Μερικές φωτογραφίες που τράβηξα στην συγκέντρωση του Συντάγματος.
Χάρηκα που είδα τόσο κόσμο και περισσότερο χάρηκα που είδα όμορφο κόσμο.
Όμορφα πρόσωπα.
Σαν μία περίεργη, σιωπηλή -μέχρι τώρα- μειοψηφία, που βρήκε τρόπο επιτέλους να "μιλήσει".
Να πω την αλήθεια μου, περίμενα λιγότερους. Γιατί, πιστεύω ότι λίγοι άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους, χωρίς να τους το υπαγορεύσει κάποιο κόμμα, κάποιο συνδικάτο, κάποιος "από πάνω".
Αλλά, όταν προσπαθούσα να περάσω μέσα από τόσο κόσμο και δεν μπορούσα και έκανα 15 λεπτά για 10 βήματα και κάποια στιγμή με έπιασε απελπισία ότι δεν θα φτάσω ποτέ τους φίλους μου, σταμάτησα, κοίταξα γύρω μου, σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών και είδα αυτό που δεν περίμενα ποτέ να δω στην ζωή μου. Πολλά κεφάλια, το ένα πολύ δίπλα στο άλλο, μέχρι τον τοίχο της βουλής, έμοιαζαν ακίνητα, την κοίταζαν και της φώναζαν. Η δύναμη του κόσμου, του κάθε ανθρώπου που στέκεται δίπλα σε τόσους άλλους, με την ευθύνη και την αξιοπρέπεια του εαυτού του, του μυαλού του, μου έφερε ρίγη και βούρκωμα και χαμόγελο, όλα την ίδια στιγμή.
Οι περισσότερες φωτογραφίες που τράβηξα είναι με όμορφα πρόσωπα, αλλά -για εδώ- προτιμώ περισσότερο την "Κοκκινοσκουφίτσα", γιατί δεν ντρέπεται να εμφανιστεί δημόσια.
Στιγμή:
Την ώρα που παλεύω με την μηχανή (οι μπαταρίες απέκτησαν προσωπικότητα και "έσβηναν", όποτε τους την βάραγε), ακούω έναν κούκλο πιτσιρικά δίπλα μου να ρωτάει την μαμά του:
"Μαμά, εδώ πέρα σήμερα θα έρθουν και αυτοί που κατέστρεψαν την Πάρνηθα;"
Η μαμά, μετά από την στιγμιαία σιωπή-σκέψη, του απαντά με την "παιδαγωγικο-απαντώ-αυτό-που-πρέπει" φωνή:
"Όχι, χαρά μου, δεν θα έρθουν", αλλά κάτι στην φωνή της μεταφραζόταν ως:
"Ε, ρε λιντσάρισμα που θα 'πεφτε...".
An-lu μου, αστρογοργόνα μου, μέσα μου εύχομαι να ανταποκρίνεται η συγκίνησή μου στην πραγματικότητα και όχι στον ουτοπισμό μου...
Από την άλλη, συνεχίζω να λέω "άλα" σε όλους όσους ήρθαν ή έκαναν οτιδήποτε άλλο.
g help me, ναι, το πιστεύω ότι είναι μια αρχή...
Μία φίλη μου έλεγε πριν λίγο, ότι δεν είναι τις ίδιες φάτσες που βλέπει σε άλλες διαμαρτυρίες ή συγκεντρώσεις (κοινωνικού και όχι πολιτικού περιεχομένου, όπως στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ και σε άλλες) και ότι είναι και εκείνη κάπως αισιόδοξη. Για να δούμε...
Πω πω, παιδιά, μου λείψατε πάρα πολύ!
Καλημερεεες!!
Το απίστευτο ειναι οι εκτιμησεις που διαβαζω για το πληθος. Άλλος λεει ήταν λίγοι, αλλος πολλοι κλπ.
Προσωπικά πηγαινα σφιγμένη, μηπως ειμαστε 3 κι ο κουκος, αλλα είχε κόσμο κατα πολύ περισσοτερο από τις προσδοκιες μου. Ηταν μια διαμαρτυρια ακαπέλωτη και ελαφρώς χύμα. Ελπίζω να κρατηθει ακαπέλωτο και ο,τι γινει απο δω και περα.
Ρε συ artanis σου είπα πόσo χάρηκα που τέλειωσες με το βάψιμο;
speira, είχα ακριβώς το ίδιο συναίσθημα με σένα όταν κατέβαινα την Β.Σοφίας... Ότι θα είμαστε εμείς και εμείς...Συμφωνώ απόλυτα ακόμα και με την χαρά σου που τέλειωσε το "βάψιμο", γιατί πήγε καλά!
;-)
sofi, AAAAAAAAA!!!
Χα χα, πολύ μου άρεσε η κραυγή!
Ρε, σεις, κρίμα να μην συναντηθούμε... Βρήκα μόνο 4 μπλόκερς και αυτό, γιατί είχα τα τηλέφωνά τους...
Καλημέρες πολλές, κοριτσάρες!!!!
ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!
Η καλύτερη στιγμή?
Φυσικά ΤΟ ΜΟΥΤΖΩΜΑ!
Χαλάλι τόσα ποστς κι από μένα για το θέμα (στο blog comments βρε!)!
Αλλά θα πάρουν πρέφα τίποτα?!?!?!?!?
Να σας πω, το ότι βγαίνει εφημερίδα από μπλόγκερς ωρέ παιδιά, το πήρατε χαμπάρι, για να βάλω τις φωνές? (και ναι, λένε ΚΑΙ γι'αυτό μέσα!)
;))))
sofi, κάτι έκανα με ένα πρόχειρο που είχα φτιάξει και μετά το έσβησα και μαζί του έφυγαν και οι φωτογραφίες. Χαίρομαι που, τελικά, τις είδες!
;-)
ρενάτα μου, δεν πειράζει που δεν ήρθες, γλυκιά μου. Κάτι διάβασα για το μάτι σου και ελπίζω να είσαι καλά τωρά!
:-x
αφροδίτη, ποια εφημερίδα, καλέ; Για δώσε μας και το λίνκ!
:-)
'Αλα σου κοριτσάρα μου!
;-)