Με αφορμή ένα post του Περαστικού (10/04/2006), θυμήθηκα την ιστορία μιας φίλης. Ένα περιστατικό που οδήγησε, πιθανότατα, στην τρέλα έναν ταξιτζή.
Σημείωση: Η ηρωίδα της ιστορίας υποφέρει από τις επιθέσεις των αιμοβόρων, ψυχοφθόρων και ανίκητων ημικρανιών.
Επίσης, η σχέση της με τις δημόσιες υπηρεσίες είναι χειρότερη απ’ αυτή με τις ημικρανίες. Κοινό τους σημείο: Υποφέρει κι από τα δύο, αλλά δυστυχώς, δεν υπάρχουν χάπια για τις πρώτες.
Όταν πληρώνει ένα λογαριασμό, π.χ. της Δ.Ε.Η., επιστρέφει περιμένοντας να της αποδοθεί παράσημο, την ανακήρυξη της σε Ήρωα του Έθνους και θεωρεί ότι κέρδισε μια μάχη, άρα μπορεί να κερδίσει και τον πόλεμο.
Ας φανταστούμε, λοιπόν, τη σχέση της με την εφορία: Αβυσσαλέα και χαώδης.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, ημικρανία, αϋπνία λόγω πόνου και αναγκαστική επίσκεψη στην εφορία, ντύνεται, βάζει το μαύρο γυαλί και κατεβαίνει να πάρει το άρμα της για να ξεκινήσει για τη μάχη. Επειδή όμως είναι νοήμων και έντιμη πολίτης αυτής της πόλης,
δεν παίρνει το δικό της άρμα, αλλά το μισθωμένο: το κίτρινο. Ευγενέστατα, ζητάει από τον οδηγό να την μεταφέρει στο πεδίο της μάχης.
Ταξιτζής: «Μάλιστα, κυρία μου.»
Τρία λεπτά αργότερα, σ’ ένα κόκκινο φανάρι, εκτυλίσσεται η εξής σκηνή: Στον κάθετο δρόμο δύο άντρες σπρώχνουν το δικό τους άρμα από τον πισινό του, διότι τ’ άλογα την κάνανε και τους άφησαν στα κρύα του λουτρού. Εν ολίγοις, τ’ αυτοκίνητό τους «έμεινε» και το ζμπρόχναν οι άνθρωποι στη άκρη του δρόμου. Κατά διαβολική σύμπτωση και οι δύο ήταν χρώματος σοκολατί, άρα εκπρόσωποι της Αφρικάνικης φυλής.
Δυστυχώς, όμως, δεν πρόλαβαν το κόκκινο φανάρι και τ’ αυτοκίνητα στον κεντρικό δρόμο περίμεναν, υπομονετικά και χωρίς κορναρίσματα, να τσουλήσει το ξεψυχισμένο άρμα. Μάλιστα κάποιοι περαστικοί έτρεξαν προς βοήθεια των παιδιών και όόόόπαλα το φέρανε στην άκρη.
Ο κύριος ταξιτζής, όμως, επαναστάτησε και δηλώνοντας την αντίρρησή του ζούληξε την κόρνα του και έβγαλε το κεφάλι από το παράθυρο, βρίζοντας.
Αποτέλεσμα:
Η υποβόσκουσα ημικρανία της φίλης μου να μετατραπεί σε «βόσκουσα» και όλα τα συστήματα να τεθούν υπό συναγερμό:
Τ. : «Βέβαια, υπάρχει, κυρία μου. Δε βλέπετε ότι τα γαϊδούρια κλείνουν το δρόμο;»
Φ. : «Ε, δε νομίζω να το έκαναν κι επίτηδες. Το αμάξι τους έμεινε.
Να, ορίστε. Φύγαμε κιόλας.»
Τ. : «Και τι με νοιάζει εμένα, επίτηδες ή ξεπίτηδες. Δεν φτάνει που μας τρώνε τις δουλειές, μου θέλουν κι αυτοκίνητα! Και μη νομίζετε ότι είμαι ρατσιστής, κυρία μου, αλλά να, δεν γίνεται έτσι δουλειά.
Να πάνε από κει πού ‘ρθανε τα ζώα. Να πάνε να δουλέψουνε αλλού, να κλέψουν άλλους, τι περιμένουν δηλαδή από μας.
Να τους ταΐσουμε κιόλας; Να τους πούμε, ναι μπράβο, καλά κάνετε και μας τρώτε το ψωμί μας; Να πάνε από ‘κει πού ‘ρθανε, οι σκυλοαράπηδες.
Και μη νομίζετε, κυρία μου, εγώ ρατσιστής δεν είμαι .» (!)
Η ηρωίδα της ιστορίας, ή του Έθνους, αποφασίζει να μη μιλήσει.
Ε, τώρα, να έχεις τραβήξει των παθών σου το τάραχο όλο το βράδυ,
ε, ν’ ασχολείσαι με τον τύπο που δεν ξέρει τι είναι;
Ναι, αλλά, αλλά ,αλλά, αλλά....Δεν γίνεται να κατεβάσει το πόδι στο πεζοδρόμιο και μην του έχει κάνει τα μούτρα κιμά.
Η προγιαγιά της, η προγιαγιά της η αρβανίτισσα, ο θρύλος της κατάρας της, ότι την έριχνε κι έπιανε, μόνο και μόνο επειδή ο ανιψιός της δεν κράταγε καντήλι βραδιάτικα, και πήγε και πάτησε σκατά, όπως του 'πε. Την άλλη μέρα, είπε σ’ όλο το χωριό ότι η Δέσπω είναι μάγισσα και το χωριό γέλαγε.
Ναι, μπράβο, το συζητούσε προχτές με τη μάνα της!
Τ.: «Γιατί, κυρά μου, το λες αυτό; Σου είπα ότι δεν είμαι»
Φ.: «Γιατί, ρατσιστής δεν είναι αυτός που το λέει, αλλά αυτός που σκέφτεται σαν ένας»
(Πολύ καλή η σύνταξη, φιλενάδα, δεν θα το πιάσει το υπονοούμενο)
Τ.: «Ε, εγώ φταίω; Αυτοί φταίνε. (Όπα, το πιάσε!)
Κι αν είμαι ρατσιστής καλά να πάθουν» (όπως, το ανέκδοτο, ένα πράγμα)
Φ.: «Κι εγώ είμαι Αρβανίτισσα!»
Τ.: «Παρακαλώ; Αλήθεια; Κι εγώ από την Πελοπόννησο είμαι!»
Φ.: «...και η κατάρα μου πιάνει...»
Τ.: « Ποιος; Ποια κατάρα; Κοπελιά, γυαλίζει το μάτι σου!»
Φ.: «...γι αυτό, σου τη δίνω τώρα:
Τη κατάρα μου να’ χεις:
«ό,τι κακό σκεφτείς για όποιο ζωντανό, να το πάθεις εσύ και τη δένω στο τιμόνι που κρατείς.» Φτου!» Και φτύνει το χειρόφρενο.
(Κομμένη η τηλεόραση, φιλενάδα! Τεσσεράμισι με πεντέμισι τις Κυριακές, αντί για Star, χαλάουα.)
«Α, φτάσαμε. Τι σας χρωστάω;»
Τ.: «ΤΊΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ. ΠΑΡΕ ΤΗ ΚΑΤΑΡΑ ΠΙΣΩ.
Σ’ ΕΚΛΙΠΑΡΩ…»
Φ.: «3 ευρώ; Ορίστε, τα έχω ακριβώς»
Τ.: «Κυρία μου, σας παρακαλώ, στο τιμόνι μου, πάρε τη κατάρα πίσω. Μην κατεβαίνετε, μη. Σας υπόσχομαι δεν θα ξαναβρίσω μαύρους,
τ’ ορκίζομαι! Μη με βρει κανα κακό. Κυρίίία…..»
Φ.: «Αν δεν θες να σε βρει κανα κακό, τότε να μην ξανασκεφτείς τίποτε κακό. Συνεννοημένοι;
(και ενθυμούμενη το πάθημα της αυθυποβολής του ανιψιού της Δέσπως)
Και την κατάρα μου δεν την παίρνω. Την αλλάζω: Θα ισχύσει μόνο αν δεν ζητήσεις συγγνώμη σε ότι κακό κάνεις και σκεφτείς. Κανόνισε, λοιπόν.»
Τ.: «Εντάξει, κυρία, στ' ορκίζομαι, το υπόσχομαι,
τίποτε κακό και αν εάν, μετά συγγνώμη.
Ντάξει, ντάξει.»
Τίποτα το φοβερό, αλλά το παράσημο το ζήτησε.....
Από τον τίτλο υπεθεσα ότι κάποιος θα σε είχε καταραστεί να μπλέξεις με την εφορία! (Αυτή κι αν είναι κατάρα!)
Στη διαδρομή όμως έζησα την περιπέτεια της πόλης που πασχει από στρες. (είδα το όμορφο κείμενό σου από κοινωνιολογική και ψυχολογική πλευρα)
Πολλά φιλιά και την αγάπη μου
η φίλη σου
Παράγραφος
paragrafos, 18/4/06 10:24 π.μ.
Έξοχο post!
Τα έχει όλα,όλα αυτά που μας κατατρώνε,αλλά και όλα όσα μας σώζουν!
Αρκεί να ψάχνεις,αρκεί να μάθεις να ξεχωρίζεις και κυρίως ν'ανθίστασαι!
Την αγάπη μου!
Υ.Γ.
Θα κατάλαβες,πως τον ''αέρα στα πανιά μου'',μπερδεύτηκα και νόμισα πως μου τον ''έστειλε'' ο φίλος μας ο γιατρός..
Εκείνον τον ευχαρίστησα αποδεικνύεται προκαταβολικά,εσένα μέσα απ'την καρδιά μου,αναδρομικά!
@cyrusgeo
Το κόλπο με την κατάρα δεν το ξαναχρησιμοποίησε, επειδή φοβήθηκε τη δύναμη της αυθυποβολής. (μη στουκάρει κανείς πουθενά!) Αντιθέτως, το στόμα της δεν το κρατά κλειστό και απαντά, πλέον, κάπως έτσι: (απάντηση, με παγωμένο πρόσωπο, σε προχτεσινό αυτοπροσδιοριζόμενο
-χουντικό-ρατσιστή-φασίστα ταξιτζή)
"...κι εγώ θα ήθελα να είμαι ο Στάλιν και να σας στείλω στη Σιβηρία..." Δεν μπορώ να γράψω εδώ τί της είχε πει πριν του απαντήσει το παραπάνω!
Απίστευτα πράγματα!!!!!
@paragrafos
Από την κατάρα της ελληνικής εφορίας δεν ξεφεύγει κανείς!!!
Όσο για το στρες...ούτε απ' αυτό ξεφεύγουμε. Ούτε από το ρατσισμό...από τίποτα...ασ' τα να πάνε...Αν όμως διαβάσεις το post και τα σχόλια του Περαστικού θα καταλάβεις τη λογική της δημοσίευσής του post μου. Δεν είναι μόνο το στρες...Είναι και ο κάλος στον εγκέφαλό μας.
Με πολλά πολλά φ'λάκια
Artanis
@apousia
Μόνο αυτό:
Το κατάλαβα, μην σε απασχολεί! Καλό ταξίδι και πάλι, με όλες τις ευχές που σου έγραψα και πολλές πολλές ακόμα. Θα περιμένω να γυρίσεις με τα πασχαλιάτικα αρώματα της Κύπρου και να δώσεις τα νοερά φιλιά μου στην paragrafo και σε ό,τι αγαπάς, τη σκέψη μου. Πάλι έγινα καλό παιδί... Φτουουου. Μα τί μου κάνετε εσείς οι τρεις;
Με αγκαλιές
Artanis
Υ.Γ. Που 'σαι oh doctor, my doctor;
Ρατσισμός...
Ειδικά εμείς οι έλληνες έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε ανώτεροι γενικά. Αρα και όλοι οι υπόλοιποι κατώτεροι.
Ολοι λίγο πολύ έχουμε μια ιστορία να διηγηθούμε. Αυτό είναι το κακό. Οτι έχουμε ζήσει μια ιστορία ρατσισμού.
Αλλά υπάρχει τίποτα πιο χαζό από τον ρατσισμό? Χτυπάει την ομάδα μέσα από το κάθε άτομο χωριστά. Και αντί να πετύχει την διάλυση της στην ουσία πετυχαίνει το ακριβώς αντίθετο. Συσπειρώνει.
Debby,
Έχω την πεποίθηση ότι, όταν διαφημίζουμε την ανωτερότητά μας, στην πραγματικότητα κατωτερότητα προσπαθούμε να κρύψουμε (ο τεχνικός όρος είναι 'υπεραναπλήρωση').
Για το ρατσισμό το βασικότερο νομίζω είναι ότι είναι απλά θέμα ανθρωπιάς και αυτό που θίγεις είναι παρεπόμενο - αλλά εύστοχο παρεπόμενο.
Πάντως για κάποιους ο ρατσισμός μπορεί να μην προέρχεται από ριζωμένες αντιλήψεις και κοσμοθεωρίες αλλά μόνο από το φόβο ή την άγνοια του άλλου, του ξένου. Θέλω να ελπίζω ότι κάποιοι τουλάχιστον από τη φυλή που περιγράφει η Artanis (τον ελληνάρα εννοώ, όχι τους άλλους δυό) θα άλλαζαν γνώμη αν είχαν γείτονα έναν ξένο, τον συναναστρέφονταν και βλέπανε ότι είναι 'κανονικός' άνθρωπος, με τις ίδιες χαρές και τους ίδιους καημούς που έχουν όλοι...
@Π
Εχεις απόλυτο δίκιο στις παρατηρήσεις σου.
Οντως αυτό που θίγω είναι το παρεπόμενο. Με δεδομένο ότι υπάρχει, είτε για τον ένα λόγο είτε για τον άλλο. Άσχετα πως ξεκινάει.
Αν και εγώ νομίζω ότι είναι περισσότερο υπαίτιες οι πεποιθήσεις και τα δόγματα από παλιά παρά ο φόβος.
Σκέψου το λίγο περισσότερο. Ισως και εσύ καταλήξεις εκεί.
Γιατί και η ανασφάλεια και ο φόβος είναι κάτι ατομικό. Πως γίνεται όμως όλο αυτό και οργανώνεται και δημιουργούνται ομάδες, έθνη, θρησκείες, αιρέσεις κτλ και στρεφομαστε ο ένας ενάντια στον άλλο άνευ λόγου και ουσίας. Αρα κάπως προωθείτε...
Απίστευτη είσαι, μπράβο, την ευχαριστήθηκα πολύ την ιστορία σου... και πολύ χάρηκα που σε γνώρισα μ αυτό τον τρόπο!!
Δυστυχώς εγω δεν έχω την ευρυματικότητα της φίλης σου, και την ώρα που εξυπηρετώ αλλοδαπό πελάτη στη δουλειά, και οι συνάδελφοι ψυθιρίζουν, ούστ, διώξτον τον βρωμοαλβανό, μην του δίνεις δάνειο, εγω προσπαθώ να ελέγξω τις αναπνοές μου να μην το πάρει χαμπάρι ο άνθρωπος και πληγωθεί...Και μετά (όταν φεύγει) τους βρίζω βέβαια, αλλά περισσότερο με θεωρούν αφελή αντί να αποκτήσουν καθόλου συναίσθηση της κατάστασής τους...οι αριστοκράτες ελληνάρες τραπεζικοί...
Φτού, πασχαλιάτικα, ντροπή μου...
Συγνώμη, σε φιλώ.
Έπεσα στα χέρια ειδικών που με απροσανατόλισαν και με ξεπουπούλιασαν οικονομικά.
Έχω μια κόρη 14 ετών που έχει μαθησιακές δυσκολίες. Δεν γράφει στραβά ή ανάποδα, διαβάζει κανονικά, δεν μπορεί να μάθει/ αποστηθίσει/ συλλέξει σημαντικά στοιχεία/ συνοψίσει/ επιλέξει κυριότερά του (ο,τιδήποτε φανταστείτε) μπροστά σε μια σελίδα βιβλίου του σχολείου, κυρίως ιστορίας ή γεωγραφίας.
Λόγω της δυσκολίας της σε κάθε σχολείο επιλέγει να κάνει παρέα μόνο με προβληματικά/ παραβατικά παιδιά και μας φέρνει πάντα μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα που μας σπρώχνουν σε απελπισμένες πράξεις (αλλαγή σχολείου, αλλαγή "ειδικών" κλπ). Ότι χαρίσματα έχει φροντίζει με κάθε τρόπο να τα εξαφανίσει, προκειμένου να μη διαφέρει στην προβληματική φίλη της (φρόντισε να ξεχάσει τα πορτογαλικά της, αποπειράται να κάνει το ίδιο στα γαλλικά της, στράβωσε τα μπροστινά της δόντια για να βάλει σιδεράκια όπως η φίλη της, καθόταν με τα γόνατα να συγκλίνουν προς τα μέσα και να ενώνονται ώστε να στραβώσουν ενώ η ίδια παλιάέτρεχε με τα δυνατά πόδια της σαν δρομέας, προσπαθεί σε πάρτυ να τρώει τούρτα ενώ τη σιχαίνεται κλπ).
Έχει μεγάλη κλιση στο μπαλέτο και στο πιάνο (όπου μαθαίνει και προετοιμάζει περισσότερα από ότι της δίνεται κλπ) Μακάρι να υπήρχε ένας κόσμος που να μπορούσε να αξιοποιήσει αυτά τα ταλέντα χωρίς να χρειάζονται και οι λοιπές γνώσεις. Δυστυχώς έχω παρακολουθήσει προφορικές εξετάσεις του ΑΣΕΠ για πρόσληψη καθαριστριών από το δημόσιο και για λόγους συναγωνισμού τις ρώταγαν τι γνωρίζουν για τη Συνθήκη της Λωζάνης.
Οι θεραπευτικές εισηγήσεις των ειδικών στα χέρια των οποίων έπεσα και με αφαίμαξαν ήσαν (δεν είναι όλες οι απόψεις του ίδιου ατόμου):
- Δεν έχει δυσλεξία (Λες και υπάρχει ένας διαχρονικά ισχύων ορισμός της δυσλεξίας.Και εγώ είχα δυσλεξία τα χρόνια μου και την αντιμετώπισαν με το ξύλο και τον εξευτελισμό).
- Θα ασχοληθούμε με την προσωπικότητά της μόνο. (Δεν μου απαντάνε όμως στο ερώτημά μου "Δέστε δημοσίευμα της Καθημερινής υπάρχουν ορισμένες μέθοδοι για να μαθαίνουν τα δυσλεκτικά παιδιά. Γιατί αυτές τις μεθόδους να τις ανακαλύψουμε εμείς -μαζί με τους κατάλληλους ειδικούς - όταν η κόρη μου θα είναι 26 ετών και όχι τώρα;
- Αφήστε τη να μείνει στην ίδια τάξη. Καλό θα της κάνει( Όμως εγώ έχει διαβάσει διάφορα βιβλία και άρθρα για τη δυσλεξία, και πουθενά δεν λέει ότι θεραπεύεται με το να μείνει το παιδί στην ίδια τάξη).
- Πηγαίνετε στον τάδε που είναι ειδικός στο να προετοιμάζει δυσλεκτικά παιδιά στο σχολείο και στο τέλος τους περνάει η δυσλεξία. Πήγα και πέρασα τη χρονιά με άθλιες συνθήκες. Ο ειδικός κάθε φορά απήύδηζε προσπαθώντας να της μάθει κάτι, δεν τα κατάφερνε, έλεγε ότι η κόρη μου κουράστηκε και "έχει κατεβάσει τα ρολλά" και μου έδινε μερικές σελίδες γεμάτες με κείμενο το οποίο εγώ ο μή ειδικός θα αναλάμβανα να της τα περάσω στο μυαλό -σαν να ήταν ένα φάξ - προτού κοιμηθεί το βράδυ.
- Να κάνετε οικογενειακή θεραπεία. Εσείς η κόρη σας και η γυναίκα σας. Θα είμαι εγώ και ένας άλλος συντονιστής. Γιατί ο άλλος (ο μπακαλόγατος); Γιατί έτσι γίνεται η ομαδική θεραπεία. Μπορείτε κυρία μου να μου δείξετε σε ένα από τα βιβλία της ομαδικής θεραπείας που έχετε στη βιβλιοθήκη σας να αναφέρει ότι θα υπάρχει και δεύτερος θεραπευτής; Έτσι γίνεται στην Ελλάδα. Και τι με αυτό; Και στη Βραζιλία σε ορισμένες περιοχές κάνουν βουντού. Πόσο θα κοστίσει; 140 η συνεδρία (70 αυτή και 70 ο ειδικευόμενος μπακαλόγατος). Τι λέτε κυρία μου;(Και η θεραπεύτρια καπνίζει σαν φουγάρο μπροστά στην κόρη μου χωρίς να ζητάει συγγνώμη ή άδεια, παρόλο που απαγορεύεται από το Υπουργείο Υγείας. Σκέψου να προστεθεί και ο μπακαλόγατος που να καπνίζει τσιμπούκι!)
- (στη γυναίκα μου) Να μετάσχετε σε ομαδική θεραπεία (σε ένα κατερειπωμένο σπίτι). Θα είναι γονείς παιδιών; Όχι αποκλειστικά, μπορεί μερικοί να είναι γονείς αλλά μπορεί και να μην είναι. Θα το σκεφτώ. Προτού φύγετε, παρακαλώ να με πληρώσετε. 150 Ευρώ. Θα σας ετοιμάσουμε την απόδειξη την επόμενη βδομάδα, να τη ζητήσετε από την κυρία Βάνα.
- Δεν έχει μαθησιακά προβλήματα. Είναι ιδιοφυϊα η κόρη σας. Εσείς οι γονείς έχετε πρόβλημα. Θα πρέπει να κάνετε ατομικές θεραπείες ο καθένας σας. Και η κόρη μας; Η κόρη σας δεν έχει τίποτα. 120 Ευρώ. Θα μου δώσετε απόδειξη; Όχι, δεν δίνω αποδείξεις, είμαι πανεπιστημιακός. τότε και εγώ δεν πληρώνω. Μα μου φάγατε την ώρα.. Λυπάμαι. Ωραία θα σας δώσω απόδειξη για 30 ευρώ. Τότε και εγώ θα σας πληρώσω 30 ευρώ.
Σας παρακαλώ, μπορείτε να μου δώσετε κάποια κατεύθυνση ως προς το τι να κάνω; Η κόρη μου με τόσες επισκέψεις και τέτοια παραπληροφόρηση δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει. Ακόμα και αν είμαστε φοβεροί εγκληματίες η γυναίκα μου και εγώ (φανταστείτε με να είμαι σαν τον Αυστριακό!), πάλι υπάρχει υποχρέωση των ειδικών να τη βοηθήσουν σήμερα και όχι όταν γίνει 26 ετών. Οι ειδικοι της έχουν βάλει στο μυαλό ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στις σχέσεις μας και γι' αυτό εκείνη δεν μπορεί να μάθει τη μετάφραση των Αρχαίων.
Φυσικά (στην Ελλάδα πάντα έχουμε συμβουλές και επιχειρήματα) μπορεί να πεί κανείς «γιατί δεν πάτε σε κάποιο ειδικό κέντρο του δημοσίου για τα παιδιά που έχουν μαθησιακά προβλήματα;» Σε αυτούς τους φορείς αν δοκιμάσετε να τηλεφωνήσετε για να κλείσετε ραντεβού, θα πάρετε την απάντηση ότι έχετε σειρά προτεραιότητας για να σας δουν μετά από ένα χρόνο. Δοκιμάστε!
Αν προσφύγετε στο Συνήγορο του Πολίτη σας απαντούν ότι α) "ναι μεν η ιατρική περίθαλψη είναι συνταγματικό σας δικαίωμα, αλλά εδώ υπάρχει αντικειμενική αδυναμία, όπως δηλώνουν οι συγκεκριμένοι φορείς", β)"μπορείτε να κάνετε αγωγή αποζημίωσης κατά του δημοσίου για παραλείψεις των οργάνων του, με βάση το άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα εάν θεμελιώσετε τη βλάβη που υπέστη η κόρη σας από την παράλειψη...
Η αγωγή εκδικάζεται μετά από 3 1/2 με 4 χρόνια και αν υπολογίσουμε ότι στην καλύτερη περίπτωση κερδίσετε, το δημόσιο θα κάνει έφεση και αναίρεση οπότε μπορείτε να έχετε την απόφαση που θα σας δικαιώνει τελεσίδικη μετά από 7-8 περίπου χρόνια.
Βέβαια δεν είναι εύκολο να έκτέλέσετε απόφαση κατά του δημοσίου, οπότε μπορείτε να προσφύγετε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Στρασβούργο), αλλά θα πρέπει να προσέξετε να ασκήσετε την προσφυγή εντός 6 μηνών από την έκδοση της τελεσίδικης απόφασης (μετά από αναίρεση κλπ). Η εκκρεμοδικία κρατάει περίπου 8-10 χρόνια και μάλλον θα κερδίσετε την υπόθεση με μια συμβολική αποζημίωση, εκτός αν στο μεταξύ ο αρμόδιος φορέας αποφασίσει να καλέσει την κόρη σας για εξέταση..".
Revenge shall be mine! He-He!
Η φίλη σου είναι τρομοκράτισσα με τη βούλα. Αλλά αυτή την τρομοκρατία τη γουστάρω τρελά!