Πολύ ωραίος ο χτεσινοβραδινός σεισμός, ο οποίος μου χάρισε μία όμορφη σταχτιά απόχρωση στο αλαβάστρινη φάτσα μου, αλλά καθόλου ωραίες οι θύμησες από τον σεισμό του ’99, οι οποίες έρχονται αντανακλαστικά στην επιφάνεια…
Ένιγουεϊ, κατά το άσμα της τραγουδίστριας (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε) στο μικρό μας χωριό συνεχίζουμε να λέμε ότι ζήσαμε ΤΟΝ σεισμό και άλλα τέτοια όμορφα…Και οι θύμησες από το αγαπημένο μου παιχνίδι, που το έσπασε ο ξαδελφός μου, ήρθαν αντανακλαστικά στην επιφάνεια. Με την uhu στιγμής ανά χείρας, προσπαθώ να θυμηθώ, γιατί θέλω να ασχοληθώ με το παιχνίδι του blogging.
Πριν μπω εδώ μέσα, διάβαζα για πολύ καιρό, χωρίς καν να έχω blog. Μετά απέκτησα κι ένα ψευδώνυμο και μετά έφτιαξα και την δική μου γιάφκα. Έγραφα με τον ίδιο ενθουσιασμό που είχα για κάθε καινούριο παιχνίδι που μου παίρνανε και τον οποίο είχα να νιώσω πολλά χρόνια. Αυτό που με ενθουσίασε ήτανε ο διάλογος, το πάρε-δώσε, η ερώτηση και η απάντηση, η διαπίστωση και η διαφωνία, το κλάμα και το χάδι, η χαρά και η μοιρασιά. Αλλά, περισσότερο απ’ όλα, η κατάθεση του ενός και η ανάληψη από τους άλλους.
Όταν με ρώτησε μία έξυπνη και ευγενική ψυχή -η οποία φορούσε και μία εξαίσια εσάρπα-λινάτσα, που της πήγαινε πολύ (το γλείψιμο είναι για να αρχίσει να ποστάρει πιο συχνά, ξέρει αυτή)- «Γιατί, μπήκες στα blog;», της απάντησα το εξής:
«Γιατί, βρήκα κι άλλους τρελούς!» Ναι, εκτός από το μέρος για να πω τις τρέλες μου, βρήκα κι άλλους που λένε τις ίδιες, περίπου, τρέλες με μένα. Πράγματα που, λόγω κοινωνικής σύμβασης, ευγένειας και διακριτικότητας δεν λες άνετα και ξεκάθαρα στον έξω κόσμο.
Είναι το μέρος που μπορώ να βγάλω τα σώψυχά μου, που μπορώ να γράψω και ν’ αναλύσω ή όχι την άποψή μου, χωρίς να λάβω την ματιά «μην μου γκρεμίζεις το σύμπαν μου, είσαι ο διάβολος, είσαι μια σκύλα, είσαι ελευθέρων ηθών, είσαι μικρή ή μεγάλη για να λες τέτοια πράγματα είσαι ταλαιπωρημένη ή δεν έχεις φάει αρκετές σφαλιάρες, είσαι αριστερή ή είσαι δεξιά, είσαι από την Γη ή από τον Άρη»
ΜΗΠΩΣ, ΘΑ ΕΙΧΑΤΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΗ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΤΕ;;;
Όχι, ε; Δεν πειράζει.
Βρήκα το μέρος που μπορώ να πω την άποψή μου, να γράψω ό,τι ξέρω και μέσα σε δέκα λεπτά να έρθει κάποιος και να τα καταρρίψει όλα, να τα πλουτίσει, να μου γυρίσει το νόμισμα από την άλλη πλευρά, να μου συμπαρασταθεί, να συμφωνήσει, να διαφωνήσει, να με βρίσει και να κάνει Ό,ΤΙ θέλει. Το πιο ωραία απ’ όλα; Ότι μπορώ να κάνω ακριβώς τα ίδια, όποτε και αν το επιλέξω, όποια στιγμή θελήσω. Είμαι μόνη μου και είμαι με όλους, ταυτοχρόνως.
Έτσι, για μένα, το blog μου είναι σαν την μαγική λεκάνη του Ντάμπλντορ (όσοι δεν έχετε διαβάσει Χάρι Πότερ, να διαβάσετε, κάνει καλό στις ρυτίδες). Παίρνεις το μαγικό ραβδί, το βάζεις στον κρόταφο και οι μνήμες, οι εντυπώσεις, το ήταν, το είναι και το θα είναι γίνονται μια λεπτή γραμμή καπνού και τα βάζεις μέσα στην λεκάνη. Και μένουν εκεί, μέχρι να τα ξαναζήσεις και να τα ξαναδείς μέσα από τα μάτια των άλλων. Και μπορείς να ξαναγυρίσεις στο ίδιο μέρος, όποτε θες.
Τίποτε παραπάνω, αλλά και τίποτε λιγότερο.
Αυτό είναι για μένα το blog μου και το blogging. Αυτό είμαι και αυτό είστε για μένα.
Δεν είχα σκοπό να γράψω αυτό το κείμενο, γιατί κάποια πράγματα είναι αυτονόητα, για μένα, και κάποια άλλα χιλιογραμμένα από άλλους. Αλλά, οι σκέψεις τριβέλιζαν και ήθελαν να γίνουν καπνός και να μπουν στην λεκάνη. Και μπήκα σήμερα στα αγαπημένα μου μπλογκς και διάβασα την συνγερόντισσα Ροδιά (όσοι δεν την έχετε διαβάσει, να την διαβάσετε, κάνει καλό στις ρυτίδες), η οποία έγραψε αυτό το εκπληκτικό ποστ. Και εξαιτίας του, είπα να γράψω τα αυτονόητα που προσπαθούσα τόσες μέρες να θυμηθώ.
Η Ροδιά στο κείμενό της γράφει τι είναι ένα blog και το blogging. Διαβάστε το. Και στο τέλος διαβάστε δέκα φορές την τελευταία παράγραφο. Γιατί αφορά όλους τους bloggers, ασχέτως το τι είναι για τον καθέναν μας όλη αυτή η ιστορία:
«[...]Κάτι τι ακόμα. Ενας ένας κινητοποιούμαστε προς μια κατεύθυνση με την οποία συμφωνούμε. Για να πάψει μια αδικία ή ακόμα κι ένας πόλεμος.Μπορεί, λοιπόν, να είχαμε τον πρώτο μεγάλο σεισμό στην μπλογκόσφαιρα, αλλά μία από τις συνέπειές του ήταν ακριβώς το παραπάνω. Αυτό που συνεπάγεται της φράσης «Ο καθένας είναι υπεύθυνος γι αυτό που γράφει». Ότι ο καθένας μας ενώνει την φωνή του με την αποκλειστική ευθύνη του εαυτού του σε κάτι που συμφωνούν πολλοί.
Ενας ένας. Αυτή είναι η δύναμή μας. Οχι με το ζόρι, όχι κάτω από ταμπέλες. Με τη θέλησή μας.»
Μετά από 7 μήνες διαμονής στο χωριό, πήρα πάρα πολλά. Πάνω απ’ όλα την εμπιστοσύνη σε μένα.
Οπότε, τώρα που στέγνωσε η κόλλα, λέω να μοιραστώ το παιχνίδι μου με όποιον γουστάρει.
Artanis, ξέρεις πόσο δύσκολα λέω καλή κουβέντα. Λοιπόν, θα ψήφιζα αυτό το κείμενο ως το καλύτερο του blog σου (και όχι μόνο), τόσο για το εμπνευσμένο εύρημα της διασυνδέσεως με το σεισμό και τα παιχνίδια, όσο και γιατί αγγίζει καθαρά και ξάστερα, αλλά και θερμά και ανθρώπινα, όλη την ουσία του blogging. Δούλος σας - αποστέλλω πάραυτα κέρασμα φωτογραφία και πίνακα!
γερόντισσα μ', εγώ σ' ευχαριστώ! Και η ιδέα περί νησιών και ηπείρων μου αρέσει πάρα πολύ, αν και ήμουν πάντα μία απαισιόδοξη ουτοπίστρια...Μη ρωτάς πως μπορεί να συμβαίνει αυτό. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Βρε argos, όταν διάβασα το σχόλιό σου, δεν καταλάβαινα τίποτα! Σκεφτόμουν, "ήρθε κάποιος να μου την πει, ωραία, κι εγώ μέσα, αλλά γιατί;;; Ποιες καταραμένες γραμματοσειρές;;; Αφού του άρεσε το ποστ, τι διάλο συμβαίνει;;;" Πάω στο monitor, μπας και το φιρίκι καταλάβω τι εννοείς, και βλέπω όλες τις γραμματοσειρές ίδιες. Συνειδητοποιώ ότι, όπως πάντα, το βλέπω στην απλή μορφή και όχι με τα κουλά τα μεγέθη, τα οποία με μπερδεύουν. Το γυρνάω στην "small, medium, large, x-large, ότι πάρετε 10Ε" μορφή του και τι να δω;
ΕΙΜΑΙ ΔΙΑΣΗΜΗ!!! ΕΧΩ ΜΕΓΑΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ!!! ΣΑΣ ΕΣΚΙΣΑ ΟΛΟΥΣ, ΛΕΜΕ!!!! ΓΙΟΥ ΧΟΥ!!!!!! ΝΑ ΚΑΤΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑΡΕΣ, ΜΕΤΑ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΩΣ, ΔΗΛΑΔΗ!!!! ΟΥΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!
Τώρα, μπορείς να μου την πεις και να μην έχεις και τύψεις. Κι αν δεν γουστάρεις να μου την πεις για αυτό το ποστ που σου άρεσε, την άλλη Δευτέρα, θα σου έχω έτοιμο το "Πως πέρασα το Π/Σ/Κ μου, εξαιρετικά αφιερωμένο στον Argos, που μου αποκάλυψε την διασημότητά μου". Θες;
Επίσης, καλώς ήρθες στην ταπεινή μου γιάφκα! :-)
cyrus μου, συμφωνώ απόλυτα! ΕΙΜΑΙ ΔΙΑΣΗΜΗ ΚΙ ΕΧΩ ΜΕΓΑΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΟΝΙ...-γκουπ.
ΑΟΥΤΣ! Cyrus, πρέπει να πας το καλάμι για σέρβις, δεν αντέχει τόσο ψηλά ύψη...
γοργόνα μου, καλημερούδια σου και σένα και κάνω ό,τι μπορώ, σου το υπόσχομαι!
π, is that you??? ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ, ΚΑΙ ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΙ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ;;;;
Π, ΚΡΑΤΗΣΟΥ, ΘΑ ΣΕ ΣΩΣΟΥΜΕ, ΣΕ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΕΙ ΜΕΣΑ! ΜΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΦΩΣ!!! ΚΡΑΤΗΣΟΥΟΥΟΥΟΥ!
Κύριε εξωγήινε, θα σας παρακαλούσα πολύ να φτύσετε τον φίλο μου και να φύγετε από το μπλογκ μου!
:-p
Ακόμα δεν έχω "σχηματοποιηθεί", συνεχίζω την περιπλάνηση διαγράφοντας ομόκεντρους κύκλους,από μέσα προς τα έξω και τούμπαλιν. Είναι απορίας άξιον πώς σε αυτή την εποχή της ατομικότητας και της εσωστρέφειας, τόσοι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να γίνουν "ανακοινώσιμοι", να μπουν σε ένα αλισβερίσι με τις φωνές των άλλων,τις αγωνίες , τα ενδιαφέροντα και πάει λέγοντας. Είναι και η κολλητική ασθένεια που λέγεται συρμός, trend, μόδα, όπως θέλετε πείτε το. Επιβεβαιώνουμε τη μοναχικότητα μας διανύοντας μια εποχή αυτισμού ή ανοίγουμε λίγο τον εαυτό μας; Δεν έχω ιδέα. Ανεπίδοτες επιστολές ή καρφιτσωμένα χαρτακια σε πινακα ανακοινώσεων; Τι λέτε;
Κλαπ-κλαπ...
Χειροκρότημα ενθουσιασμού!
Κι αγκαλιές τα χαμόγελα, να'χεις να στολίζεσαι!
Καπετάνισσα, 7/11/06 3:53 μ.μ.
Εχω την εντύπωση ότι ο Argos αναφέρθηκε στις "αράδες", δλδ στις πρώτες σειρές που φαίνονται στο μόνιτορ και προϊδεάζουν για τη συνέχεια του κειμένου, και όχι στο μέγεθος των γραμμάτων...
(με τις πρώτες αράδες, όντως περιμένει κανείς ένα εξομολογητικό κείμενο)
Φυσικά και είσαι διάσημη τέκνον μου, ππερίμενες τα γράμματα να στο πουν..? :-ΡΡ
Συγχαρητήρια, και τώρα μας προέκυψε και το φρούτο της αυτορύθμισης. Σε λίγο τα δικαιώματα θα μετατραπούν σε προνόμια και η άσκηση της ελευθερίας του λόγου θα απαιτεί προηγούμενη άδεια από επαγγλεματίες και ρυθμιστές. Θα κλειστώ στο ιστολόγιό μου και αν δω ότι με πλησιάζουν αυτορυθμιστές και νομοθέτες θα βάλω φωτιά στην πυριτιδαποθήκη :P
speira: «Είναι απορίας άξιον πώς σε αυτή την εποχή της ατομικότητας και της εσωστρέφειας, τόσοι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να γίνουν "ανακοινώσιμοι", να μπουν σε ένα αλισβερίσι με τις φωνές των άλλων». Nομίζω πως δεν είναι απορίας άξιον αλλά πως ακριβώς επειδή είναι εποχή ατομικότητας νιώθουμε την ανάγκη αυτή - με τον κίνδυνο όμως να επιβεβαιώνουμε τη μοναχικότητά μας, όπως επίσης λες. «Ανεπίδοτες επιστολές»; Δεν νομίζω: ανεπίδοτες είναι οι επιστολές που δεν βρήκαν τον παραλήπτη τους, ενώ εδώ έχουμε επιστολές με όχι συγκεκριμένους μεν αλλά υπαρκτούς αποδέκτες που τις παραλαμβάνουν. (Oύτε εντελώς «μπουκάλια στο πέλαγος», που λέει ο αταίριαστος στο blog του, γιατί εδώ υπάρχουν αποδέκτες που ψάχνουν για τα μπουκάλια.) «Kαρφιτσωμένα χαρτάκια σε πίνακα ανακοινώσεων»; Aυτό μου φαίνεται πιο καλή αναλογία (και «post» αυτό ακριβώς σημαίνει!). Προσωπικά το βλέπω ως διάθεση να μοιραστείς κάτι που βρήκες, που σκέφτηκες ή που έφτιαξες, επειδή μπορεί να υπάρχουν και άλλοι που θα ενδιαφέρονταν για αυτό.
περαστικέ: Aν τυχόν φτάσουμε εκεί, θα πρότεινα πρώτα να προσπαθήσουμε να χρησιμοποιήσουμε τα πυρομαχικά μας. Aν δε γίνει τίποτα, τότε να βάλουμε φωτιά στις πυριτιδαποθήκες, αλλά χωρίς να κλειστούμε μέσα: πού ξέρεις, μπορεί να βρούμε νέα ταμπούρια!
___________________
Artanis: Δε σου φτάνει η φωτογραφία και ο πίνακας που σου έστειλα, θες και emoticon, αχόρταγο πλάσμα! Δεν κοιτάς να διορθώσεις το blog σου που μου κρασάρει τον Explorer κάθε φορά που ανοίγω τα σχόλια, λέω εγώ;
(Συνήλθα, απ' ότι φαίνεται...)
Άντε, επειδή είσαι σε μεγάλη φόρμα σήμερα, πάρε και αυτό (θέλει στοίχιση στο κέντρο):
. .
@ | @
----
speira, καλώς ήρθες στα μπλογκς!!!
Επειδή, πάνω κάτω έγραφα αυτά που γράφει ο π, τα έσβησα και καλυφθήκαμε απαξάπαντες. Να προσθέσω μόνο ότι δεν μπορούμε να βάλουμε ταμπέλες σε κάτι που αφορά τον καθένα προσωπικά. Ακόμα κι ένας μπλόγκερ μπορεί να διατηρεί 1, 2, 3 ή και παραπάνω μπλογκ για να εκφράσει κάτι διαφορετικό μέσα από το καθένα (π.χ. η συνγερόντισσα Ροδιά). Ο καθένας μας, λοιπόν, είναι εδώ μέσα για τον δικό του λόγο.
Τι έγινε, ρε παιδιά; Οι καπεταναίοι της μπλογκόσφαιρας γράψαν ταυτοχρόνως και στο ίδιο μέρος; Καλό! :-D
oldskipper, φχαριστώ! Το καλάμι θέλει σέρβις για να ευχαριστηθώ την βόλτα!!! ;-)
καπετάνισσα, (κοκκίνισμα, δειλή υπόκλιση)
'στω!
γερόντισσα, έχω δει καταχώρησή μου στο monitor τρεις φορές, δεν έχω την παραμικρή ιδέα πως βάζουμε linkblog και ο μόνος λόγος που μπαίνω είναι για να βλέπω τα φρέσκα της ημέρας.
Δεν έχεις άδικο...Όντως, οι πρώτες αράδες προϊδεάζουν για το εκ βαθέων αράδιασμα της τρελής "τι τράβηξα στον σεισμό του '99". Από την πόλη έρχομαι στην κορυφή κανέλα, δηλαδή...Δεν είχε άδικο ο argos.
περαστικέ μου, γιατί τα πήρες πάλι, παιδί μου; Όπως, γράφει και ο Π παρακάτω, πρώτα θα φάνε τα πυρομαχικά μας και μετά θα δούμε ποιος θα μείνει όρθιος. Όποιος προσπαθεί να βάλει σε νόρμες, φόρμες και λοιπές ρυθμίσεις το ίντερνετ τρώει μία φοβερή πόρτα από τις εξελίξεις που βγαίνουν την επόμενη μέρα. Θα κλείσει κάτι; Θα ανοίξει κάτι άλλο. Μην μου ανησυχείς. Άλλωστε, ο e-lawyer έκανε μια πρόταση, την οποία θεωρώ αδύνατο να εφαρμοστεί. Και κάτι τελευταίο. Όταν κάποιοι προσπαθούν να ελέγξουν ένα μέσο (sos, δεν αναφέρομαι στον e-lawyer, αλλά στις δονήσεις που δεχτήκαμε τελευταίως) για μένα σημαίνει ότι κάτι εδώ πέρα τσούζει, πονάει, αξίζει, ταρακουνάει, κοκ, και είναι προς το παρόν "ανεκμετάλλευτο". Περάστε και από το ποστ του Oldskipper, όπου τα εξηγεί διεξοδικά.
Ά, περαστικέ! Για καλού κακού, κράτα μερικά εφόδια στην πυριτιδαποθήκη...
maika, το είδαμε ότι σκίζω...
ΣΤΟ ΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ!!!!
ΕΧΩ ΓΙΝΕΙ ΞΕΦΤΕΡΙ, ΣΕ ΛΕΩ!!!!!
ΤΙ ΤΗΝ ΗΘΕΛΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ, Η ΓΥΝΑΙΚΑ, ΜΕ ΛΕΣ??????????
:-pppppp
Βρε, καλώς τον π....Άντε, πουλάκι μου, και με τρόμαξες! :-D
Σου κρασάρει τον explorer;;;;;
Α, πρέπει να το δω αυτό...Χμμμμμμ....Mickey, κου-κου, πες αλεύρι!!!!
Και πως θα το κεντράρω αυτό το πράγμα, καλέ;;;
Η φωτογραφία σου, παντως, θα ανέβει στο ποστ σε λίγο! Ο πίνακας φυλάσσεται προς ιδιωτικήν τέρψην...
Αυτό βγήκε μετά την κρίση α-γραψίας???? Να σε πιάνουν πιο συχνά τέτοιες κρίσεις, παρακαλώ. Διότι μπορείς να λες τα αυτονόητα, αλλά τα λες με τρόπο μη-αυτονόητο, αντιλαμβάνεσαι χρυσή μου.
π - ΘΕΛΩ ΚΙ ΕΓΩ ΓΑΤΑ (φωτο, να εξγηγούμαστε, διότι ο αριθμός των ζωντανών που με έχουν υιοθετήσει φτάνει τις 12)
ΥΓ. Τις ευχές μου στην Brynne.
Το πολύτιμο παιχνίδι μας δεν το δίνουμε σε κανεναν κιαρατά να το μαγαρίσει. Hasta la victoria, siempre!
Εξαιρετική η φωτό του συναδέλφου πάνω στο μονιτορ... να υποθέσω ότι ο π είναι γατομπαμπάς;
Σ:))))
Μαύρος Γάτος, 8/11/06 9:47 μ.μ.
Eίδε ο Mαύρος τη γενιά του... Δεν είμαι γατομπαμπάς, Mαύρε Γάτε, μόνο γατόφιλος. Δεν έχω τη δυνατότητα να ασχοληθώ με ένα ζώο όσο θα του έπρεπε, οπότε περιορίζομαι στο να κερνάω όποτε μπορώ τα γατιά του δρόμου μου. H φωτογραφία δεν είναι δική μου: την είχα πάρει από κάποιο site που μου είχε επισημάνει ο cyrusgeo. Mου αρέσει πολύ γιατί, εκτός από την καθαρή ομορφιά της γάτας, δείχνει ταυτόχρονα δύο εξίσου χαρακτηριστικές εκδοχές της γατωσύνης: τη χαλάρωση και την εστιασμένη εγρήγορση - την 'σας έχω όλους γραμμένους' αλλά και την 'σας ξεσκίζω ανέτως άμα θέλω' (όθεν όχι απολύτως άσχετη η φωτό με τα του ποστ).
Tο Hasta la victoria μου έφερε στο νου και το Venceremos που είχες βάλει μια μέρα. Kαι τότε και τώρα σκέφτηκα ότι για κάποιους ισχύει αυτό:
Δεν πα να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια
δεν πα να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια...
Aλλά για κάποιους αυτό:
Άδειο το βλέμμα σου, κούφιες οι ώρες μας, στα ενυδρεία σε χώσαν ζωή
Συνηθισμένοι καθένας στο ρόλο του, κι η φαντασία μας έχει χαθεί.
Tην ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ, για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ.
debby, μακριά από μας οι προληπτικοί! (Το πρωί πέρασα κάτω από σκάλα και το απόγευμα έπεσα σε μια λακκούβα. Φυσικά, δεν ήταν σύμπτωση, ε;)
:-)
sofi, thx!!! (κοκκίνισμα...)
paragrafos, η σκέψη μας είναι με την Brynne και οι ευχές μας για για να πάνε όλα καλά στην εγχείρησή της!!!
Σε φιλώ, κούκλα μου!
λίτσα, ναι, αυτό βγήκε από την κρίση α-γραφίας. Δεν το βλέπω να με ξαναπιάνει εδώ κοντά, αντιλαμβάνεσαι χρυσή μου!
Π, μια γάτα στο 5!
speira, μέσα σε δυό μέρες, από τούτο δω το βήμα, διώξαμε: τις ταμπέλες και τους προληπτικούς. Δενκακό!
Δήμαρχε, μπορεί να μην δίνουμε το παιχνίδι μας, αλλά όποιος γουστάρει μπορεί να έρθει και να πάρει με το έτσι θέλω. Και φαντάζομαι να γνωρίζεις, με το παραπάνω, τι κάνουν οι γάτες σ' αυτήν την περίπτωση...
;-)
π, σου τον κρασάρει, σου τον κρασάρει, αλλά όλο εδώ είσαι. :-D
Βεβαίως, η γατωσύνη, στην οποία αναφέρεσαι, δεν αποτελεί χαρακτηριστικό της γάτας που έχουμε στην πολυκατοικία μας, η οποία είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ΙΔΙΑ μ' αυτήν της φωτογραφίας.
Ο καϋμένος είναι ακόμα 6 μηνών και τον έχω πιάσει σε διάφορες ατσούμπαλες φάσεις, καθώς προσπαθεί να ανακαλύψει "τον θαυμαστό τούτο κόσμο":
Να προσπαθεί να περάσει απο τα κάγκελα της τέντας στον πάνω όροφο και να τρώει χύμα, να προσπαθεί να πηδήξει στο διαμέρισμα της κυράς του και καταλήγει στο δίπλα, να προσπαθεί να σκαρφαλώσει στο λουλούδι και το λουλούδι να λυγίζει από το βάρος του (φανταστείτε την σκηνή, να φεύγουν λουλούδι και γάτος προς τα κάτω, κολλημένοι!), να έρχεται ο δίπλα γάτος και να του χώνει σφαλιάρες και ο δικός μας να μέχρι να ξύσει με την πατούσα του την μύτη του, να τρώει τις δύο επόμενες μπούφλες, και άλλα ωραία σκηνικά!!!!!
Τις προάλλες ήρθε για εξερεύνηση στον επάνω όροφο, ακριβώς την στιγμή που άνοιγα την πόρτα, μπαίνει στο σπίτι. Για πέντε λεπτά να κυκλοφορεί στο διαμέρισμα ένας μαύρος σίφουνας, που έμοιαζε με το τέρας από "Lost", το οποίο κυνηγούσε μία ξανθή προβιά (το σκυλί μου, που γάβγιζε με ουρλιαχτά από την απόλυτη τσαντίλα). Από το φόβο του πήδηξε στο μπαλκόνι και τον πιάσαμε την τελευταία στιγμή, πριν πηδήξει στην άβυσσο του ακάλυπτου για να σωθεί....
Μιλάμε για έναν πανηλίθιο μαύρο γάτο.
Όχι, εσάς, αγαπητέ Δήμαρχε....
Hey!!!!!
At last!!!!
Mπαίνω μέσα κανονικά αντί να μου βγαίνει μια λευκή σελιδα με το "λογότυπό" σου επάνω...
Κατηραμένε μπλόγκερ, ήξερα ότι προφανώς μου έκρυβες κάτι καλό - δεν κολλάει ποτέ του σε αδιάφορα, νερόβραστα κείμενα...
Λοιπόν, στον σεισμό του '99 ετοίμαζα βήμα-στροφή στη ζωή μου 180 μοιρών (ναι, την έχω κάνει την ημιστροφή μερικές φορές, και παντα μου έβγαινε σε καλό... Και για να μην καταλήγω στο ίδιο σημείο ανά δύο ημισέληνους, απλώς άλλαζα "plane", όχι το αεροπλάνο, το άλλο, το "επίπεδο", δλδ έπαιζα με την τρίτη διάσταση - μεγάλη ιστορία, αλλά καταλαβαίνετε φαντάζομαι...).
Ε, μου έσπασαν μερικά πράγματα, ήμουν και μες την μετακόμιση, μια φρίκη, αλλά αυτό που με έτσουξε περισσότερο ήταν μια ανθοστήλη όχι από αυτές τις ξύλινες με τα ραφάκια, αλλά από αυτές που είναι σαν μίνι κολώνες, ιωνικού ρυθμού, σε μαύρο με ζωγραφική-μάρμαρο ο στύλος και μαύρο με ματ πολύ σκούρο χρυσό το κιονόκρανο (ακούγεται μπαουρζουαζοβλαχομπαρόκ αλλά είναι αριστούργημα...).
Ε, και είχα την επιλογή να την κάνω όπως ακριβώς ήταν, έτσι δεν είναι? Κι όμως, έπιασα και της άλλαξα τα φώτα, χωρίς καν να ξέρω πώς κολλάνε φύλλα χρυσού σε πλαστική μπογιά, πόσο μπορεί να ξεβάψει ο γύψος και να ανακατευτεί η σκόνη του σε ό,τι υδρόχρωμα βάλεις και γενικώς ήταν ένα πράγμα... στου κασίδη το κεφάλι!
Αρτάνις μου όμως, όπως το λες, βούτηξα σε κάτι που δεν είχα περιθώριο να το κανω χάλια, και έβγαλα μόνον ένστικτο, σε μια απέλπιδη προσπάθεια όχι απλώς να επαναφέρω το "προηγούμενο", κάτι που ήδη ήξερα, αλλά να δημιουργήσω κάτι νέο.
Κι έτσι και με το μπλόγκινγκ, έφερα τα "εργαλεία" και την έμπνευσή μου, (την όποια τεσπα, μη γελάτε βρε σεις!), αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα 20% το τι έχω και 80% το τι μου βγαίνει - και όσο το παλεύεις, τόσο στο υλικό αλλάζει...
Στην ανθοστήλη αυτή ήμουν εγώ και οι γενιές που την είχαν πριν - και μου "μιλούσαν" μέσα από όλα όσα μου έχουν φυτέψει στο κεφάλι μπίρι-μπίρι τόσα σόγια, οι γονείς κτλ όλα τα χρόνια...
Εδώ μέσα είμαστε όμως η πρωτογενής πηγή: από μας ξεκινούν όλα, εμείς είμαστε το πρώτο ντόμινο!
Μπορεί να πατάμε ο καθένας μας πάνω σε δομημένο εαυτό, αλλά αυτό που βγαίνει δεν θα έβγαινε χωρίς όλους τους άλλους...
Σεισμός λοιπόν και δημιουργία - ελπίζω να κατάλαβες τα κοινά μας!!!
Κι αν δεν τα κατάλαβες, δεν πειράζει, την περνάω και μία χλωρίνη να την ξαναβάψουμε από την αρχή, έτσι?
Φανταστικό κείμενο! Προχώρα!
:)))
Φιλιά πολλά καρδιά μου!!! Και στην παρέα επίσης (τα ληγμένα παιδιά, συμπαθάτε με...!)
:)))
Π, μού άρεσε πολύ η περιγραφή σου των βασικών ιδιοτήτων της Γατοσύνης....
Κυρία παρολίγον Αντιδημάρχου, τα σέβη μου, ας έρθουν αν το πάρουν και θα δούνε Σ;)))))))
Μαύρος Γάτος, 10/11/06 9:21 π.μ.
Κάποιος (δεν θυμάμαι ποιος και συγγνώμη) έχει πει ότι ο άνθρωπος είναι νησί. Το νησί σημαίνει απομόνωση. Ελα όμως που άμα γίνει σεισμός μπορεί να κουνηθούν τα νησιά και να... κολλήσουν και να γίνουν μια ήπειρος!
Πώς σου φαίνεται;
Ευχαριστώ που σου άρεσαν τα γραφόμενά μ' γεροντοπούλα μ' :-)))
..και'γώ (εξακολουθώ να) μαθαίνω, μη νομίζεις..