οι επίδοξοι βιαστές ζήτησαν από τ' αγόρια να τους"δώσουν" τα κορίτσια για "να βρεθούν μαζί τους". Όταν άρχισαν να πετροβολούν τ' αγόρια, εκείνα έφυγαν, αφήνοντας τις κοπέλες μόνες τους. Η Nazanin, στην προσπάθειά της ν' αμυνθεί, μαχαίρωσε θανάσιμα τον επίδοξο βιαστή της.
Η Nazanin συνελήφθει και δικάστηκε στις 3 Ιανουαρίου. Η καταδίκη της είναι ο θάνατος δια απαγχονισμού.
Σε κάποια άλλη χώρα, πιθανότατα, το δικαστήριο θα της επέβαλλε μικρή ποινή φυλάκισης.

Στον Ισλαμικό νόμο, μεταξύ των άλλων, ισχύουν και τα εξής:

  • Στο δικαστήριο, η κατάθεση της γυναίκας έχει τη μισή βαρύτητα από την κατάθεση του άντρα.
  • Αν η Nazanin και η ανηψιά της είχαν βιαστεί θα τις συλλάμβαναν για σεξ εκτός γάμου και θα τιμωρούνταν, το μέγιστο, με 100 μαστιγώματα.
  • Η θανατική ποινή στο Ιράν ισχύει από τα 15 χρόνια για τ' αγόρια και από τα 9 για τα κορίτσια.
  • Το Ιράν έχει υπογράψει τη "Διεθνή Συνθήκη Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων" και τη "Συνθήκη για τα Δικαιώματα του Παιδιού". Υποχρεούται, λοιπόν, να μην επιβάλλει τη θανατική ποινή σε άτομα κάτω των 18 ετών. (Καλό θα ήταν να μην την επιβάλλει κανείς σε κανέναν, αλλά...πάμε παρακάτω)
  • Η μητέρα του θύματος μπορεί να συγχωρέσει τη Nazanin και να της δώσει χάρη, σώζοντάς της τη ζωή.
Η μητέρα του θύματος δήλωσε στο δικαστήριο ότι επιθυμεί την καταδίκη της Nazanin σε θάνατο. Έτσι, οι ελπίδες της Nazanin λιγοστεύουν και σε ολόκληρο τον κόσμο γίνονται προσπάθειες και εκκλήσεις για την αναστολή της απόφασης του διακαστηρίου.

Μία από αυτές είναι η έκκληση μέσω ενός ψηφίσματος το οποίο θα παραδοθεί στους:
Στο γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, την ύπατη αρμοστή του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Λουίς Αρμπούρ, τον θρησκευτικό ηγέτη της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, Αγιατολλάχ Σεγέντ Αλί Χαμενεΐ, και τον υπουργό Δικαιοσύνης της χώρας, Αγιατολλάχ Μαχμούντ Χας.
Όποιος θέλει να υπογράψει σ΄αυτό το ψήφισμα θα το βρει εδώ. Οι ιδιότητες των παραληπτών δίνουν ελπίδες για πιέσεις.

Μερικά links:

Για την καταδίκη παιδιών σε θάνατο, στο Ιράν, η Διεθνής Αμνηστία ανακοίνωσε ότι καταγράφηκαν 18 εκτελέσεις παιδιών από το 1990 και τουλάχιστον 8 το 2005.

Στην ιστοσελίδα Save Nazanin θα μάθετε την ιστορία της νεαρής γυναίκας και τους άλλους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να τη βοηθήσουμε.

Άρθρο της wikipedia για τη νεαρή Nazanin, θα βρείτε εδώ.

Το άρθρο της Ιρανής εφημερίδας Etemaad για τη δίκη της Nazanin, στα αγγλικά, από το Save Nazanin.

Διάβασα, για πρώτη φορά, την ιστορία της Nazanin σε άρθρο του Χρήστου Μιχαηλίδη, στην Ελευθεροτυπία και αποτέλεσε τη βάση γι αυτό το post.
 
Από την Artanis στις 12:23 π.μ. | 8 comments
23.5.06
ΓΑΤΟΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ SOS!!!!!!!



Ο
συνblogger ART ATTACK περιποιείται ένα μωρό γατσούνι, αλλά αδυνατεί να το μεγαλώσει και να το κρατήσει. Όποιος επιθυμεί μια γατοπαρέα, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του. Αλλιώς, θερμή παράκληση, ανακοινώστε το κι εσείς με όποιο μέσο έχετε στη διάθεσή σας.

Ενημέρωση: Δυστυχώς, το γατάκι πέθανε. Ο art attack έκανε τα πάντα για να το γιατρέψει και να το σώσει.
Το σημαντικότερο...
το αγάπησε .
..


 
Από την Artanis στις 10:29 μ.μ. | 1 comments
22.5.06
Αφιέρωση στην ou ming.


Το παρακάτω post αφιερώνεται στην συνbloger ou ming και τον κούταβο που ανατρέφει, είναι δεν είναι 4,5 μηνών τώρα. Στο γράμμα που ακολουθεί, για λόγους ανωνυμίας, θα τον ονομάσω ou puppy.


"Αγαπητή ou ming,

Θυμάσαι που συζητούσαμε για το μελλοντικό μέγεθος του ou puppy σου;
Θυμάσαι που σου έλεγα για εκείνο το σκυλάκι που μεγάλωσα, εκπαίδευσα και έδωσα στους παπούδες μου; Ναι, εκείνο που έγινε τερατάκι. Στις παρακάτω φωτογραφίες, λοιπόν, φαίνεται η (ας την ονομάσουμε –διαδυκτιακά) Μαρλέν. Το Μαρλέν ήταν το όνομα που τις έδωσαν οι πρώτοι γονείς της. Της ταίριαζε, αλλά μετά από μερικές λεκτικές πλάκες στην οικογένεια, επαναβαφτίστηκε. Λοιπόν. Μη μου στεναχωριέσαι καθόλου. Ο ou puppy σου θα γίνει ένας υπέροχος μεγάλος σκύλος. Και για να πάρεις μία γεύση, βάζω εδώ μερικές συγκριτικές φωτογραφίες.
Σημ. Η Μαρλέν ήταν λίγο μικρότερη σε μέγεθος από τον ou puppy στις αντίστοιχες ηλικίες.

Υ.Γ. Το πουκάμισο που μου έφαγε ο ou puppy, το έχω φυλάξει με τα υπόλοιπα τρόπαια, αντίστοιχων καταστάσεων: «Ρε σεις, βγάζω δόντια σας λέω!!!».

Με αγάπη, Artanis"


Εδώ είναι 2,5 μηνών. Την πρώτη μέρα που ήρθε σπίτι μας.




Κι εδώ 1 έτους.




Σ' αυτή τη φωτογραφία είναι 3,5 μηνών. Έξω είχε 5 βαθμούς με λιακάδα και τσακωνόμασταν επί μία ώρα: "Μπες μέσα, τώρα!" Ακόμα και τώρα, όταν έχει κρύα και ανέμους, βγαίνει στη βεράντα και απολαμβάνει την παγωνιά.




Εδώ, είναι 2 χρονών. Φέρνει λίγο στον Γκάνταλφ ή είναι η ιδέα μου;




Και μία πανοραμική. Ρεμβάζοντας...το αεράκι.




Photo: By Artanis.
 
Από την Artanis στις 10:42 π.μ. | 11 comments
20.5.06
Lithuania...12 points!


Λοιπόν, αυτοί οι θεόμουρλοι κύριοι στη παρακάτω φωτογραφία



εκπροσωπούν τη Λιθουανία στη Γιουροβίσσιον.
Το τραγούδι τους αποτελείται, πάνω κάτω από αυτούς τους στίχους:

We are the winners of Eurovision
We are, we are! We are, we are!
You gotta vote, vote, vote for the winners
Vote, vote, vote for the winners
'coz we are the winners of Eurovision
Vote!

(Ενδοιάμεσα έχει κι άλλους στίχους, αλλά το νόημα είναι αυτό.)


Είστε ΘΕΟΙ!!!



Υ.Γ. 1 Ως ελληνίδα πολίτης, αισθάνομαι πολύ υπερήφανη για τον εαυτό μου, που έβαλα κι εγώ τον οβολό μου, στην εμφάνιση της εθνικής μας-αναλλοίωτης-άλιωτης-άφωνης- σταρ. Μου ήρθε ο λογαριασμός της ΔΕΗ, στην οποία θα πληρώσω 27 ευρώ για "Άσκοπη Μετάβαση".
Μετάφραση του "Άσκοπη Μετάβαση": ήρθε ο τεχνικός της ΔΕΗ δεν έφτιαξε τίποτα, οπότε τον πληρώνω, γιατί τον ενόχλησα. Το γαμώτο είναι ότι δεν μου το είχε πει αυτό...
Άρα 170.000 το φόρεμα μείον 27 τα δικά μου ίσον:
Το καλό που της θέλω, να είναι και γαμώ τα φορέματα!

Υ.Γ. 2
LORDI RULES!!!!
 
Από την Artanis στις 3:38 π.μ. | 15 comments
12.5.06
Space 2


Αγοράκι μου, που το έβγαλες βόλτα με τέτοιο καιρό;




Η φωτογραφία είναι επίσης από το HubbleSite.
 
Από την Artanis στις 12:07 μ.μ. | 33 comments
8.5.06
Space



Ωραία...και το κλειδί που το έβαλα;




Η φωτογραφία είναι από το HubbleSite.

Υ.Γ. Το blog, από χτες το βράδυ, έπεσε, "χτύπησε, ε και τι μ' αυτό, οι φίλοι του ας ειν' καλά" και με "τεχνικές ανάνηψης" ξανασηκώθηκε. Κάτι φίλοι μου έστειλαν sms στις 4:00 το πρωί, για να μου πουν ότι "έπεσα".
ΜΕ ΞΥΠΝΗΣΑΤΕ!!!
 
Από την Artanis στις 8:28 μ.μ. | 21 comments
4.5.06
Οι δύο τελευταίες μέρες της ζωής μου.


«SHE TARZAN, ME JANE

Τίτλοι αρχής.
(Προχτές τηλεφωνεί η λογίστρια στη μαμά μου.
«Αύριο πρέπει να μου φέρετε τα χαρτιά της μητέρας σας.
Η προθεσμία λήγει το μεσημέρι. Θα στείλουμε τη δήλωση ηλεκτρονικά.»)


Σκηνή 1η.
Τετάρτη. Ώρα 10:00 το πρωί.
Η μαμά μου ξεκινά για το λογιστικό γραφείο, κουνιστή και λυγιστή. Μπροστά από το αστυνομικό τμήμα, πατάει σε μια λακκούβα, γυρνάει ο δεξιός αστράγαλος, συνειδητοποιεί ότι πέφτει, ρίχνει το βάρος στο αριστερό πόδι, προσγειώνεται στο αριστερό γόνατο, στηρίζεται στο αριστερό χέρι. Οι αστυνομικοί φρουροί βλέπουν ένα φορτηγάκι να περνά από δίπλα της κι εκείνη να σωριάζεται. «Ο μαλάκας τη χτύπησε κι έφυγε!» Τη βουτά από τους ώμους ένας 2μετρος μπάτσος, οι υπόλοιποι κυνηγούν το φορτηγό, εκείνη φωνάζει: «Όχι, μόνη μου έπεσα. Εγώ είμαι μαλάκας.»
Ευχαριστεί για τη βοήθεια και παίρνει την κατηφόρα, μη φάμε πρόστιμο για ληξιπρόθεσμη δήλωση. Στο τέλος της κατηφόρας νιώθει την υπόταση να «χτυπά». Αρχή λιποθυμίας. Πιάνεται από ένα στύλο, αρχίζει και παραπαίει. Οι περαστικοί την κοιτούν. «Μόλις θα πήρε τη δόση της. Κρίμα, στην ηλικία της». Συνέρχεται, βουτάει ένα ταξί, φτάνει στη λογίστρια, της λέει τι έπαθε. «Πω πω, τι πάθατε κυρία Κ., και να φανταστείτε ότι δεν χρειαζόταν τελικά να έρθετε. Μπερδέψαμε το Α.Φ.Μ. του πατέρας σας με αυτό της μητέρας σας. Έχουμε χρόνο. Μέχρι τις 30 Ιουνίου.»

Σκηνή 2η.
Ώρα 11:00
Βρίζοντας τους θεούς και τους δαίμονες τουτουνού του κόσμου, κουτσαίνοντας και ασθμαίνοντας, ψάχνει ταξί για να πάει στο νοσοκομείο και να βγάλει ακτινογραφία στο γόνατο. Δεν μπορεί να το πατήσει, να το κουνήσει, τίποτα. «Λες, να το έσπασα;» Θυμάται ότι δεν έχει σηκώσει λεφτά από την τράπεζα. Η κόρη της, όμως, θα περάσει από την Αθήνα να παραλάβει το οξυγόνο της γιαγιάς. Στο δρόμο της είναι το νοσοκομείο, θα σηκώσει λεφτά, θα φύγει μετά, θα πάει στις πρόβες και τα μαθήματα. Πατάει την ταχεία κλήση «το παιδί μου» και φωνάζει: «Ταξίίίί».


Σκηνή 3η.
Ώρα 11:00
Είμαι στο λεωφορείο, μόλις είχα τελειώσει το πρώτο μάθημα, ο Red FM ουρλιάζει στο Mp3, διαβάζω τα πολιτιστικά στην «Ελευθεροτυπία», κάποιος ανέβηκε με δυο σακούλες ψάρια, χτυπάει το τηλέφωνο. Αναγνώριση κλήσεων: «Η μαμούλα μου».
«Έλα, ναι θα μπω στο μετρό σε λίγο, εντάξει με τα χαρτιά της γιαγιάς; Τι, πού; Χτύπησες πολύ; Α, πάλι καλά. Τον αστράγαλό σου, μόνο; Ναι, θα περάσω από την τράπεζα, σε 10 λεπτά θα σε βρω στα εξωτερικά ιατρεία.» Γνωρίζοντας τις ταρζανιές τις μάνας μου (δεν θα πήγαινε ποτέ να βγάλει ακτινογραφία για στραμπούληγμα), συμπέρανα ότι έσπασε το χέρι της, το πόδι της, το κεφάλι της ή και τα τρία μαζί.

Σκηνή 4η.
Ώρα 11:10
Στη διαδρομή για την κλινική τηλεφωνώ στην εταιρία για το οξυγόνο, «ναι, αύριο στις 12:00», ακυρώνω μαθήματα και πρόβες.
Μπαίνω στα επείγοντα, τη βλέπω με κλαμένα μάτια, μου κόβονται τα πόδια. (Έχει απίστευτη αντοχή στον πόνο και άμα έχει κλάψει εξ αιτίας του, σημαίνει ότι η κατάσταση είναι σοβαρή).
«Τι έπαθες, ρε μάνα;»
«Ε, να, ξέρεις…» και μου διηγείται την ιστορία, με ιδιαίτερη μνεία στο σημείο με τους μπάτσους. Βγάζει ακτινογραφίες, την εξετάζει ο ορθοπεδικός, βγαίνει από το εξεταστήριο να πάρει κάτι και τον ρωτάω:
«Σας είπε ότι λιποθύμησε μετά από την πτώση;»
«Τι; Όχι!»
Παίρνει έναν νευρολόγο, βγάζουν γνωμάτευση.
"Βαριά κάκωση και υγρό στο αριστερό γόνατο, διάστρεμμα στον δεξί αστράγαλο, το χέρι της τραντάχτηκε. Αρνήθηκε να της βάλουμε νάρθηκα. Είναι αγύριστο κεφάλι, πάλι καλά που μας είπατε για την λιποθυμία, αλλά δεν είναι τίποτα. Πιθανότατα της έπεσε απότομα η πίεση. ΑΚΙΝΗΣΙΑ 4 μέρες και βλέπουμε.»


“ME TARZAN, SHE JANE

Σκηνή 5η.
Ώρα 18:00
Αφού της έφτιαξα το ντιβάνι στο σαλόνι με όλα τα καλούδια και τη βόλεψα με όλα τα μαξιλάρια του σπιτιού, πετάχτηκα προς ανεύρεση τροφής στο διπλανό δέντρο, συγγνώμη, σπηλιά, φτου σου, super market. Και φυσικά γύρισα με το Madame Figaro και τις αγαπημένες της σοκολάτες, που ζύγιζαν όσο το κοτόπουλο και οι 5 σακούλες από το δέντρο, συγγνώμη, σπηλιά, φτου σου, super market. Φτιάχνω στα γρήγορα το σπίτι, απαντάω στα τηλεφωνήματα συμπαράστασης («Έλα, έρχομαι από ‘κει, να φέρω και την πάπια;» «Επιτέλους, κι ένας γιατρός που μας επιβεβαίωσε ότι είναι τρελή» κ.λ.π., κ.λ.π.), πετάω κι ένα ψωμί στη ψωμιέρα, καθώς το κοτόπουλο επέπλεε στη μαρινάτα του (λάδι, λεμόνια, πορτοκάλι, δεντρολίβανο, μέλι, μουστάρδα και μπαχαρικά. Μούρλια).
Σκάνε οι πρώτοι εκπρόσωποι της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Σώστε την Artanis από τη μαμά της και τη μαμά της από την Artanis» με αρχηγό τον καλό μου. Η βασιλομήτωρ (στο κρατίδιο που βασιλεύει η γκριφονο-κανισο-κοκερο-τεριέ βασίλισσα κονόμησε τάρτες κι εκλεράκια, καινούριο λουλουδικό για την βεράντα της, παγοκύστες (ιατρικές) και μια επίσκεψη από τη μαμά της-γιαγιά μου, που άρχισε να διεκδικεί το Όσκαρ από την Κατίνα Παξινού. «Αλί, αλί και τρισαλί, τι είν’ αυτό που μας βρήκε.» Ανάμεσα στους καφέδες, το ντάντεμα και το τάισμα της βασίλισσας και της βασιλομήτορος, το βρίσιμο στη γιαγιά «σκάσε και χαμογέλα», κόβω πατάτες και πετάω το κοτόπουλο στο φούρνο.
Γυρνάω να ρωτήσω «θες κάτι άλλο από την κουζίνα, γλυκιά μου;» και τη βλέπω όρθια να παραπατάει, στηριζόμενη σε μία γκλίτσα, στο δρόμο προς το μπάνιο. Βάζει τη γκλίτσα κάπου ανάμεσα σε φλοκάτη και παρκέ, φεύγει η γκλίτσα, φεύγει αεροπορικώς για το μπάνιο η βασιλομήτωρ.
Συμπέρασμα: Χρειαζόμαστε επειγόντως πατερίτσες.

Σκηνή 6η.
Ώρα 20:30
Ακινητοποιημένοι στη Σούτσου. Ακινητοποιημένοι στην Αλεξάνδρας. Ο Red FM ξαναουρλιάζει, αυτή τη φορά από τα ηχεία του αυτοκινήτου. Εγώ με τη φόρμα του σπιτιού και τους μαύρους κύκλους στο σαγόνι κάθομαι με το ένα πόδι ψηλά στο παρμπρίζ. Ο καλός μου, σταχτής από την κούραση, προσπαθεί να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα βρίζοντας κάθε ψυχανώμαλο που πήρε το δίπλωμά του βράδυ. Κάναμε 5 λεπτά να πάρουμε τις πατερίτσες από το σπίτι του και μισή ώρα να τις πάμε στη βασιλομήτωρ. Τηλεφωνώ στο σπίτι, λέω στη φίλη να βάλει τις πατάτες στο κοτόπουλο, να βγάλει το ψωμί, να πνίξει τη μάνα μου κι ερχόμαστε κι εμείς. Παίρνουμε καπνό και coca-cola, με τις πατερίτσες υπό μάλης, ανεβαίνουμε στο σπίτι, η μάνα μου, ακόμα ζωντανή, ξεπατώνει το playstation, της χαλάμε το Ratchet και βάζουμε ειδήσεις. Η βραδιά έληξε με την επιτυχία του στόχου της μη κυβερνητικής οργάνωσης και την κατάστρωση σχεδίων για το μάζεμα της Παρασκευής. Και το ξεκοκάλισμα του κοτόπουλου και του Madame Figaro.

Τίτλοι τέλους.
Πέμπτη
Δεν θέλετε να ξέρετε. Το παρόν post το έγραψα ανάμεσα σε αλλαγές παγοκυστών, παραλαβή και επίδειξη χρήσης οξυγόνου, συγύρισμα και ντάντεμα βασίλισσας και βασιλομήτορος, οι οποίες βγάλανε τα απωθημένα τους η πρώτη στον ύπνο και η δεύτερη στο playstation και το τηλέφωνο.
Μόλις ήρθαν τα σουβλάκια. Ανεβάζω το post και πάω να σαβουροφάμε βλέποντας είτε “Gilmor girls” (Μαμά μου: «Κοίτα, μωρό μου, σαν εμένα και σένα.») είτε κάποιο από τα «ζετεμοειδή» εργάκια που χαζεύουμε όταν είμαστε οι δυο μας και δεν χρειάζεται να το παίζουμε σοβαρές και μορφωμένες. Και μετά μου λένε «Καλέ, πότε θα μας κάνεις ένα μωράκι;;;;». Χα, χα! Καλό! Το άλλο με το Τοτό το ξέρετε;
 
Από την Artanis στις 10:33 μ.μ. | 21 comments