Μόλις γύρισα από το super market.
Το σκηνικό πανομοιότυπο κάθε Σάββατο: Στο συνοικιακό super market, το οποίο προσπαθεί να χωρέσει στα ράφια του όσο περισσότερα πράγματα μπορεί, οι διάδρομοι χωρούν μετά βίας 2 άτομα πλάι πλάι και για καρότσι ούτε συζήτηση. Το πάρκινγκ ανύπαρκτο, το να πας δε με άλλον έναν να ψωνίσετε παρέα φαντάζει επιστημονική φαντασία.
Την ώρα που ψωνίζεις οι υπάλληλοι γεμίζουν συνεχώς τα ράφια με αποτέλεσμα να προσπαθείς να πάρεις το βούτυρο τεντώνοντας το σώμα σου πάνω από την κοπελιά που ξαναγεμίζει το κάτω ράφι με τα γιαούρτια και σκύβει το κεφάλι της προκειμένου να τινάξεις το χέρι του Τιραμόλα, με την μέγιστη ταχύτητα, να βουτήξεις το βούτυρο, την ίδια στιγμή που ένας απελπισμένος κύριος έχει γίνει ο μισός, καθώς χώνεται στο μεσαίο ράφι για να πάρει γάλα, ανάμεσα από σένα στα βούτυρα και την υπάλληλο με τα γιαούρτια.
Η κατάσταση, λοιπόν, μοιάζει ή με αυτοσχέδια χορογραφία, την οποία χορεύουν οι πιο ευγενικοί και πρακτικοί πελάτες ή με τεράστια παρτούζα, στην οποία συμμετέχουν οι πιο τσαμπουκαλεμένοι και «είμαι ο μόνος που ψωνίζει εδώ μέσα» πελάτες.
Κάθε φορά που, για λόγους ανωτέρας βίας, πρέπει να πάω για ψώνια το Σάββατο, παίρνω μια βαθιά ανάσα πριν μπω, σηκώνω τα μανίκια και ετοιμάζομαι να παίξω τα συγκρουόμενα καλάθια, με όλη τη γειτονιά. Έτσι και σήμερα, πήγα, ψώνισα χορεύοντας και νίκησα στους πόντους έναν τύπο που ψώνιζε μάλλον την ίδια λίστα με μένα και κουτουλάγαμε τα καλάθια μας μπροστά σε κάθε ράφι, ήμουν η πιο γρήγορη στις σακούλες και βγήκα έξω ασθμαίνοντας, αφού με τράκαρε ένας «είμαι ο μόνος που ψωνίζει εδώ μέσα», ο οποίος αντί να μπει από την είσοδο, μπήκε από την έξοδο και μου έφαγε τον ώμο.
Με τις σακούλας ανά χείρας ανέβηκα την ανηφοριά για το σπίτι, παρακαλώντας για μια γερή τζούρα τσιγάρου και 15 τζούρες καφέ, όπου μία κυρία γύρω στα 70 έρχεται από την αντίθετη πλευρά. Μιας και δεν χωρούν δύο λωρίδες πεζών στο πεζοδρόμιο, σταματάω, κάνω ένα βηματάκι στην εσοχή της πολυκατοικίας και αφήνω την κυρία να περάσει πρώτη. Και μένω άναυδη. Η κυρία κάνει τις ίδιες κινήσεις με μένα και μου λέει κάτι. Αφήνω τις σακούλες κάτω, βγάζω τα ακουστικά από τα αυτιά (δεν ξεπερνιέται χωρίς μουσική το περπάτημα με σακούλες) και την ρωτάω:
- "Παρακαλώ; Συγγνώμη, αλλά δεν σας άκουσα. Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι;"
- "Τίποτα, δεσποινίς μου, σας είπα ότι προηγείστε" (Με ένα απίστευτο χαμόγελο)
- .....(είχα μείνει μαλάκας)
- (Συνέρχομαι) "Ευχαριστώ, δεν υπάρχει πρόβλημα, περάστε εσείς πρώτη"
- "Αλίμονο, δεν θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ την ηλικία μου, όταν κουβαλάτε τόσες σακούλες!!! Παρακαλώ..."
- .....(Ξαναμένω μαλάκας)
- "Είστε καλά; Χρειάζεστε κάποια βοήθεια;"
- "...Εεεεε...όχι τίποτα...σας ευχαριστώ πολύ...να είστε καλά..."
Περνάω πρώτη, συνέχισε η κάθε μια τον δρόμο της και ξέχασα ότι είχα πάει super market...

Η φωτό είναι μία υπερήφανη χορηγία του φίλτατου π.
Πολύ ωραίος ο χτεσινοβραδινός σεισμός, ο οποίος μου χάρισε μία όμορφη σταχτιά απόχρωση στο αλαβάστρινη φάτσα μου, αλλά καθόλου ωραίες οι θύμησες από τον σεισμό του ’99, οι οποίες έρχονται αντανακλαστικά στην επιφάνεια…
Ένιγουεϊ, κατά το άσμα της τραγουδίστριας (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε) στο μικρό μας χωριό συνεχίζουμε να λέμε ότι ζήσαμε ΤΟΝ σεισμό και άλλα τέτοια όμορφα…Και οι θύμησες από το αγαπημένο μου παιχνίδι, που το έσπασε ο ξαδελφός μου, ήρθαν αντανακλαστικά στην επιφάνεια. Με την uhu στιγμής ανά χείρας, προσπαθώ να θυμηθώ, γιατί θέλω να ασχοληθώ με το παιχνίδι του blogging.

Πριν μπω εδώ μέσα, διάβαζα για πολύ καιρό, χωρίς καν να έχω blog. Μετά απέκτησα κι ένα ψευδώνυμο και μετά έφτιαξα και την δική μου γιάφκα. Έγραφα με τον ίδιο ενθουσιασμό που είχα για κάθε καινούριο παιχνίδι που μου παίρνανε και τον οποίο είχα να νιώσω πολλά χρόνια. Αυτό που με ενθουσίασε ήτανε ο διάλογος, το πάρε-δώσε, η ερώτηση και η απάντηση, η διαπίστωση και η διαφωνία, το κλάμα και το χάδι, η χαρά και η μοιρασιά. Αλλά, περισσότερο απ’ όλα, η κατάθεση του ενός και η ανάληψη από τους άλλους.

Όταν με ρώτησε μία έξυπνη και ευγενική ψυχή -η οποία φορούσε και μία εξαίσια εσάρπα-λινάτσα, που της πήγαινε πολύ (το γλείψιμο είναι για να αρχίσει να ποστάρει πιο συχνά, ξέρει αυτή)- «Γιατί, μπήκες στα blog;», της απάντησα το εξής:
«Γιατί, βρήκα κι άλλους τρελούς!» Ναι, εκτός από το μέρος για να πω τις τρέλες μου, βρήκα κι άλλους που λένε τις ίδιες, περίπου, τρέλες με μένα. Πράγματα που, λόγω κοινωνικής σύμβασης, ευγένειας και διακριτικότητας δεν λες άνετα και ξεκάθαρα στον έξω κόσμο.

Είναι το μέρος που μπορώ να βγάλω τα σώψυχά μου, που μπορώ να γράψω και ν’ αναλύσω ή όχι την άποψή μου, χωρίς να λάβω την ματιά «μην μου γκρεμίζεις το σύμπαν μου, είσαι ο διάβολος, είσαι μια σκύλα, είσαι ελευθέρων ηθών, είσαι μικρή ή μεγάλη για να λες τέτοια πράγματα είσαι ταλαιπωρημένη ή δεν έχεις φάει αρκετές σφαλιάρες, είσαι αριστερή ή είσαι δεξιά, είσαι από την Γη ή από τον Άρη»
ΜΗΠΩΣ, ΘΑ ΕΙΧΑΤΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΗ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΤΕ;;;
Όχι, ε; Δεν πειράζει.

Βρήκα το μέρος που μπορώ να πω την άποψή μου, να γράψω ό,τι ξέρω και μέσα σε δέκα λεπτά να έρθει κάποιος και να τα καταρρίψει όλα, να τα πλουτίσει, να μου γυρίσει το νόμισμα από την άλλη πλευρά, να μου συμπαρασταθεί, να συμφωνήσει, να διαφωνήσει, να με βρίσει και να κάνει Ό,ΤΙ θέλει. Το πιο ωραία απ’ όλα; Ότι μπορώ να κάνω ακριβώς τα ίδια, όποτε και αν το επιλέξω, όποια στιγμή θελήσω. Είμαι μόνη μου και είμαι με όλους, ταυτοχρόνως.

Έτσι, για μένα, το blog μου είναι σαν την μαγική λεκάνη του Ντάμπλντορ (όσοι δεν έχετε διαβάσει Χάρι Πότερ, να διαβάσετε, κάνει καλό στις ρυτίδες). Παίρνεις το μαγικό ραβδί, το βάζεις στον κρόταφο και οι μνήμες, οι εντυπώσεις, το ήταν, το είναι και το θα είναι γίνονται μια λεπτή γραμμή καπνού και τα βάζεις μέσα στην λεκάνη. Και μένουν εκεί, μέχρι να τα ξαναζήσεις και να τα ξαναδείς μέσα από τα μάτια των άλλων. Και μπορείς να ξαναγυρίσεις στο ίδιο μέρος, όποτε θες.
Τίποτε παραπάνω, αλλά και τίποτε λιγότερο.
Αυτό είναι για μένα το blog μου και το blogging. Αυτό είμαι και αυτό είστε για μένα.

Δεν είχα σκοπό να γράψω αυτό το κείμενο, γιατί κάποια πράγματα είναι αυτονόητα, για μένα, και κάποια άλλα χιλιογραμμένα από άλλους. Αλλά, οι σκέψεις τριβέλιζαν και ήθελαν να γίνουν καπνός και να μπουν στην λεκάνη. Και μπήκα σήμερα στα αγαπημένα μου μπλογκς και διάβασα την συνγερόντισσα Ροδιά (όσοι δεν την έχετε διαβάσει, να την διαβάσετε, κάνει καλό στις ρυτίδες), η οποία έγραψε αυτό το εκπληκτικό ποστ. Και εξαιτίας του, είπα να γράψω τα αυτονόητα που προσπαθούσα τόσες μέρες να θυμηθώ.

Η Ροδιά στο κείμενό της γράφει τι είναι ένα blog και το blogging. Διαβάστε το. Και στο τέλος διαβάστε δέκα φορές την τελευταία παράγραφο. Γιατί αφορά όλους τους bloggers, ασχέτως το τι είναι για τον καθέναν μας όλη αυτή η ιστορία:

«[...]Κάτι τι ακόμα. Ενας ένας κινητοποιούμαστε προς μια κατεύθυνση με την οποία συμφωνούμε. Για να πάψει μια αδικία ή ακόμα κι ένας πόλεμος.
Ενας ένας. Αυτή είναι η δύναμή μας. Οχι με το ζόρι, όχι κάτω από ταμπέλες. Με τη θέλησή μας.»

Μπορεί, λοιπόν, να είχαμε τον πρώτο μεγάλο σεισμό στην μπλογκόσφαιρα, αλλά μία από τις συνέπειές του ήταν ακριβώς το παραπάνω. Αυτό που συνεπάγεται της φράσης «Ο καθένας είναι υπεύθυνος γι αυτό που γράφει». Ότι ο καθένας μας ενώνει την φωνή του με την αποκλειστική ευθύνη του εαυτού του σε κάτι που συμφωνούν πολλοί.

Μετά από 7 μήνες διαμονής στο χωριό, πήρα πάρα πολλά. Πάνω απ’ όλα την εμπιστοσύνη σε μένα.
Οπότε, τώρα που στέγνωσε η κόλλα, λέω να μοιραστώ το παιχνίδι μου με όποιον γουστάρει.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Από την Πέμπτη, που ο Αντώνης Τσιπρόπουλος ανακοίνωσε την ιστορία του, γράφτηκαν πολλά, μα πολλά, μα πάρα πολλά!

Οι αντιδράσεις ήταν τόσο άμεσες που δημιούργησαν την χιονοστιβάδα των πληροφοριών, η οποία συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία της. Αναρωτιέμαι σε ποιανού το κεφάλι θα προσγειωθεί…Ελπίζω στο σωστό…

Δεν ξέρω τον ακριβή αριθμό των μπλόγκς και των ιστοσελίδων που φιλοξένησαν το θέμα και τις απόψεις των συγγραφέων τους, αλλά είναι σίγουρα μεγάλος.
Μέσα σε 4 μέρες το θέμα διαδόθηκε με εκπληκτική ταχύτητα και δεν θα είχε καμία ελπίδα να φτάσει τόσο γρήγορα στην δημοσιότητα, αν δεν κάναμε τόση φασαρία.
Όπως ήταν απόλυτα φυσικό, κάποια πράγματα είτε διαστρεβλώθηκαν είτε παρεξηγήθηκαν είτε οι φήμες πέρασαν ως γεγονός.
Απόλυτα φυσιολογικό, αν σκεφτεί κανείς, ότι πέντε αυτόπτες μάρτυρες δεν μπορούν να περιγράψουν ένα αυτοκινητιστικό με μία κοινή ιστορία, πόσο μάλλον ολόκληρη η ελληνική μπλογκόσφαιρα.

Το πρώτο που αλλοιώθηκε ήταν ο χρόνος σύλληψης του Α.Τσιπρόπουλου, όπου κάπου παρουσιάζεται ως «την περασμένη εβδομάδα» και αλλού «την περασμένη Τετάρτη» και αλλού, ως ένα αόριστο «χτες». Από δύο δημοσιογραφικές πηγές (από το σημερινό άρθρο της Ελευθεροτυπίας και την χτεσινή ραδιοφωνική εκπομπή του Βασίλη Κουφόπουλου στον Σκάι) δηλώνεται ως «4-5 μήνες πριν».
Μάλιστα, χτες, ο κ. Τσιπρόπουλος ανέβασε στο blog του ένα post, στο οποίο εξηγεί τους λόγους για τους οποίους καθυστέρησε στην δημοσιοποίηση του γεγονότος.

Γράφτηκαν πολλά, ότι πρόκειται για φάρσα, ότι η ιστορία έχει πολλά κενά, ότι μπορούν να σε εντοπίσουν από την IP σου, ότι η γιαγιά μου έχει κεραίες και είναι τρόλεϋ και βασικά δημιουργήθηκαν και πολλές υπαρξιακές απορίες:

«Να μιλήσω, να μην μιλήσω,
να γράψω, να μην γράψω,
θα με βρουν, δεν θα με βρουν;;;»
και να ένας τόνος μαδημένες μαργαρίτες στο πάτωμα της μπλογκόσφαιρας. Εκεί που γράφαμε όλοι μας ωραία και καλά αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε τι επιτρέπεται και τι όχι.
Να σοβαρευτούμε λίγο…
Δεν ισχύει το «καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς»,
αλλά το
«καλύτερα να γράφεις,
παρά να μασάς»!!!

Έχουμε, λοιπόν, όσους έγραψαν για το θέμα και όλα τα λινκ τους είναι μαζεμένα στο πρώτο ποστ που έκανε η magica και το οποίο ανανεώνει συνεχώς. Κλικ χίαρ, πληζ! Θενκ γιου!

Έσκασαν χτες και τα πρώτα άρθρα στις εφημερίδες.
Η Ελευθεροτυπία με ένα άρθρο συγκεκριμένα για το θέμα και η Καθημερινή αναφέρει, απλώς, την σύλληψη του Α. Τσιπρόπουλου στο άρθρο της για το Φόρουμ.
Στο οποίο Φόρουμ, κάπου διάβασα ότι το ζήτημα τέθηκε και στον κ. Ρουσόπουλο και επίσης, κάπου διάβασα ή άκουσα και την απάντηση του κ. Ρουσόπουλου, αλλά λέω να επανέλθω στο συγκεκριμένο αύριο, γιατί αυτό που θυμάμαι ότι απάντησε, νομίζω ότι δεν μου άρεσε καθόλου…

Πάντως, ο teacher dude έφτιαξε ένα μήνυμα, το οποίο μπορούμε να το στείλουμε στο Φόρουμ σ’ αυτήν την διεύθυνση και ουσιαστικά θέτει το ζήτημα στο Φόρουμ για να ασκηθεί πίεση. Δενκακό...
Σημείωση: Στην σελίδα του Φόρουμ λειτουργούν blog από τους συμμετέχοντες και ορισμένοι αναφέρουν τον χαμό και τον διασυρμό μας.

Τώρα, η όλη ιστορία αποκτά την δική της αίγλη δημοσιότητας με αρχή την συνέντευξη που έδωσε ο Α. Τσιπρόπουλος στην ραδιοφωνική εκπομπή του Βασίλη Κουφόπουλου "Η ζωή, το σύμπαν και τα Media" στον Σκάι, την Δευτέρα το βράδυ. Κι έτσι λοιπόν, κυρίες και κύριοι, πατήστε τα play, ξυπνήστε μαζί μας και προσπαθήστε να απολαύσετε τον εκπληκτικό ρόλο της μπλογκόσφαιρας ως καταλύτη στην διάδοση των νέων! Όπως κι αν είναι αυτό...

1o Ηχητικό απόσπασμα από την εκπομπή του Σκάι:


2o Ηχητικό απόσπασμα από την εκπομπή του Σκάι
(+πρεμιέρα του Πιτσιρίκου):


Επίσης, οι καταχωρήσεις του Α. Τσιπρόπουλου στο μπλογκ του, χτες (Τρίτη).
1)Η συνέντεξη στον Σκάι (Απο 'κει βούτηξα τα παραπάνω mp.3)
2)BBC & ξένες δημοσιεύσεις
3)ΜΜΕ & ελληνικές δημοσιεύσεις

Υ.Γ.1: Προς το παρόν, τονίζω προς το παρόν, ξαναμανατονίζω προς το παρόν, δεν με νοιάζει ποιος είναι ο μηνυτής.
Όταν μάθουμε, στα σίγουρα, θα πάρω το azzax μου, γιατί πρέπει να γυαλίσω και τις πανοπλίες για την μάχη...