Αύριο το μεσημεράκι φεύγω για το εξοχικό της γιαγιάς. Έχω να πάω τρία χρόνια να κάτσω μαζί της, έστω για λίγες μέρες. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι καλύτερες διακοπές ήταν με την γιαγιά και τον παππού, οι δύο άνθρωποι της ζωής μου που πάντα περνούσαμε τέλεια, χωρίς καμία προσπάθεια, εκείνοι έβγαζαν τα απωθημένα τους και μου έκαναν αυτά που δεν μπορούσαν να κάνουν στην μάνα μου για να μην την καλομάθουν και τελικά καλόμαθαν εμένα, και εγώ μπορούσα να τους πω οτιδήποτε μου κατέβαινε στον εγκέφαλο, χωρίς φόβο, πάθος και τύψεις.
Εδώ και τρία χρόνια -από τότε που "έφυγε" ο παππούς-, η γιαγιά πηγαίνει στο εξοχικό μόνη της, παρέα με το σκυλί, και εγώ έχω πάει μόνο για δουλειές. Δεν άντεχα να πάω παραπάνω από δύο μέρες...Με τίποτα...
Μέσα σε τρία χρόνια η γιαγιά μου άλλαξε δραματικά, γέρασε ξαφνικά, και όπως και να το κάνεις, μετά από 60 χρόνια μαζί, το να τα βγάζεις πέρα μόνος είναι λίγο ζόρι. Έτσι, η "ζαζά" μου, η υπέροχη-σούπερ γιαγιά που περνούσαμε καταπληκτικά, εμφανίζεται μόνο κάποιες φορές που χαλαρώνει και γίνεται ο παλιός καλός της εαυτός.
Αλλά, επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, αύριο θα πάω στο εξοχικό να κάτσω πέντε μέρες μαζί της και θα με κερδίσει στην μπιρίμπα, θα την κερδίσω στο τάβλι (εκτός αν έχει εκείνο το κωλόφαρδο ζάρι που τίναζε τα νεύρα του παππού στον αέρα), θα λυσσάξω στην πείνα, γιατί εκτός ότι μαγειρεύει απαίσια φαγητά, τα κάνει και ελαφρά, γαμώτο, της έμεινε από τότε που ο παππούς ανέβασε πίεση, χοληστερίνες και λοιπά...), θα τσακωθούμε, θα φιλιώσουμε (ποτέ δεν κρατάμε μούτρα), θα μου κάνει θέατρα:
"αααα πα πα πα πα, τι πάθαμε"
"τι πάθαμε, χριστιανή μου;;; Φωτιά;;;"
"όχι, δεν έχουμε κρεμμύδι"
"...",

θα με κυνηγάει να ποτίσω και εγώ θα βαριέμαι και θα ποτίζω τα δέντρα και τα φυτά μισά και μετά θα έρχεται με το δεύτερο λάστιχο για να συμπληρώσει νερό, μουρμουρίζοντας μέσα από τα δόντια της:
"μια ζωή ήσουν άχρηστη με τα φυτά..."
"θες να πεις κάτι για το πότισμά μου; δεν με εμπιστεύεσαι στο πότισμα και το κάνεις τώρα αυτό; αφού τους έριξα νερό!!!"
"σκατά τους έριξες!"
"ρε γιαγιά!!!"
"παιδί μου!",

θα σηκώνεται τα βράδια για να δει αν έπεσα για ύπνο:
"ακόμα να πας;"
"ναι"
"τι βλέπεις;"
"...έργο..."
"ωραίο;"
"έλα, κάτσε ρε γλυκιά μου, αφού σε τρώει να το δεις!"
"όχι, όχι, πάω να κοιμηθώ...μην αργήσεις..."
η παραπάνω σκηνή θα επαναληφθεί τρεις φορές επί τέσσερις νύχτες (γιατί, αν δεν γίνει κάτι θα πάθουμε...), και μετά από χιτσκοκικά σκηνικά, διότι κάνει διάφορα νούμερα τώρα που γέρασε, και μετά από πέντε μέρες και τέσσερις νύχτες πείνας, τζόγου, αγροτικών εργασιών και αϋπνίας (το βράδυ: "να κοιμηθείς, παιδί μου το πρωί, μην σηκωθείς μαζί μου", το πρωί στις εννιά: "το παιδί (εννοεί το σκυλί) ήθελε να μπει να κοιμηθεί μαζί σου, α! ξύπνησες;;; ε, τότε να φτιάξω να πιούμε καφέ!" ΕΛΕΟΣ!!!), θα γυρίσω στην Αθήνα, θα φάω σαν κτήνος, θα κοιμηθώ τα ξημερώματα χωρίς να με κυνηγάει κάποιος από πίσω, θα ξυπνήσω το μεσημέρι και κάπου ανάμεσα θα ετοιμαστώ για να ξαναφύγω!!!

Χα! Γιατί, σε λίγες μέρες, it 's London, baby!!!!!

Μόνο με την παραπάνω προοπτική βγάζεις πέρα πέντε μέρες και -φυσικά- τέσσερις νύχτες με την γιαγιά...Άντε, και επειδή την αγαπάω...λίγο...τόσο δα...και μου έλειψε, η σκατόφατσα! Ναι, ρε! Έτσι μιλάω στην γιαγιά μου!



υ.γ. Φυσικά, η φύση και η θέα είναι από το εξοχικό...