30.4.06
Τσερνομπίλ

Σκηνή σε λεωφορείο πριν από τέσσερα χρόνια, 26 Απριλίου:
Τρία πανέμορφα παιδιά, σαν τα κρύα τα νερά, με τα βιβλία του φροντιστηρίου στα χέρια, προφανώς Β΄ ή Γ΄ Λυκείου συζητούν για το Τσερνομπίλ, μάλλον άκουσαν κάπου για την επέτειο, κάπως έτσι:

-1ο αγόρι:
"Ρε συ, τι είχε γίνει στο Τσερνομπίλ;"

-2ο αγόρι:
"Δεν ξέρω. Νομίζω ότι είχε καταστραφεί ένα εργοστάσιο στη Ρωσία."

-κοπέλα:
"Όχι, ρε. Αυτό ήταν το διαστημόπλοιο που ανατινάχθηκε."

-1ο αγόρι: "Συγγνώμη, το εργοστάσιο δεν ήταν στην Αμερική; Το διαστημόπλοιο ήταν στη Ρωσία.»

Στην αρχή στεναχωρήθηκα. Θα ήταν ενός-δύο ετών, όταν έγιναν και τα δύο γεγονότα. Αν δεν τους έχει μιλήσει κανείς γι αυτό, φυσικό είναι να μπερδεύουν το Τσερνομπίλ με το Τσάλεντζερ. Κατεβήκαμε στην ίδια στάση. Κατάλαβαν ότι τους άκουσα. Και πήρα το θάρρος να τους πω τι ήταν το Τσερνομπίλ. Και το Τσάλενζερ. Και ΠΟΥ! Με κοιτούσαν με τα μάτια ανοιχτά και ρουφούσαν κάθε λέξη. Τους προέτρεψα να ψάξουν παραπάνω. Και με ρώτησαν, γιατί δεν τους τα μαθαίνουν στο σχολείο. Θύμωσαν. Τους θαύμασα. Ο θυμός της υποτίμησης. Αν δεν ξέρουμε, γιατί δεν μας λένε; Και μετά γιατί μας βρίζουν για αμόρφωτα; Εμείς φταίμε;
Και οι ενοχές μου, ότι τους διηγήθηκα μια άσχημη πραγματικότητα, μετρίασαν.
Μπορεί η πραγματικότητα να είναι άσχημη, αλλά αν δεν την ξέρεις, για ποιο καλύτερο αύριο να παλέψεις; Που να πεις όχι και που ναι; Τι να απαιτήσεις και πως;

Θέλω να ευχαριστήσω τον Δύοντα Ανατέλλοντα, για την αφύπνιση και την έμπνευση του παρόντος post.

Photo: TIME
 
Από την Artanis στις 11:46 μ.μ. | 17 comments
28.4.06
Λεξικόν by Π




Σας παρουσιάζουμε την τελευταία κολεξιόν του φίλου και συνblogger Π.
Η συλλογή αποτελείται από εκθαμβωτικά συνολάκια, σχεδιασμένα
εξ ολοκλήρου από το μυαλό του (πιθανή ομοιότης με ήδη υπάρχοντα
είναι παντελώς πιθανή), κινούνται δε στα πιο hot χρώματα της φετινής άνοιξης, τα ριγέ-orange-κάφελο-beige. Οι πηγές μας μπούκαραν στα παρασκήνια και μας μεταφέρουν σε αποκλειστικότητα, ότι η έμπνευση του σχεδιαστή ήταν η ανικανότητά του να αντιμετωπίσει τα ούγκα-ούγκα των φίλων του, κατά τη διάρκεια σοβαρής συζήτησης περί έρωτος σ’ ένα, σοβαρού – κατά τ’ άλλα- περιεχομένου, post με θέμα ένα λουλούδι.
Για τους παρανοϊκούς φαν παρομοίων συνολακίων, παρακαλούμε ανοίξτε εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.
 
Από την Artanis στις 12:39 π.μ. | 16 comments
25.4.06
Έρχεται με καλό σκοπό...




...και (ε)ιρανικές προθέσεις!


Υ.Γ.: Πόσο (ε)ιρανικές; Περάστε από τον Jim Hellas να δείτε.
 
Από την Artanis στις 1:45 π.μ. | 15 comments
20.4.06
Έρωτας...
foto: Artanis Ιανουάριος 2002

 
Από την Artanis στις 4:43 μ.μ. | 30 comments
17.4.06
Η εφορία και η κατάρα

Με αφορμή ένα post του Περαστικού (10/04/2006), θυμήθηκα την ιστορία μιας φίλης. Ένα περιστατικό που οδήγησε, πιθανότατα, στην τρέλα έναν ταξιτζή.

Σημείωση: Η ηρωίδα της ιστορίας υποφέρει από τις επιθέσεις των αιμοβόρων, ψυχοφθόρων και ανίκητων ημικρανιών.
Επίσης, η σχέση της με τις δημόσιες υπηρεσίες είναι χειρότερη απ’ αυτή με τις ημικρανίες. Κοινό τους σημείο: Υποφέρει κι από τα δύο, αλλά δυστυχώς, δεν υπάρχουν χάπια για τις πρώτες.
Όταν πληρώνει ένα λογαριασμό, π.χ. της Δ.Ε.Η., επιστρέφει περιμένοντας να της αποδοθεί παράσημο, την ανακήρυξη της σε Ήρωα του Έθνους και θεωρεί ότι κέρδισε μια μάχη, άρα μπορεί να κερδίσει και τον πόλεμο.
Ας φανταστούμε, λοιπόν, τη σχέση της με την εφορία: Αβυσσαλέα και χαώδης.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, ημικρανία, αϋπνία λόγω πόνου και αναγκαστική επίσκεψη στην εφορία, ντύνεται, βάζει το μαύρο γυαλί και κατεβαίνει να πάρει το άρμα της για να ξεκινήσει για τη μάχη. Επειδή όμως είναι νοήμων και έντιμη πολίτης αυτής της πόλης,
δεν παίρνει το δικό της άρμα, αλλά το μισθωμένο: το κίτρινο. Ευγενέστατα, ζητάει από τον οδηγό να την μεταφέρει στο πεδίο της μάχης.

Ταξιτζής: «Μάλιστα, κυρία μου


Τρία λεπτά αργότερα, σ’ ένα κόκκινο φανάρι, εκτυλίσσεται η εξής σκηνή: Στον κάθετο δρόμο δύο άντρες σπρώχνουν το δικό τους άρμα από τον πισινό του, διότι τ’ άλογα την κάνανε και τους άφησαν στα κρύα του λουτρού. Εν ολίγοις, τ’ αυτοκίνητό τους «έμεινε» και το ζμπρόχναν οι άνθρωποι στη άκρη του δρόμου. Κατά διαβολική σύμπτωση και οι δύο ήταν χρώματος σοκολατί, άρα εκπρόσωποι της Αφρικάνικης φυλής.
Δυστυχώς, όμως, δεν πρόλαβαν το κόκκινο φανάρι και τ’ αυτοκίνητα στον κεντρικό δρόμο περίμεναν, υπομονετικά και χωρίς κορναρίσματα, να τσουλήσει το ξεψυχισμένο άρμα. Μάλιστα κάποιοι περαστικοί έτρεξαν προς βοήθεια των παιδιών και όόόόπαλα το φέρανε στην άκρη.
Ο κύριος ταξιτζής, όμως, επαναστάτησε και δηλώνοντας την αντίρρησή του ζούληξε την κόρνα του και έβγαλε το κεφάλι από το παράθυρο, βρίζοντας.
Αποτέλεσμα:
Η υποβόσκουσα ημικρανία της φίλης μου να μετατραπεί σε «βόσκουσα» και όλα τα συστήματα να τεθούν υπό συναγερμό:

Φίλη μου: «Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;»
Τ. : «Βέβαια, υπάρχει, κυρία μου. Δε βλέπετε ότι τα γαϊδούρια κλείνουν το δρόμο;»
Φ. : «Ε, δε νομίζω να το έκαναν κι επίτηδες. Το αμάξι τους έμεινε.
Να, ορίστε. Φύγαμε κιόλας

Τ. : «Και τι με νοιάζει εμένα, επίτηδες ή ξεπίτηδες. Δεν φτάνει που μας τρώνε τις δουλειές, μου θέλουν κι αυτοκίνητα! Και μη νομίζετε ότι είμαι ρατσιστής, κυρία μου, αλλά να, δεν γίνεται έτσι δουλειά.
Να πάνε από κει πού ‘ρθανε τα ζώα. Να πάνε να δουλέψουνε αλλού, να κλέψουν άλλους, τι περιμένουν δηλαδή από μας.
Να τους ταΐσουμε κιόλας; Να τους πούμε, ναι μπράβο, καλά κάνετε και μας τρώτε το ψωμί μας; Να πάνε από ‘κει πού ‘ρθανε, οι σκυλοαράπηδες.
Και μη νομίζετε, κυρία μου, εγώ ρατσιστής δεν είμαι
.» (!)

Και φθάνει, λοιπόν, η κρίσιμη στιγμή για την έκβαση της ιστορίας:
Η ηρωίδα της ιστορίας, ή του Έθνους, αποφασίζει να μη μιλήσει.
Ε, τώρα, να έχεις τραβήξει των παθών σου το τάραχο όλο το βράδυ,
ε, ν’ ασχολείσαι με τον τύπο που δεν ξέρει τι είναι;
Ναι, αλλά, αλλά ,αλλά, αλλά....Δεν γίνεται να κατεβάσει το πόδι στο πεζοδρόμιο και μην του έχει κάνει τα μούτρα κιμά.

Ο χρόνος διαστέλλεται....το φως δεν είναι τόσο ενοχλητικό πια....τα ντεσιμπέλ της πόλης πέφτουν....ο πόνος εξαφανίζεται....η νηνεμία πριν την καταιγίδα....πώς όμως;....ανάβει το λαμπάκι της έμπνευσης:
Η προγιαγιά της, η προγιαγιά της η αρβανίτισσα, ο θρύλος της κατάρας της, ότι την έριχνε κι έπιανε, μόνο και μόνο επειδή ο ανιψιός της δεν κράταγε καντήλι βραδιάτικα, και πήγε και πάτησε σκατά, όπως του 'πε. Την άλλη μέρα, είπε σ’ όλο το χωριό ότι η Δέσπω είναι μάγισσα και το χωριό γέλαγε.
Ναι, μπράβο, το συζητούσε προχτές με τη μάνα της!

Φ.: «Θα μου επιτρέψετε να σας επισημάνω, ότι είστε ρατσιστής»
Τ.: «Γιατί, κυρά μου, το λες αυτό; Σου είπα ότι δεν είμαι»
Φ.: «Γιατί, ρατσιστής δεν είναι αυτός που το λέει, αλλά αυτός που σκέφτεται σαν ένας»
(Πολύ καλή η σύνταξη, φιλενάδα, δεν θα το πιάσει το υπονοούμενο)

Τ.: «Ε, εγώ φταίω; Αυτοί φταίνε. (Όπα, το πιάσε!)
Κι αν είμαι ρατσιστής καλά να πάθουν» (όπως, το ανέκδοτο, ένα πράγμα)

Φ.: «Κι εγώ είμαι Αρβανίτισσα
Τ.: «Παρακαλώ; Αλήθεια; Κι εγώ από την Πελοπόννησο είμαι!»
Φ.: «...και η κατάρα μου πιάνει...»
Τ.: « Ποιος; Ποια κατάρα; Κοπελιά, γυαλίζει το μάτι σου!»
Φ.: «...γι αυτό, σου τη δίνω τώρα:
Τη κατάρα μου να’ χεις:
«ό,τι κακό σκεφτείς για όποιο ζωντανό, να το πάθεις εσύ και τη δένω στο τιμόνι που κρατείςΦτου!» Και φτύνει το χειρόφρενο.
(Κομμένη η τηλεόραση, φιλενάδα! Τεσσεράμισι με πεντέμισι τις Κυριακές, αντί για
Star, χαλάουα.)
«Α, φτάσαμε. Τι σας χρωστάω;»

Τ.: «ΤΊΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ. ΠΑΡΕ ΤΗ ΚΑΤΑΡΑ ΠΙΣΩ.
Σ’ ΕΚΛΙΠΑΡΩ…
»

Φ.: «3 ευρώ; Ορίστε, τα έχω ακριβώς»
Τ.: «Κυρία μου, σας παρακαλώ, στο τιμόνι μου, πάρε τη κατάρα πίσω. Μην κατεβαίνετε, μη. Σας υπόσχομαι δεν θα ξαναβρίσω μαύρους,
τ’ ορκίζομαι! Μη με βρει κανα κακό. Κυρίίία….

Φ.: «Αν δεν θες να σε βρει κανα κακό, τότε να μην ξανασκεφτείς τίποτε κακό. Συνεννοημένοι;
(και ενθυμούμενη το πάθημα της αυθυποβολής του ανιψιού της Δέσπως)
Και την κατάρα μου δεν την παίρνω. Την αλλάζω: Θα ισχύσει μόνο αν δεν ζητήσεις συγγνώμη σε ότι κακό κάνεις και σκεφτείς. Κανόνισε, λοιπόν.»

Τ.: «Εντάξει, κυρία, στ' ορκίζομαι, το υπόσχομαι,
τίποτε κακό και αν εάν, μετά συγγνώμη.
Ντάξει, ντάξει.
»

Η μάχη με την εφορία έληξε σε μία απλή έκδοση φορολογικής ενημερώτητας.
Τίποτα το φοβερό, αλλά το παράσημο το ζήτησε.....

 
Από την Artanis στις 11:46 μ.μ. | 24 comments
15.4.06
Προς απανταχού απατεώνες παπάδες:
Καλά σας έλεγε ο παππούς μου τράγους και μετά αναρωτιόταν μόνος του , μα γιατί προσβάλλω έτσι τα όμορφα τραγιά;

Η παρακάτω ιστορία ξεσήκωσε όλο μου το είναι και επισημαίνω ότι πληκτρολογώ υπό το καθεστώς της οργής.

Δεν είναι δυνατόν μια νέα κοπέλα ν’ αναζητεί τη συμπαράσταση ενός παπά και την εσωτερική της γαλήνη στον Οίκο του Θεού, λίγες μέρες μετά την αποβολή, του τριών μηνών εμβρύου που κυοφορούσε, και να της αποτείνει ο τραγόπαπας ότι ήταν τιμωρία Θεού που συνέλαβε το παιδί του πολυαγαπημένου της συντρόφου εκτός γάμου.

Δεν είναι δυνατόν να της λέει ότι κάτι κακό έκαναν οι παππούδες της και αυτό έπεσε τιμωρία στο παιδί της και σ’ εκείνη.

Δεν είναι δυνατόν να της λέει ότι ευτυχώς που έγινε, ό,τι έγινε, τώρα πριν παντρευτούν, πριν γίνουν οικογένεια (τα παιδιά ετοίμαζαν το γάμο τους σε λίγες μέρες), γιατί διέπραξαν αμαρτία. Είναι αμαρτία να ζουν αγαπημένοι δύο άνθρωποι κύριε παπά; Έ; Είναι;
Που εκφράζουν την αγάπη τους με την υπέρτατη ένωση;;; Είναι αμαρτία που θέλει ο ένας τη συνέχεια του άλλου, χωρίς τη δική σου ευλογία; Να τη βράσω.

Δεν είναι δυνατόν να την βάζει στη διαδικασία της κάθαρσης μέσω αυτού:
«Δεν θα φας τίποτε κόκκινο (κρέας, μήλο, ντομάτες, κ.λ.π.), δεν θα κάτσεις σε κόκκινο σκέπασμα, δεν θα ακουμπήσεις το σώμα σου σε τίποτα κόκκινο.
Και την Κυριακή θα ‘ρθεις να κοινωνήσεις και όλα θα είναι καλά.
Αρκεί να μην αμαρτήσετε ξανά, τέκνον μου.»

Άθλιε ανθρωπίσκε, η καρδιά του εμβρύου είχε πρόβλημα και δεν θα επιβίωνε!!!!!
Οι γιατροί έκαναν και κάνουν τα πάντα γι αυτή τη κοπέλα. Ακόμα και τη δική σου δουλειά, έτσι όπως εσύ θα έπρεπε να την κάνεις!

Έχεις την παραμικρή ιδέα του ορισμού της λέξης ΕΠΙΣΤΗΜΗ; Όχι, αν θες να έρθω να στη σφυρίξω!!!!! Και τον ορισμό των λέξεων ΑΓΑΠΗ, ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ και ΣΥΜΠΟΝΙΑ
(που’ σαι, ρε apoysia)!!!!
Και αυτά να στα σφυρίξω!
Λέξεις που τόσο σθεναρά πρεσβεύει και υπερασπίζεται το σινάφι σας.
Να σας στείλω κανα βιβλίο να ξεστραβωθείτε; Ή να σας αρχίσω εντατικά μαθήματα στις βασικές αρχές του ανθρωπισμού;
Τι, καθόλου σημασία να μη δίνω; Τι με λες;;;;;

Και εμείς είμαστε που θα καούμε στη κόλαση και θα κριθούμε στη Δευτέρα Παρουσία; Σας κρίνουμε εμείς στην τωρινή Παρουσία, την Πρώτη.

Που ‘σαι , ρε, Μαλβίνα με το στόμα σου. Που ‘σαι να μας δεις και να πεις:

ΟΞΩ, ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ, ΑΠ’ ΤΗ ΠΑΡΑΓΚΑ. ΟΞΩ!
 
Από την Artanis στις 4:49 μ.μ. | 32 comments

“Bitch”
a song
written by M. Brooks, S. Peiken


"I'm an angel underneath
Innocent and sweet
Yesterday I cried
Must have been relieved to see
The softer side
I can understand how you'd be so confused
I don't envy you
I'm a little bit of everything
All rolled into one

Chorus:
I'm a bitch, I'm a lover
I'm a child, I'm a mother
I'm a sinner, I'm a saint
I do not feel ashamed
I'm your hell, I'm your dream
I'm nothing in between
You know you wouldn't want it any other way

So take me as I am
This may mean
You'll have to be a stronger man
Rest assured that
When I start to make you nervous
And I'm going to extremes
Tomorrow I will change
And today won't mean a thing

Chorus

Just when you think, you got me figured out
The season's already changing
I think it's cool, you do what you do
And don't try to save me

Chorus

I'm a bitch, I'm a tease
I'm a goddess on my knees
When you hurt, when you suffer
I'm your angel undercover
I've been numb, I'm revived
Can't say I'm not alive
You know I wouldn't want it any other way"


 
Από την Artanis στις 2:14 π.μ. | 5 comments
14.4.06
Το μωβ πανσέλινο.



Foto: Artanis 13.04.2006 23:00
 
Από την Artanis στις 1:48 μ.μ. | 4 comments
12.4.06
Η φαντασία μου τα φταίει όλα...


Η φετινή άνοιξη αρχίζει και με πιάνει από την ανάποδη.

Οι υποχρεώσεις της δουλειάς μου αρχίζουν να αυξάνονται και μαζί τους και οι τάσεις φυγής.

Ονειρεύομαι τις καλοκαιρινές διακοπές σαν κάτι που δεν θα έρθει ποτέ. Και όσο τις ονειρεύομαι τόσο πιο μακρινές φαντάζουν.


Δε ζητάω πολλά.
Μόνο την αίσθηση της θάλασσας στο σώμα μου,
την αγκαλιά του νερού, την αγκαλιά εκείνου μέσα στην διάφανη άνωση.
Να χώσω τις πατούσες μου μέσα στην άμμο και να κάνω λακουβίτσες εκεί που σκάει το κύμα.
Να ζωγραφίσω κύκλους και καρδιές που θα κρατήσουν μέχρι να τα σβήσει
ο επόμενος αφρός.
Να με αγκαλιάσει ο ήλιος και να μείνει το αλάτι παρέα μου.
Να μυρίσω τη δροσιά της νύχτας και κοιμηθώ τον πιο γλυκό ύπνο του χρόνου όλου, εκεί στη μοναδική θέση που γνωρίζει τόσο καλά.
Να ξενυχτήσω μέχρι το άλλο βράδυ και να κοιμηθώ μέχρι το επόμενο.
Να είμαι σε μία έρημη παραλία με ομπρέλα τα δέντρα και σεντόνι την αύρα.
Με καλημέρα την ανατολή και καληνύχτα τα αστέρια.
Με τη μουσική της φύσης στο τέρμα.
Με το χρόνο να διαστέλλεται και να συστέλλεται όπως του γουστάρει.

Θέλω να φύγω.
Χωρίς να υπολογίζω το πού, το πότε και το πώς.
Κάπου, κάποτε και κάπως .
Έχει σημασία;





Foto: Artanis 2005.
Και οι δύο από το πλοίο της επιστροφής. Οι γλάροι ακολουθούσαν τους αφρούς του πλοίου για να πιάσουν τα ψάρια που ανέβαιναν.
Ο πρώτος γλάρος έκανε αγώνες ταχύτητας με το πλοίο για να φάει κρακεράκια από το χέρι ενός συνεπιβάτη.
Ο δεύτερος επόπτευε.
 
Από την Artanis στις 6:11 μ.μ. | 16 comments
9.4.06
Εν αναμονή...
...του αποτελέσματος των εκλογών στην Ιταλία.
Αν οι Ιταλοί εκλέξουν ΞΑΝΑ τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι,
θα τραβήξω τις κοτσίδες μου να γίνουν άλλες τόσες.
Ή μήπως να βγει ο Μπερλουσκόνι για να μακρύνουν τα μαλλιά μου;;;
Άσε, υπάρχει αρκετή βλακεία στο κόσμο για να τις τραβήξω.
Όλο και κάποια αφορμή θα βρεθεί.
Καλύτερα να μην τον εκλέξουν. ΞΑΝΑ.
Έλεος, Ιταλοί, αδέρφια, αλήτες, πουλιά.Έλεος.
 
Από την Artanis στις 10:14 μ.μ. | 9 comments
7.4.06
Τι το σπουδάζεις τόσα χρόνια, πουλάκι μου;
Από τις εμπειρίες των τελευταίων ημερών κατέληξα στα παρακάτω συμπεράσματα:

1) Οι ορθοπεδικοί τρελαίνονται για εγχειρήσεις.
2) Οι οδοντίατροι πεθαίνουν να βγάζουν δόντια.
3) Οι κομμώτριες αφηνιάζουν όταν βλέπουν μακριά μαλλιά.

Και επιχειρηματολογώ ευθύς αμέσως (!).

1) Ο πρώτος ορθοπεδικός πού πήγα για το γάγγλιο στο χέρι μου άνοιξε την ατζέντα του επιμένοντας σθεναρά να μου κανονίσει ραντεβού για επέμβαση στο ΚΑΤ.
ΕΙΜΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ ΔΕΝ ΕΓΧΕΙΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΓΑΓΓΛΙΟ, ΗΛΙΘΙΕ!!!!!!!!!!!

2) Ο οδοντίατρος της μάνας μου άνοιξε την ατζέντα του για να κλείσει ραντεβού για να τις βγάλει όόόλα της δόντια και να της βάλει μασέλα (!), επειδή η περιοδοντίτιδα πού έχει είναι σε προχωρημένο στάδιο.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΔΟΝΤΟΛΟΓΟΙ, ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ ΣΟΥ ΜΕΣΑ!!!!!!!!!

3) Η κομμώτριά μου, τον Αύγουστο πήγε διακοπές. Κανένα πρόβλημα μέχρι εδώ, πέρασε και πολύ όμορφα απ’ ότι μου είπε. Όμως εγώ έπρεπε να κουρευτώ και πήγα αλλού. Και ζητάω από την μπαλαντέρ κυρία κομμώτρια να μου τα κόψει λίγο, ένα πόντο , τόσα δα να καθαρίσουν, τα όμορφα μακριά μου τα μαλλάκια, που τόσο καιρό μάκραινα και μου κούρευε τόόόσο καλά μέσα στο σχέδιο η γλυκιά μου Μαρία. Είχαμε πει να κάνουμε και φόρμα να φουντώσουν και «τότε να δεις που θα μοιάζεις με πριγκίπισσα, κούκλα μου». Η κυρία μπαλαντέρ κοιτάει τα μαλλιά μου και επαναλαμβάνω «λίγο, ε, ένα πόντο»
- «Μην ανησυχείς κορίτσι μου, θα σε κάνω εγώ μέσα στη μόδα, φρέσκια-φρέσκια και λαχταριστή!»
-«ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΑΛΛΙ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ!!!!!!!;;;;;;;;;;;».
Βγήκα από το κομμωτήριο ένας μοδάτος, φρέσκος- φρέσκος και λαχταριστός ποντικός!
ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΕΝΑ ΜΕΤΡΟ, ΕΝΑ ΠΟΝΤΟ. ΕΝΑ ΠΟΝΤΟ! ΝΑ ΣΟΥ ΦΕΡΩ ΜΗΠΩΣ ΤΗ ΜΕΖΟΥΡΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΨΑΛΙΔΙ;

Φάγανε σουτ και οι τρεις. Δυστυχώς, πετσοκόβουν, ξεδοντιάζουν και ποντικοκουρεύουν άλλους. Εμείς βρήκαμε ειδικό ορθοπεδικό, περιοδοντολόγο και τη Μαρία φρέσκια από τις διακοπές. Τα μαλλιά μου ακόμα να μακρύνουν…………….
 
Από την Artanis στις 9:18 μ.μ. | 8 comments
6.4.06
Στα Τζουμέρκα.
Το περασμένο καλοκαίρι πήγα στους Μελισσουργούς, το χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο παππούς μου. Από το ταξίδι εκείνο θα βάλω τις πρώτες προσωπικές φωτογραφίες στο blog.

Είναι xτισμένο πάνω από τα σύννεφα (στην κυριολεξία),
με τη μουσική από τα νερά των πηγών να σε συντροφεύει ακόμη και στον ύπνο σου (φαντάζεστε τις παρενέργειες) και την ομίχλη να σε επισκέπεται το βράδυ αθόρυβα και ύπουλα από πίσω.
Όταν την είδα για πρώτη φορά νόμιζα ότι ήταν σύννεφα. (Foto)
Αργότερα όμως δεν μπορούσα να βρω τους υπόλοιπους κι αυτοί εμένα, οπότε καταλάβαμε ότι ήταν η "κουβέρτα" του βουνού!


Ο τόπος αυτός είναι υπέροχος! Είναι επιβλητικός και τρυφερός. Σε κάθε στιγμή της ημέρας νομίζεις ότι τα βουνά παίζουν κυνηγητό και κρυφτό με τα σύννεφα, την ομίχλη, τον ήλιο, τη βροχή και το ουράνιο τόξο.
Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα διπλό ουράνιο τόξο!!!
Και μετά έρχεται το ηλιοβασίλεμα που κόβει την ανάσα (η φωτογραφία λέει λίγα, δυστυχώς) και ο ήλιος πού φεύγει δίνει την υπόσχεση ότι θα γυρίσει για την αυριανή ρεβάνς. (Εκείνη την ημέρα τον κατατρόπωσε ένα πελώριο σύννεφο και έφαγε φάουλ από τη βροχή. Στο ρόλο του διαιτητή ήταν το ουράνιο τόξο και ήλιος πήγε στ' αποδυτήρια βρίζοντας αναψοκοκκινισμένος).


Η εκκλησία του χωριού είναι ο Άγιος Νικόλαος, χτισμένη το 17ο αιώνα, με υπέροχες αγιογραφίες.Έχει καταστραφεί αρκετές φορές από τη φύση (σεισμοί) και τον άνθρωπο (δεν καταθέτω εδώ αυτό το κεφάλαιο, γιατί είναι μεγάλο και θα με πιάσουν πάλι τα νεύρα μου για τη χάρη του αθάνατου ελληνικού πνεύματος), αλλά έχει αναστηλωθεί και λειτουργεί από έναν απίθανο (μα απίθανο όμως) παπά. Όπως μας εξήγησε, η εκκλησία ονομάστηκε "Άγιος Νικόλαος", γιατί πολλοί από τους νέους του χωριού έφευγαν για να βρουν καλύτερη μοίρα στα καράβια. Όμως οι περισσότεροι απ' αυτούς θαλασσοπνίγονταν μιας και μέχρι τότε δεν είχαν καμία επαφή με τη θάλασσα. Έτσι οι μανάδες τους ανάβανε τα κεριά τους συνέχεια στον Άγιο Νικόλαο και η εκκλησία πήρε τ' όνομά του.



Στο γυρισμό ένα σύννεφο μας είχε πάρει από πίσω. Και μας φώναζε ότι αν βγάλουμε το χέρι από το παράθυρο θα το πιάσουμε και έτσι θα το πάρουμε μαζί μας στην Αθήνα για να θυμόμαστε αυτόν και τους φίλους του.


Φωτογραφίες: Artanis, Αύγουστος 2005.

Υ.Γ.Δυστυχώς, το αθάνατο ελληνικό πνέυμα ξαναχτύπησε, διότι ως λάτρεις του κάλλους και της αρμονίας κάποιοι έχτισαν τρεις πολυκατοικίες (!!!) ανάμεσα στα πέτρινα με τα κεραμίδια σπιτάκια και μπάζωσαν το ρέμα του χωριού, στο οποίο κάθε άνοιξη έφτιαχναν τα χελιδόνια τις φωλιές τους και κράταγαν σεκόντο στα τραγούδια των νερών. Το Χελιδονόρεμα μπαζώθηκε κι έγινε δρόμος τις μέρες που είμασταν εκεί. Τα χελιδόνια αυτή την άνοιξη δε θα βρουν μέρος για να μείνουν. "Sorry, Xelidonorema closed".
 
Από την Artanis στις 5:00 μ.μ. | 4 comments
5.4.06
Μα, τί μου θυμίζει, τί μου θυμίζει...
1) Ο νάνος και ο πιγκουίνος:



2) Το αλογάκι της Παναγιάς:



3) Ο Αίολος:



4) Ο Γέροντας:



5) Το πιθηκάκι:

For all the pictures:
Photographer
: Ian Britton (Black and White photographs of clouds) (c) FreeFoto.com
 
Από την Artanis στις 10:23 μ.μ. | 5 comments
4.4.06
Καλό ταξίδι...

Photographer: Ian Britton
(c)freefoto.com
 
Από την Artanis στις 2:13 π.μ. | 3 comments
1.4.06
Γάμος μεταξύ μπλόγκερ















Προσκλητήριο γάμου

Αγαπητοί συμπλόγκερ

Θα χαρούμε πολύ να παραστείτε στο γάμο μας, ο οποίος θα γίνει την 1η Απριλίου 2006 στη Μονή Αγάθωνος του Νομού Φθιώτιδος. Κουμπάρος θα είναι ο (throughstatic). Το μυστήριο θα τελέσει ο γνωστός undead μοναχός Βησσαρίων. Θα ακολουθήσει τρικούβερτο γλέντι με πολύ κέφι, χορό και τραγούδι (κυρίως όπερα). Ένδυμα προαιρετικό.

Cyrusgeo – Artanis
 
Από την Artanis στις 12:40 π.μ. | 12 comments