Υπήρξαν αρκετοί λόγοι, που με οδήγησαν να αφήσω την σχολή, τότε στο δεύτερο έτος, αλλά ο ένας και κύριος λόγος ήταν ότι ΔΕΝ μου άρεσε...Θα μου πείτε, γιατί μπήκα...Μπήκα για διάφορους λόγους (πάλι), αλλά ο ένας και κύριος λόγος (πάλι) ήταν ότι θα ήταν καλό να έχω και μία καβάτζα μ' ένα χαρτί πανεπιστημίου και μία δυνατότητα πρόσληψης σε σχολείο ή μεταπτυχιακών στο μέλλον.

Η πρώτη περίπτωση με ανατριχιάζει και μόνο στην σκέψη, γιατί πολύ απλά δεν είμαι ο άνθρωπος που θα αντέξει μέσα σε μία τάξη με 20-30 παιδιά. Θεωρώ ότι πρέπει να έχεις τρελά κότσια για να αντέξεις και πολύ αγάπη για την σχολική αντίληψη για να ξεπεράσεις τον όχλο και να τον κάνεις ομάδα, ώστε να πεις ότι έκανες και κάποια δουλειά.
Η δεύτερη περίπτωση δεν ίσχυε τότε στην όμορφη Ελλαδίτσα μας (οπότε για ποιο λόγο να χτυπιέμαι) και από πέρυσι που εκσυγχρονιστήκαμε σ' αυτό το θέμα, άρχισα να τρέχω στην σχολή και να δίνω μαζεμένα μαθήματα.

Έτσι και τώρα, που μέχρι τέλος Ιουλίου θα συνεχίσω να κάνω αυτό που άρχισα. Διάβασμα και μαθήματα με τον τσαμπουκά να σπάει, όταν βλέπω ότι οι αντοχές δεν είναι πια ίδιες και δεν μπορείς, χρυσή μου, να ξενυχτάς όπως τότε και μετά στις 8:30 το πρωί και με 3 ώρες ύπνο να τρέχεις να προλάβεις το μάθημα, γιατί πολύ απλά, δεν ανεβαίνεις τα σκαλιά με την ίδια ταχύτητα, έχεις παραπάνω νικοτίνη στα πνευμόνια σου, χρειάζεσαι περισσότερους καφέδες για να ξυπνήσεις, έχεις και κάποια κιλά παραπάνω και το σαλταρισμένο ξεφύσημα "άι εμ του όουλντ φορ δισ shιτ" δεν σε γλυτώνει από τίποτα.

Το μόνο καλό είναι ότι ξέρω πως έκανα και έγινα αυτό που ήθελα και γράφω στα παπάρια μου κανά δυο κακεντρεχή ειρωνικά σχόλια και το πιο ωραίο από όλα είναι ότι δεν φαίνομαι η 30άρα (στο περίπου) αιώνια φοιτήτρια και, όταν φοιτητές με ρωτούν "σε ποιο έτος επί πτυχίω είσαι;", απαντώ "στο 11ο", κάνουν την πρόσθεση, διαγράφεται η απορία στο πρόσωπο "πως σκατά γίνεται τώρα αυτό;" και μου λένε "άσταδιάλα, βρε μαλάκα, μας δουλεύεις!" Και μετά εισπράττω το "μα φαίνεσαι 23!!!" και πάρ' την κάτω την Artanis από το λίγωμα...
Και που να πω ότι στα 23 φαινόμουν 30...

Κατά τ' άλλα το μυαλό μου είναι πιο πηγμένο (λέμε τώρα, θα έπρεπε, αυτό θα σου 'λειπε, κ.τ.λ.), δεν σταματήσα ποτέ να διαβάζω, λόγω μουσικής, οπότε τα μαθήματα δεν μου φαίνονται πολύ δύσκολα (εκτός από την αποστήθιση, που πάντα με τρέλαινε) και έχω γνωρίσει τα πιο τρελά τυπάκια, που με βοηθούν απίστευτα πολύ να συντονιστώ και να χώσω γκάζια.

Βεβαίως, το μόνο πραγματικό πρόβλημα είναι -όπως πάντα- το φαϊ. Την περασμένη εβδομάδα δεν μπορούσα να βάλω μπουκιά στο στόμα μου από την κούραση και αυτήν την εβδομάδα τρώω κάθε δύο ώρες και κάθε απόγευμα παγωτό και έκοψα και την γυμναστική! Όπως πάω, σε λίγο θα τρέχω πάνω κάτω τις σκάλες της σχολής με μπουτάκια και μπρατσάκια σε πλήρη ταλάντωση και συντονισμό...

Σήμερα το απόγευμα είπα ότι θα δείξω αυτοσυγκράτηση και αποφάσισα ότι αντί για παγωτό θα φάω καρπούζι και ότι θα επιδείξω σθεναρή αντίσταση και πάω στο ψυγείο μονολογώντας "φάε καρπούζι, φάε καρπούζι, φάε καρπούζι". Έφαγα καρπούζι, έκανα μια κοιλιά νααα, μετά συγχωρήσεως, και αισθάνθηκα πολύ περήφανη για τον εαυτό μου, γιατί κατέληξα στο συμπέρασμα (τουρλώνοντας κοιλιά) ότι εκεί φαίνεται η ηλικία, βρε, στην δύναμη του μυαλού και στην αυτοεκπαίδευση της θέλησης και πριν από λίγο τέλειωσα το βραδινό μου με απόλυτη ικανοποίηση για την επιλογή μου:
Έφαγα μία τεράστια κομματάρα τούρτα παγωτό, σοκολάτα παρφέ, με απίθανα μπλιμπλίκια μέσα και από πάνω σιρόπι σοκολάτας....

Σόρυ, αλλά το ξεκαθάρισα...
άι εμ του όουλντ φορ δισ shιτ,!!!
'ΝΤΑΞΕΙ;;;