2.9.06
Σςςςςςςς...
Το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό δεν επιζητά τίποτα, παρά μόνο ένα πράγμα. Την σιωπή.
Κάνω ό,τι πρέπει να κάνω κάθε μέρα, αλλά χωρίς η σκέψη ν’ ακολουθεί τις πράξεις μου. Ή οι πράξεις μου να προέρχονται από την σκέψη μου. Σαν να κλείνει το μυαλό μου σε όποια σκέψη, όποιο ερέθισμα και όποια κρίση προσπαθεί να το κεντρίσει. Τα πάντα περνούν και απλώς τα κοιτώ να διαγράφουν την πορεία τους. Και την ώρα που περνούν από μέσα μου ή από μπροστά μου, το μόνο που μένει είναι η αίσθηση τους και μόνο. Μόνο το συναίσθημά τους αποτυπώνεται.
Το μυαλό μου αρνείται πεισματικά να τα φιλτράρει, να τα μετουσιώσει σε κάτι άλλο, σε σωστό ή λάθος, σε καλό ή κακό, σε σημαντικό ή ασήμαντο, σε περιττό ή χρήσιμο.
Σαν να έχει πάει διακοπές και να με έχει αφήσει μόνη για να τα βγάλω πέρα μόνη μου, με οποιονδήποτε άλλον τρόπο.
Παραιτήθηκα της προσπάθειας να το κάνω να συνέλθει και απλώς αφέθηκα στις επιθυμίες του. Να με δω που θα με πάει.
Και τότε τρόμαξα. Η αίσθηση του ελέγχου για τα πάντα στην ζωή μου άρχισε να χτυπάει τον συναγερμό της και τα κόκκινα λαμπάκια με ακινητοποίησαν. Ξανά προσπάθεια για επανεκκίνηση του. Και πεισματική άρνηση, ξανά.
Και ξαναφέθηκα, σχεδόν κουρασμένη και σχεδόν χαρούμενη. Γιατί την σιωπή άρχισα να την απολαμβάνω. Τουλάχιστον ένα μέρος μου. Αλλά ο φόβος υπήρχε ακόμη.
Ο φόβος, ότι αν γίνει κάτι (ούτε εγώ ξέρω τι) δεν ξέρω αν θα έχω τ’ αντανακλαστικά να αντιδράσω γρήγορα.
Και από περιέργεια είπα στον φόβο μου να πάει να γαμηθεί μπας και καταφέρω ν’ ακούσω την σιωπή μου. Ναι, ακόμα και η σιωπή έχει ήχο. Είναι ήχος.
Και απόρησα με τον εαυτό μου. Γιατί όταν είμαι μόνη μου δεν έχω καμία ανάγκη ν’ ακούσω μουσική, να παίξω μουσική, να βάλω ραδιόφωνο, να διαβάσω ένα βιβλίο, να ξεφυλλίσω τις εφημερίδες, να διαβάσω τα μπλογκ ή ακόμα χειρότερα, να γράψω στα μπλογκ. Σταθερές κινήσεις στην καθημερινότητα μου, ακόμα κι όταν δεν έχω χρόνο.
Το στόμα σφαλισμένο, στα αυτιά μου, μέσα και έξω, η σιωπή και η γραμμή του μυαλού μου να παραμένει ευθεία.
Η χρησιμότητά του περιορίζεται μόνο στο να καταγράφει και τίποτε άλλο. Μέσα στην σιωπή καταγράφει τα πάντα. Σκηνές, κινήσεις, εκφράσεις, λόγια που είτε δεν θα παρατηρούσα είτε θα απέστρεφα το βλέμμα μου και την σκέψη μου, για διάφορους λόγους.
Μιλάω μόνο όταν είναι απαραίτητο και όταν έχω κάτι να πω. Και μόνο στην σκέψη ότι πρέπει να πω κάτι για τους λόγους της κοινωνικής σύμβασης με κάνει να ανατριχιάζω και το στομάχι μου και το μυαλό μου να κλωτσάνε ταυτοχρόνως.
Και σιγά σιγά βλέπω στα μάτια των γύρων μου την απορία «γιατί με κοιτάς έτσι στα μάτια;». Κάποιοι δείχνουν αυτή την απορία με το να γυρνούν το βλέμμα αλλού.
Όσοι το αντέχουν κρατούν το βλέμμα τους σταθερό στο δικό μου και τότε αρχίζω και τους παρατηρώ από εκεί μέσα. Στις κρυφές σπηλιές της ψυχής τους. Τους παρατηρώ ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που παρατηρεί το μυαλό μου την πραγματικότητα. Απλώς καταγράφοντας ό,τι βλέπω και χωρίς να το κρίνω. Όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί δεν μπορώ.
Τώρα πια η σιωπή έχει πιάσει τον δικό της χώρο και με οδηγεί. Αρχίζω και κουράζομαι, όμως, γιατί δεν θέλω να είμαι έτσι. Δεν νιώθω ζωντανή, δεν νιώθω ότι ζω την κάθε μου μέρα, δεν νιώθω ότι ελέγχω την ζωή μου, μόνο ότι με βλέπω να την βιώνω. Με έναν παράξενο τρόπο. Με τον τρόπο που πάντα ήθελα, αλλά δεν πίστευα ότι μπορούσα. Με τις αισθήσεις και το μυαλό και όχι μόνο με την ορθή, την καλύτερη για όλους και όλα, σκέψη και λογική.
Δεν ξέρω που θα με βγάλει η σιωπή. Το σίγουρο είναι ότι ο φόβος γι αυτήν πέρασε. Το σίγουρο είναι ότι, πίσω από την σιωπή, τα αντανακλαστικά μου «έσο έτοιμη για τα πάντα» είναι στο κανονικό status επιφυλακής. Το σίγουρο είναι ότι τίποτα για μένα και την ζωή μου δεν είναι πια σίγουρο. Το σίγουρο είναι ότι η σιωπή δεν είναι πια σιωπή, αλλά ησυχία. Τουλάχιστον ο καουμπόης μου, έτσι την ονόμασε.
Από την Artanis στις 11:22 μ.μ. |
14 Comments:
λοιπόν κ. Αρτάνις έχουμε βρει τη λύση περί του θέματός σας.
Όποτε δεν έχετε τίποτε να κάνετε, να περνάτε από το Τάγμα να σκουπίζετε, να σφουγκαρίζετε, να πλένετε, να τακτοποιείτε (εκτός του συνήθους γυαλίσματος).
Έπειτα, θα τα ξανακάνουμε ΟΛΑ σαν τα μούτρα μας και εσείς φτου κι απ την αρχή...
Έτσι δεν θα μένετε χωρίς δουλειά και δεν θα μπορείτε να σκέφτεστε αυτά τα άθεα, κουλτουριαρεικα που σας ωθούν οι ψεκασμοί της συνείδησής σας.
+ευλόγησον+
Αρτανις μου, καρδουλα μου!
Αυτό που νιώθεις είναι όμορφο. Το αποζητώ κι εγώ μια ώρα τουλάχιστον τη μέρα. Ξεπλώνω για λίγο μόνη μου στον καναπέ και αγναντεύω το ταβάνι αναζητώντας αυτό τη συναίσθημα που περιγράφεις: γαλήνη, ηρεμία και σιωπη!
Σ΄ ευχαριστώ
Με πολλή αγάπη για τη βοήθεια (ξέρεις εσύ)
η φίλη σου
Α.