29.9.06
 
Από την Artanis στις 3:21 π.μ. | 11 comments
22.9.06
Αναζητείται δότης μυελού των οστών
Χτες έλαβα το παρακάτω e-mail, μέσω ενός φίλου.
Ο αποστολέας του μηνύματος έχει γράψει το όνομά του, αλλά δεν μπορώ να το δημοσιεύσω για ευνόητους λόγους.
Μέχρι τώρα δεν έχω ακούσει τίποτα σχετικό στις ειδήσεις, αν και δεν μπορώ να πω ότι τις παρακολούθησα εκτενώς τις προηγούμενες μέρες, λόγω υποχρεώσεων. Εύχομαι, το e-mail να είναι πλάκα και όχι αλήθεια, πάλι για ευνόητους λόγους.
Αν, όμως, ένα παιδάκι χρειάζεται μεταμόσχευση, τότε το λιγότερο που μπορώ να κάνω, είναι να το δημοσιεύσω στο μπλογκ μου.


Αν γνωρίζετε οτιδήποτε σχετικό, αφήστε μας ένα λινκάκι (ERGOTELINAAAAA!!!).
Μπορείτε να δημοσιεύσετε το e-mail και να το πείτε στους γνωστούς σας, ίσως έτσι βοηθήσουμε .
Όποιος θέλει να λάβει το e-mail (με το όνομα του αποστολέα) ας μου αφήσει ένα μήνυμα στην διεύθυνση του e-mail μου.

Το μήνυμα που έλαβα:

Θέμα: FW: ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΠΡΟΩΘΗΣΕ ΤΟ

Πρόκειται για ένα αγοράκι από τη Θεσσαλονίκη 7 ετών που πάσχει από την σπάνια και γνωστή νόσο του Lorentzo.

Πρέπει άμεσα να βρεθεί δότης μυελού των οστών για να υποβληθεί σε μεταμόσχευση.

Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου κάθε μέρα που παιρνάει είναι κρίσιμη για την επιβίωση του.

Μπορεί ο καθένας να δώσει δείγμα (αίμα) στο ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ της ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (κτίριο ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ), 2ος όροφος, για την ιστοσυμβατότητα (δηλαδή ο δότης να έχει συμβατό μυελό των οστών).

Το παιδάκι ονομάζεται Αγγελόπουλος Ελευθέριος.
Επίσης και στην Αθήνα υπάρχει δυνατότητα να δώσει
κάποιος δείγμα (αίμα) στα παρακάτω νοσοκομεία:
ΕΛΕΝΑ, ΓΕΝΙΚΟ και ΠΑΙΔΩΝ "ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ".

Σας ευχαριστώ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ :
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ (ΔΥΣΤΥΧΩΣ) ΚΑΙ ΔΕΝ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΕΡΔΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΑΠΟ ΚΑΜΙΑ ΠΛΕΥΡΑ, ΓΙ' ΑΥΤΟ
ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΩΘΗΣΕΤΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΘΕΙ
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΑΙΜΑ. ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΕΙΔΟΠΟΙΗΘΕΙ
ΚΑΝΑΛΙΑ ΚΑΙ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ.


 
Από την Artanis στις 8:39 μ.μ. | 1 comments
19.9.06
Quiz
Εδώ κουμπάρος, εκεί κουμπάρος, που 'ναι ο κουμπάρος;;;




 
Από την Artanis στις 1:32 π.μ. | 18 comments
16.9.06
Post 50: ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΟΥ!!!


WTF???
Κυρίες και κύριοι, μετά από το σοκ της συνειδητοποίησης του αριθμού των κεριών που έχω να σβήσω αύριο και ουχί του αριθμού των Σεπτεμβρίων που γίνομαι αύριο, σας εύχομαι να με αντέξετε μέχρι τον επόμενο Σεπτέμβρη που θα γίνω 03.

Και εξηγώ:

Η παρακάτω φωτογραφία είναι το αποδεικτικό της τούρτας που μου πήραν οι αγαπημένοι μου άνθρωποι πρόπερσι, για τα 27 μου. Όπως φαίνεται καθαρά στα πειστήρια του πνευματικού τους επιπέδου, η τούρτα έχει επάνω τον Ντόναλντ, τον Γκούφη, σπιτάκια, δεντράκια, και ό,τι μπούρδα φανταστείτε.



Το δεύτερο αποδεικτικό των serial killers των 28 γενεθλίων μου έχει επάνω τον Μίκυ, την Μίνι, τον Πλούτο, κάτι σαν χιονάνθρωπους (άσχετο), πάλι τον Ντόναλντα, κ.λ.π, κ.λ.π..
Τέλοσπάντων, τί να κάνω, πρέπει, ρε καθάρματα, να σας κάνω ρεζίλι για να σας εκδικηθώ!



Και έρχομαι στο παρασύνθημα: Όπως διαπιστώσατε, τα κεριά δεν λένε 27 ή 28, γιατί είναι αδύνατον για τους παρανοϊκούς δολοφόνους να συγκρατηθούν και να μην πω τι τα έκαναν τα γενέθλιά μου, μας διαβάζουν και μικρά παιδιά...

Επειδή λοιπόν γνωρίζω ότι θα επιστρέψουν στον τόπο του εγκλήματος, γιατί εγώ τους κάλεσα, καλά να πάθω, φέτος θα κλείσω τα 92 και απ' ότι φαίνεται του χρόνου τα 03.

Έχω κάνει, βεβαίως, μία προσπάθεια να αποφύγω τον διασυρμό του επιπέδου μας και αγόρασα μόνη μου τα κεράκια μου. Είναι απ' αυτά τα κανονικά, τα όμορφα τα ροζουλιά και γέλαγα την ώρα που τα πλήρωνα"χε χε, θα τους την σκάσω", "θα βάλω 29 κεράκια πάνω στην τούρτα", "πάντα ήθελα να το κάνω αυτό", κ.ο.κ. Όταν, όμως, γύρισα σπίτι διαπίστωσα πόσο ηλίθια είμαι καθώς τα κεράκια που πήρα και χαιρόμουν, είναι εκείνα τα μαγικά που φυσάς, φυσάς, φυσάς, φυσάς, ξαναφυσάς και ξαναματαφυσάς και μετά καταλήγεις στο νοσοκομείο για οξυγόνο και οι υπόλοιποι έχουν πέσει με τα μούτρα πάνω στην τούρτα σου.

Άρα, αν τυχόν γίνει κάτι τέτοιο με βλέπω του χρόνου να το γυρνάμε στο παλιό σύστημα και να φυσάω τον μαγικό αριθμό 03. Οπότε, έχουμε καιρό για κανά χρόνο να συζητήσουμε σοβαρά για σοβαρά θέματα, ζατί του χ'όνου σα ποφτά'ω κάπωθ έ'θι.

Προς καθάρματα που έχουν αναλάβει την τούρτα μου:

Το καλό που σας θέλω,
φέτος να μου πάρετε μία σοβαρή τούρτα της προκοπής,
γιατί θα γίνουμε μπίλιες!!!!
 
Από την Artanis στις 1:14 π.μ. | 26 comments
14.9.06
Η μάχη των δύο ημερών.
Μέσα στην χρονιά υπάρχουν εκείνες οι δυο μέρες του έτους που σου δίνουν την εξής ηδονή: Να πετάξεις. Να πετάξεις ό,τι μπούρδα και σαβούρα έχει μαζευτεί μέσα στο σπίτι, ό,τι κράτησες γιατί το λυπήθηκες και ό,τι μικρό πραγματούδι και χαρτάκι έχει ξεχαστεί σε μία γωνιά της βιβλιοθήκης, του γραφείου, μέσα στα cd, ανάμεσα στα ήδη παιγμένα παιχνίδια του Playstation και όπου δεν φαντάζεται ανθρώπου νους. Πράγματα που το ξεσκονιστήρι περνά από πάνω τους, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο αρνείσαι να σηκώσεις το χέρι σου, να το πιάσεις, ν’ ανοίξεις τον τενεκέ και να το πετάξεις. Αυτές οι δύο μέρες μόλις τελείωσαν…

Η αρχή των δύο ημερών είναι και η αρχή της ηδονής:

• Σακούλες σκουπιδιών
• Χρααατς, κόβεις την πρώτη
• Την ανοίγεις και την στήνεις μπροστά σου.

Πρώτα φεύγει η μεγάλη σαβούρα. Κουτιά, σακούλες, καμιά δεκαριά ντάνες περιοδικών, άλλη μια ντουζίνα από εφημερίδες, ό,τι μπούρδα έχει μαζευτεί και ό,τι είχα χρησιμοποιήσει και δεν χρησιμοποιώ πια, αλλά βαριόμουν να το πετάξω.

Σκορ: 10 σακούλες. (Συν το βρίσιμο στην κωλοχώρα, που έχουμε την ανακύκλωση γραμμένη εκεί που δεν πιάνει μελάνι…)

Διάλειμμα, καφεδάκι και τσιγαράκι για ανασύνταξη
και κατάστρωση του σχεδίου B.

Τα συρτάρια και τα κουτιά…


Κι εδώ, μάστορα, αρχίζουν τα δύσκολα!
Το σχέδιο B καταποντίστηκε στα βάραθρα της μαύρης μαρμάγκας.
Προέβλεπε την μεταφορά των κουτιών, το άδειασμα των συρταριών και την πρόχειρη τακτοποίηση των cd και των βιβλίων. Κι αυτό για να χωρέσει μία καινούρια ντουλάπα, η αιτία της μάχης των δύο ημερών ή μάλλον η αφορμή.


Αμ δε! Το πρόβλημα προέκυψε όταν όλα τα παραπάνω έπιασαν όλο το χώρο και κρίθηκε αναγκαία η αναδιάρθρωσή τους. Δηλαδή, άνοιγμα και μεταφορά περιεχομένου τους αλλού. Μόλις το σχέδιο B μεταμορφώθηκε σε σχέδιο C, ένιωσα μικρά τσιμπήματα στην πλάτη μου και τα χέρια μου μούδιασαν.
Η ηδονή της σακούλας εξανεμίστηκε.
Μέσα εκεί υπάρχει, σε στρώματα ετών, όλη μου η ζωή, όλες μου οι μνήμες, όλα μου τα λάθη και όλες οι ευτυχίες μου. Η διαδικασία; Απλούστατη: «Δεν θέλω να ξεχάσω ποτέ εκείνη την στιγμή». Ανοίγεις συρτάρι ή κουτί, πετάς αντικείμενο, κλείνεις συρτάρι ή κουτί. Και δεν το ξανανοίγεις παρά για την επόμενη στιγμή που θες να κρατήσεις αιώνια.


Πήρα μια βαθειά αναπνοή και άνοιξα το πρώτο. Και μετά το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο… Και μετά τα cd και τα βιβλία, τα οποία κατά κάποιο περίεργο τρόπο ακολουθούσαν την ίδια πορεία με τα κλειστά συρτάρια και κουτιά. Μπορεί να ήταν έκθετα στο μάτι, αλλά δεν γλίτωσαν την πρακτική του χρόνου. Και εκεί βρήκα σε στρώματα όλη την προηγούμενη διετία της ζωής μου. Η μόνη διαφορά: Στα κλειστά δωμάτια όλη μου η ζωή, στα ανοιχτά πέλαγα το πρόσφατο παρελθόν.


Από αυτά που αντίκρισα εκεί μέσα δεν ξέρω τι με πόνεσε πιο πολύ.

Οι πληγές που επουλώνονται τώρα ή τα γιατί που δεν έχουν ακούσει μια αναθεματισμένη απάντηση; (και μάλλον δεν θα ακούσουν και ποτέ…)
Οι άνθρωποι που είναι πια μόνο φωτογραφίες στο χαρτί και αναμνήσεις μέσα μου ή οι άνθρωποι που ακόμα περπατούν και την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια;
Οι φίλοι που είναι για-πάντα-ό,τι-κι-αν-γίνει-κι-ας-είμαστε-στα-πέρατα-του κόσμου φίλοι (μου λείπετε, γαμώτο!) ή οι «φίλοι» με το φιλί του Ιούδα;


Σκέψεις, γράμματα, ευχές, cd και βιβλία χαρισμένα με αγάπη, αγορασμένα με κόπο, αφιερωμένοι στίχοι και τραγούδια. Σκηνές σε φλάσμπακ, κλάμα, γέλιο, πόνος αιχμηρός, πόνος γλυκός, τα πάντα συνεχίζουν στην μνήμη, άραγε γιατί τα κρατάω; Μάλλον, για να μην ξεχάσω ποτέ. Γνώριμη διαδικασία αυτή η μηχανή του χρόνου. Τουλάχιστον μια φορά το χρόνο ταξιδεύω πίσω όλη την διαδρομή. Αλλά, τι είχε συμβεί πέρυσι και δεν το έκανα;

Ααα... Γι αυτό…
Τα πιο πολλά από αυτά είναι από τον άνθρωπο που άλλαξε τόσο πολύ που δεν μπορούσε
πια να αναγνωρίσει τον ίδιο της τον εαυτό. Την αδελφή ψυχή μου. Κάποια στιγμή σήκωσε τόσο ψηλά τείχη στον εαυτό της, που δεν βλέπαμε η μία την άλλη. Επέλεξα να μην τα πολιορκήσω. Έστησα μόνο μια σκηνή μπροστά τους. Περίμενα και περιμένω να δει τα τείχη για να τα κατεβάσει ή να δει εμένα και να βγει έξω. Όποια άλλη κίνηση θα σήμαινε πόλεμο. Αλλά, από τότε που εμφανίστηκαν τα τείχη, το γυαλί της φιλίας μας άρχισε να ραγίζει.
Και πριν ένα χρόνο έσπασε.


Μετά από το ξεδιάλυμα της ζωής μου και το τραμπολίνο γέλιων-δακρύων, όλος ο πόνος πήγε στα πράγματα της ψυχής που ήταν φίλη μου, αδελφή μου, μάνα μου, κόρη μου, το άλλο μου εγώ, ό,τι δεν ήμουν εγώ, η άλλη πλευρά μου. Η φιλία μας το νόμισμα κι εμείς οι πλευρές του. Ήταν. Δεν είναι πια. Και πονάω.......
Και όταν είδα όλη μας την φιλία σε μυριάδες αντικείμενα πτοήθηκα και μελαγχόλησα και έκλαψα και ο πόνος μεγάλωσε, γιατί η θέα τους ήταν μαχαίρι που στριφογυρίζει στην πληγή.

Και την στιγμή που πήγα να βάλω τα μυριάδες αντικείμενα σ’ ένα δικό της κουτί ο πόνος έγινε θυμός. Και τα έβγαλα έξω και το πρώτο cd που πήρα το έσπασα και έσκισα δύο φωτογραφίες και όταν σταμάτησα δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω τι άλλο είχα πιάσει και είχα σακατέψει.
Και η ηδονή της σακούλας αναζωπυρώθηκε διεστραμμένα.
Κράτησα μόνο αυτά που ήταν και είναι αυθεντικά.


Ο πόνος πέρασε και έγινε καταραμένο «γαμώτο».
Γαμώτο που διαλύθηκε έτσι η φιλία μας.
Γαμώτο, έπρεπε να την διαλύσουμε ΕΜΕΙΣ.
Γαμώτο, ήταν τόσο έντονη που δεν της άξιζε ο αργός θάνατος.
Γαμώτο, ίσως έπρεπε να κηρύξω πόλεμο, τελικά.
Γαμώτο, έχεις κλάψει τόσο όσο εγώ;

Γαμώτο, όταν σου μίλησα ξεκάθαρα, γιατί κιότεψες και μου έλεγες ευγένειες σαν να ήμουν ξένη;
Γαμώτο, γιατί δεν ήσουν ειλικρινής;
Γαμώτο και ξανά γαμώτο, για όλα τα σκατά που έβαλες στο μυαλό σου για την ζωή και για σένα.
Γαμώτο, που τον συμπάθησα…
Αλλά, δεν μπορώ άλλο να πονάω για κάτι, που έκανα τα πάντα και επέλεξες να μην κάνεις τίποτα.
Απλώς, μου λείπεις. Αλλά, απλώς. Τίποτα παραπάνω πια και τίποτε λιγότερο.


Γαμώτο, ο πόνος πέρασε και δεν γουστάρω πια να σε διεκδικήσω.
Η σκηνή είναι εκεί και ανοιχτή. Φέρε και μια πίπα ειρήνης. Τότε τα λέμε.


Σκορ: μόνο 1 σακούλα.

Τα υπόλοιπα ασφαλίστηκαν και με μία πρωτοφανή ηρεμία και αποφασιστικότητα συνέχισα την μάχη των δύο ημερών.
Το διήμερο έκλεισε με τα πάντα να καθαρίζονται, να ξεβρομίζουν, σακούλες στον κάδο (γαμώ την ανακύκλωση μου μέσα!), κουφώματα και πόρτες πλύθηκαν,
τα μισά έπιπλα βρέθηκαν αλλού απ’ όπου ξύπνησαν το πρωί, μόνο τα απαραίτητα πράγματα σε συρτάρια, κουτιά, ράφια, ντουλάπες, τραπέζια, καρέκλες, πάτωμα. Σκούπισμα και σφουγγάρισμα δακρύων και σκόνης.
Και μετά από ένα καυτό μπάνιο τα πάντα λάμπουν. Μέσα μου κι έξω μου.
 
Από την Artanis στις 4:06 π.μ. | 14 comments
11.9.06
In memoriam...no comments
 
Από την Artanis στις 9:05 μ.μ. | 8 comments
8.9.06
Dogs and Cats
Δύο βιντεάκια, το πρώτο με δύο σκυλούμπες που παίζουν
και το δεύτερο με γατουλίνια σε αστείες φάσεις. Απολαύστε τα!




 
Από την Artanis στις 1:57 μ.μ. | 13 comments
6.9.06
Brain message
 
Από την Artanis στις 6:14 μ.μ. | 10 comments
2.9.06
Σςςςςςςς...

Το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό δεν επιζητά τίποτα, παρά μόνο ένα πράγμα. Την σιωπή.

Κάνω ό,τι πρέπει να κάνω κάθε μέρα, αλλά χωρίς η σκέψη ν’ ακολουθεί τις πράξεις μου. Ή οι πράξεις μου να προέρχονται από την σκέψη μου. Σαν να κλείνει το μυαλό μου σε όποια σκέψη, όποιο ερέθισμα και όποια κρίση προσπαθεί να το κεντρίσει. Τα πάντα περνούν και απλώς τα κοιτώ να διαγράφουν την πορεία τους. Και την ώρα που περνούν από μέσα μου ή από μπροστά μου, το μόνο που μένει είναι η αίσθηση τους και μόνο. Μόνο το συναίσθημά τους αποτυπώνεται.
Το μυαλό μου αρνείται πεισματικά να τα φιλτράρει, να τα μετουσιώσει σε κάτι άλλο, σε σωστό ή λάθος, σε καλό ή κακό, σε σημαντικό ή ασήμαντο, σε περιττό ή χρήσιμο.

Σαν να έχει πάει διακοπές και να με έχει αφήσει μόνη για να τα βγάλω πέρα μόνη μου, με οποιονδήποτε άλλον τρόπο.

Παραιτήθηκα της προσπάθειας να το κάνω να συνέλθει και απλώς αφέθηκα στις επιθυμίες του. Να με δω που θα με πάει.
Και τότε τρόμαξα. Η αίσθηση του ελέγχου για τα πάντα στην ζωή μου άρχισε να χτυπάει τον συναγερμό της και τα κόκκινα λαμπάκια με ακινητοποίησαν. Ξανά προσπάθεια για επανεκκίνηση του. Και πεισματική άρνηση, ξανά.

Και ξαναφέθηκα, σχεδόν κουρασμένη και σχεδόν χαρούμενη. Γιατί την σιωπή άρχισα να την απολαμβάνω. Τουλάχιστον ένα μέρος μου. Αλλά ο φόβος υπήρχε ακόμη.
Ο φόβος, ότι αν γίνει κάτι (ούτε εγώ ξέρω τι) δεν ξέρω αν θα έχω τ’ αντανακλαστικά να αντιδράσω γρήγορα.
Και από περιέργεια είπα στον φόβο μου να πάει να γαμηθεί μπας και καταφέρω ν’ ακούσω την σιωπή μου. Ναι, ακόμα και η σιωπή έχει ήχο. Είναι ήχος.

Και απόρησα με τον εαυτό μου. Γιατί όταν είμαι μόνη μου δεν έχω καμία ανάγκη ν’ ακούσω μουσική, να παίξω μουσική, να βάλω ραδιόφωνο, να διαβάσω ένα βιβλίο, να ξεφυλλίσω τις εφημερίδες, να διαβάσω τα μπλογκ ή ακόμα χειρότερα, να γράψω στα μπλογκ. Σταθερές κινήσεις στην καθημερινότητα μου, ακόμα κι όταν δεν έχω χρόνο.

Το στόμα σφαλισμένο, στα αυτιά μου, μέσα και έξω, η σιωπή και η γραμμή του μυαλού μου να παραμένει ευθεία.
Η χρησιμότητά του περιορίζεται μόνο στο να καταγράφει και τίποτε άλλο. Μέσα στην σιωπή καταγράφει τα πάντα. Σκηνές, κινήσεις, εκφράσεις, λόγια που είτε δεν θα παρατηρούσα είτε θα απέστρεφα το βλέμμα μου και την σκέψη μου, για διάφορους λόγους.

Μιλάω μόνο όταν είναι απαραίτητο και όταν έχω κάτι να πω. Και μόνο στην σκέψη ότι πρέπει να πω κάτι για τους λόγους της κοινωνικής σύμβασης με κάνει να ανατριχιάζω και το στομάχι μου και το μυαλό μου να κλωτσάνε ταυτοχρόνως.
Και σιγά σιγά βλέπω στα μάτια των γύρων μου την απορία «γιατί με κοιτάς έτσι στα μάτια;». Κάποιοι δείχνουν αυτή την απορία με το να γυρνούν το βλέμμα αλλού.
Όσοι το αντέχουν κρατούν το βλέμμα τους σταθερό στο δικό μου και τότε αρχίζω και τους παρατηρώ από εκεί μέσα. Στις κρυφές σπηλιές της ψυχής τους. Τους παρατηρώ ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που παρατηρεί το μυαλό μου την πραγματικότητα. Απλώς καταγράφοντας ό,τι βλέπω και χωρίς να το κρίνω. Όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί δεν μπορώ.

Τώρα πια η σιωπή έχει πιάσει τον δικό της χώρο και με οδηγεί. Αρχίζω και κουράζομαι, όμως, γιατί δεν θέλω να είμαι έτσι. Δεν νιώθω ζωντανή, δεν νιώθω ότι ζω την κάθε μου μέρα, δεν νιώθω ότι ελέγχω την ζωή μου, μόνο ότι με βλέπω να την βιώνω. Με έναν παράξενο τρόπο. Με τον τρόπο που πάντα ήθελα, αλλά δεν πίστευα ότι μπορούσα. Με τις αισθήσεις και το μυαλό και όχι μόνο με την ορθή, την καλύτερη για όλους και όλα, σκέψη και λογική.

Δεν ξέρω που θα με βγάλει η σιωπή. Το σίγουρο είναι ότι ο φόβος γι αυτήν πέρασε. Το σίγουρο είναι ότι, πίσω από την σιωπή, τα αντανακλαστικά μου «έσο έτοιμη για τα πάντα» είναι στο κανονικό status επιφυλακής. Το σίγουρο είναι ότι τίποτα για μένα και την ζωή μου δεν είναι πια σίγουρο. Το σίγουρο είναι ότι η σιωπή δεν είναι πια σιωπή, αλλά ησυχία. Τουλάχιστον ο καουμπόης μου, έτσι την ονόμασε.
 
Από την Artanis στις 11:22 μ.μ. | 14 comments