Σκηνή σε λεωφορείο πριν από τέσσερα χρόνια, 26 Απριλίου:
Τρία πανέμορφα παιδιά, σαν τα κρύα τα νερά, με τα βιβλία του φροντιστηρίου στα χέρια, προφανώς Β΄ ή Γ΄ Λυκείου συζητούν για το Τσερνομπίλ, μάλλον άκουσαν κάπου για την επέτειο, κάπως έτσι:
-1ο αγόρι:
"Ρε συ, τι είχε γίνει στο Τσερνομπίλ;"
-2ο αγόρι:
"Δεν ξέρω. Νομίζω ότι είχε καταστραφεί ένα εργοστάσιο στη Ρωσία."
-κοπέλα:
"Όχι, ρε. Αυτό ήταν το διαστημόπλοιο που ανατινάχθηκε."
-1ο αγόρι: "Συγγνώμη, το εργοστάσιο δεν ήταν στην Αμερική; Το διαστημόπλοιο ήταν στη Ρωσία.»
Στην αρχή στεναχωρήθηκα. Θα ήταν ενός-δύο ετών, όταν έγιναν και τα δύο γεγονότα. Αν δεν τους έχει μιλήσει κανείς γι αυτό, φυσικό είναι να μπερδεύουν το Τσερνομπίλ με το Τσάλεντζερ. Κατεβήκαμε στην ίδια στάση. Κατάλαβαν ότι τους άκουσα. Και πήρα το θάρρος να τους πω τι ήταν το Τσερνομπίλ. Και το Τσάλενζερ. Και ΠΟΥ! Με κοιτούσαν με τα μάτια ανοιχτά και ρουφούσαν κάθε λέξη. Τους προέτρεψα να ψάξουν παραπάνω. Και με ρώτησαν, γιατί δεν τους τα μαθαίνουν στο σχολείο. Θύμωσαν. Τους θαύμασα. Ο θυμός της υποτίμησης. Αν δεν ξέρουμε, γιατί δεν μας λένε; Και μετά γιατί μας βρίζουν για αμόρφωτα; Εμείς φταίμε;
Και οι ενοχές μου, ότι τους διηγήθηκα μια άσχημη πραγματικότητα, μετρίασαν.
Μπορεί η πραγματικότητα να είναι άσχημη, αλλά αν δεν την ξέρεις, για ποιο καλύτερο αύριο να παλέψεις; Που να πεις όχι και που ναι; Τι να απαιτήσεις και πως;
Θέλω να ευχαριστήσω τον Δύοντα Ανατέλλοντα, για την αφύπνιση και την έμπνευση του παρόντος post.
Photo: TIME
@rodia
Καλό μήνα!
Εγώ ήμουν 9 χρονών τότε. Είναι λίγο θολά στη μνήμη μου, αλλά η πιο έντονη θύμηση(και έχω επιβεβαιώσει ότι είναι όπως το θυμάμαι) ήταν η επιμονή μιας φίλης(οργανωμένη στο ΚΚΕ), ότι αφού λέει η Σοβιετική Ένωση πως δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα ραδιενέργειας στα φαγητά και γενικότερα, ε, τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα! Η απλή λογική των 9 ετών, μου χτύπαγε τα καμπανάκια ότι: πυρηνικό εργοστάσιο-έκρηξη-ραδιενεργό νέφος=την κάτσαμε. Τί στο διάολο δεν μπορεί να καταλάβει; Φάε την κονσερβούλα σου κι εσύ να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο!
Τώρα, γιατί μου φαίνεται πολύ γνωστή αυτή η ιστορία με το χαρτί υγείας και έναν φίλο από το Δημόκριτο; Κάτι σε ντεζαβού από τα μικράτα μου μου κάνει κι έναν φίλο της μάνας μου, που δούλευε την εποχή εκείνη στο Δημόκριτο...περίεργο... τέλοσπάντων...
Καλό σου βράδυ, rodia. (BTW όταν βρίσκομαι στην όαση της dsl του καλού μου, ξεχαρμανιάζω χαζεύοντας τους πίνακές σου και τα blogs σου)
Artanis mou kalo mina.
Hmoun 6 xronon tote, kai thymamai pos an kai den mporousa na sylavo to ti simainei "pyriniko atyxima" eniotha apisteyta tromokratimenos apo ton paniko pou evlepa stous anthropous gyro mou... Ypirxe fovos sta prosopa tou patera kai tis miteras mou: fovos gia ta paidia tous, pou an kai prospathousan na min to dixoun ton katalavena apo to poso poly perissotero me aggaliazan... Mono ayto mou exei meinei: oute "Mpam", oute eikones ptomaton... mono enas "tholos" fovos pantou kai mesa sta panta.
K. artanis καλημέρα σας καλόν αντισιωνιστικόν Λιακουρορθόδοξον και ΕΛληνοχριστιανικό μήνα.
Σήμερα πάμε ολο το Τάγμα να αδράξουμε το ιερόν μαγιόξυλον.
Πρώτη φορά στο σπιτικό σας ήρθαμε για μια απάντηση στο
"...Γιατί, μπορεί να μην αντέχω να κάνω ό,τι κάνετε..."
... και εμείς δε το αντέχουμε, και εμείς... αλλά
κάποιος ΠΡΕΠΕΙ να μαζεύει τα σκουπίδια ντυμένος κατάλληλα...
...και ξέρετε, είναι πιο βαρύ όταν οι περισσότεροι τριγύρω μπαλαμουτιάζονται, γκομενίζουν, ψάχνονται, ανεβαίνουν στο τραπέζι και κάνουν τους κοκόρους, ψοφάν για μια αναφορά σε ραδιόφωνα περιοδικά, πουλάνε, ξεπουλάνε κλπ κλπ...
το παγκάρι μας είναι αυτή ακριβώς η επίσκεψή σας
ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΙΌΜΑΣΤΕ.
ΕΜΠΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ ΣΤΟΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΟ (ΛΙΑΚΟΥΡΟ)ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΠΟΥ ΕΠΕΡΧΕΤΑΙ
αμήν
Καλημέρα και καλό μήνα!
(Εγώ πλησίαζα τα 14,όπως εύκολα καταλαβαίνεις,ως γηραιότερη,''απαιτώ'' το σεβασμό σου.)
Καλή μου artanis,θα επαναλάβω αυτό που έγραψα και στον αγαπημένο δύοντα:
Kάτι τέτοια posts,αποτελούν πραγματικά γροθιά στο στομάχι,δίνουν μια γροθιά αφύπνισης,στον εφυσηχασμό μας,αποτρέπουν τη φυσική ροπή που έχουν κάποτε -ακόμα κι οι τραγωδίες-προς τη λήθη...
Μπράβο σου που μίλησες στα παιδιά.Ναι,δεν φταίνε..
Ο ρόλος του σχολείου,και οι συζητήσεις γι'αυτόν, δεν εξαντλούνται.
Μα,έχω μια ένσταση,αφήνοντας πάντα στα παιδιά το τεκμήριο της αθωότητας.
Υπάρχουν και γονείς στο σπίτι.
Αυτοί δεν ήταν δύο ετών όταν συνέβη αυτό που συνέβη..
Κατανοητό τι θέλω να πω..
Τα φιλιά μου!
@takis
Κι εγώ θυμάμαι το φόβο που λες. Οι ενέργειες των υπευθύνων για την ενημέρωση του κόσμου ήταν, το λιγότερο, ανεύθυνες. Kαι εν μέρει οφειλόταν και σ' αυτό.
Ένα άρθρο σχετικά από τον "Ιό" της Ελευθεροτυπίας εδώ
@apoudia
..."Εγώ πλησίαζα τα 14,όπως εύκολα καταλαβαίνεις,ως γηραιότερη,''απαιτώ'' το σεβασμό σου."...
Τα σέβη μου στους elders του μπλογκοχωριού. Αυτονόητον.
..."Υπάρχουν και γονείς στο σπίτι.
Αυτοί δεν ήταν δύο ετών όταν συνέβη αυτό που συνέβη..
Κατανοητό τι θέλω να πω.."...
Κατανοητότατο και συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!
Η αφύπνιση, που αναφέρουμε και οι δύο, έγκειται στ' ότι, προσωπικά, θεωρούσα κάπως δεδομένο ότι όλοι γνωρίζουν τί έγινε. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!!! Ελάχιστοι γνωρίζουν και ελάχιστοι θυμούνται. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Γι αυτό, νομίζω, ότι κάποια "αυτονόητα" καλό είναι να τα επαναλαμβάνουμε, πότε-πότε, "να τα κατεβάζουμε από το ράφι και να τα ξεσκονίζουμε". Δεν βλάπτει.
Καλό μήνα και πολλά φιλιά
Artanis
@dormammu
"...γεμάτο κούτες απο γάλα ΝΟΥΝΟΥ. Πρέπει να τις έχει ακόμα στην αποθήκη, είμαι σίγουρος......"
Τί πανικός κι εκείνος...Κι εμείς τρώγαμε κονσέρβες για κανά μήνα. Έλα, όμως, που τα ραδιενεργά τα τρώμε ακόμα...
@περαστικός
"Είναι λυπηρό, η αμάθεια ετοιμάζει τους υποταγμένους, ανερμάτιστους υπηκόους του αύριο."
Λυπηρό και τραγικά αληθινό.
Αν δεν ξέρουμε τη Χιροσίμα, το Ναγκασάκι, το Τσερνομπίλ, γιατί να πούμε ΣΗΜΕΡΑ "όχι, στα πυρηνικά";
Αν δε ξέρουμε το μέγεθος του ατυχήματος του Τσερνομπίλ, πως θα κατανοήσουμε το παρακάτω;
"Αν γίνει επίθεση στο Ιράν με μικρές πυρηνικές βόμβες, οι συνέπειες της ραδιενέργειας θα είναι δεκαπλάσιες σε μέγεθος το Τσερνομπίλ"
(Από το τρομολαγνικό δελτίο ειδήσεων των 20:00, Παρασκευή βράδυ)
Αγαπημένη μου Artantis,
Πέρασασα κι εγώ από το ποστ του Ηλιου και συγκλονίστηκα. Ήλθα από εδώ μετά και ταρακουνήθηκα.
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας στο σκοτάδι της... τηλεόρασης. Πάντως, το τραγικό εκείνο επεισόδιο δεν έληξε τότε. Συνεχίζει να πληττει την ανθρωπότητα. Οι γενετικές ανωμαλίες και η έξαρση τού καρκίνου το αποδεικνύουν.
Φαίνεται πως η ανθρωπότητα δεν μαθαίνει από τα λάθη της. Γιατί αν μάθαινε θα ήξερε να αγαπά τον συνάνθρωπο. Κι αυτό δεν το βλέπουμε συχνά γύρω μας.
Με πολλή αγάπη
η φίλη σου
Παράγραφος
@paragrafos
"Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας στο σκοτάδι της... τηλεόρασης."
Επέτρεψέ μου να διαφωνήσω. Μπορεί να διαστρεβλώνονται ή να μην αναφέρονται κάποια πράγματα, αλλά όταν χρησιμοποιούμε με μέτρο ό,τι μέσο διαθέτουμε, τότε αποδεικνύεται χρήσιμο.
Μπορούμε να μάθουμε τα παιδιά μας να σκέφτονται και να κρίνουν.
Και μπορεί οι φωτογραφίες να απεικονίζουν συγκλονιστικά γεγονότα, αλλά η κινούμενη εικόνα της τηλεόρασης έχει μεγαλύτερη δύναμη.
Η αποβλάκωση των παιδιών προέρχεται από πράγματα που έχουν γίνει ή ΔΕΝ έχουν γίνει πριν πατήσουν το on στο τηλεκοντρόλ.
Και δεν είναι δική τους ευθύνη.
με αγάπη
Artanis
Aκούω χριστιανή μου, δε χρειάζεται να με ξεκουφάνεις!
Tο σύμβολο της Nεμπράσκα είναι ένας σιδεράς που σφυρηλατεί ένα πέταλο, αλλά κι αν μπορούσα να το φτιάξω δεν θα το καταλάβαινε κανείς, οπότε προτείνω να φουμάρετε παπαρούνες από USA γενικώς:
@%-)___s υυ ***///
(αν γυρίζει το κεφάλι σας)
Ψ%-)___s υυ ***///
(αν έγινε κουδούνι)
Aν θέλετε να δείτε και άστρα, η σημαία έχει πενήντα.
Kι αφού θέλατε ένα μικρό λουλά, πάρτε δώρο και τη Mικρή Λουλού:
ξ:-)
Θυμήθηκα τον πανικό εκείνων των ημερών. Είχα ένα φίλο που εργαζόταν στο ΔΗΜΟΚΡΙΤΟ και μας έλεγε ότι μέχρι χαρτιά υγείας πήγαινε ο κόσμος για να ελέγξουν τη ραδιενέργεια.. Χαμός!
Μάθαμε τι ειναι το Καίσιο και πόσα χρόνια παραμένει στο χώμα, και άλλα ενδιαφέροντα. Πάψαμε να τρώμε λαχανικά για ένα μικρό χρονικό διάστημα και ύστερα ξεχάσαμε...
Φυσικά, μίλησα στα παιδιά μου για το γεγονός αυτό, μια που το ένα είναι "παιδί του Τσερνόμπιλ" βλέπεις. Λένε πως έγιναν πολλές τερατογενέσεις εκείνη τη χρονιά. Στη κλινική, λίγο πριν γεννήσω, γεννήθηκε ένα τέρας, πλασμα χωρίς πρόσωπο, δεν έζησε φυσικά.. φρίκη... Ακουγα τη μάνα, μέσ' στη παραζάλη της, να ρωτάει το μαιευτήρα αν ήταν αγόρι. Ηταν το πέμπτο της παιδί και τα προηγούμενα ήταν κορίτσια και περίμενε το γιο. Είχα φοβερή αγωνία, αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά.
Καλό μήνα!:-)