Η εβδομάδα που πέρασε ήταν τόσο περίεργη που μου φάνηκε σαν ένας μήνας...
Το τέλος των άτυπων διακοπών μου συνέπεσε με τις φωτιές στη Χαλκιδική και τα σώου που ακολούθησαν σε ραδιόφωνα, τηλεόραση και λοιπά Μαζικά Μέσα Μεταφοράς Κοινής Γνώμης, Αντιγνώμης, Διαφωνίας, Γκρίνιας, και λοιπών «Ό, τι μας κατεβάσει η κούτρα μας το λέμε».
Με την «Πολιτική Αυθάδεια» των πολιτικών κάθε χρώματος, κουλτούρας, και λοιπών χαρακτηριστικών, που η πολιτική ορθότητα μας υπαγορεύει να τους αγαπάμε όλους, κι ας είναι ό,τι είναι.
Αν και δεν πηρά χαμπάρι πότε ακριβώς ήταν «Πολιτικά Ευγενείς», ώστε να μπορούμε να μιλάμε για ξαφνική Αυθάδεια. Ειδικά, σε θέματα, που εν πάση περιπτώσει, τι σκατά τους πληρώνουμε τους φόρους και τους ψήφους μας; («ο ψήφος» κλίση κατά Fame Story και λοιπών ριαλιτοψηφιζόντων παιχνιδιών).
Τι κρίμας να γίνει ένα τέτοιο τραγικό γεγονός σε προεκλογική (άτυπα, κατά τον Πολιτικό Πολιτισμό-θέλω κείνη την καρέκλα-ψηφίστε με-για την Ελλάδα, ρε γαμώτο-όχι για μένα) περίοδο...
Πολύ κρίμα, χάλασε η συνταγή «Όλα μέλι-γάλα, οι νταβατζήδες ξέμειναν από πουτάνες, οπότε μας τελειώσανε, κοιμηθείτε ήσυχοι» και δεν έδεσε το γλυκό. Έτσι, αν ρίξεις στην κατσαρόλα μία κουταλιά του γλυκού «συγγνώμη» και μία κουταλιά της σούπας «όλα δούλεψαν ρολόι» ίσως και το σώσεις...
Αν και μάλλον το έσωσες, μιας και ο άξιος εκπρόσωπος-κληρονόμος της συνεχιζόμενης άξιας γενιάς των Παπανδρεείδων, που για να πάρει το αξίωμα πέρασε από τα εργαστήρια του CSI (btw, φοβερή σειρά) για ταυτοποίηση DNA, δεν έχει μάθει ακόμα πώς να συντάσσει προτάσεις που να έχουν κι άλλες έννοιες, πέρα από Υποκείμενο-Ρήμα-Αντικείμενο. Όπως αυτή: «Εγώ είμαι πρωθυπουργός».
Επειδή όμως το μάθημα για τους χρονικούς προσδιορισμούς είναι στην επόμενη τετραετία, δεν έχει προσδιορίσει στο μυαλό του το πότε...Σήμερα, αύριο, χτες, ποτέςςςς;;;
Κατά τ’ άλλα, ο έτερος άξιος εκπρόσωπος-κληρονόμος της άλλης γνωστής οικογενείας πέρασε με επιτυχία το μάθημα των χρονικών προσδιορισμών (και του DNA) και χαίρεται στο σπίτι του (μην τον είδατε, μην τον είδατε) τραγουδώντας «ΣΗΜΕΡΑ, ΤΩΡΑ, είμαι πρωθυπουργός, φί-ρου-λί, φί-ρου-λά, ουίίίίίί».
Τέσπα, εμένα μου λένε ότι όλους πρέπει να τους αγαπάμε και να τους δεχόμαστε, γιατί έτσι λέει το πολιτικώς και πολιτιστικώς ορθόν, ε και τι να κάνουμε πια, δεν αλλάζει ο άνθρωπος παιδί μου, πρώτα του φεύγει η ψυχή και μετά το χούι, άστα βράσε ρυζόγαλο, πάμε παρακάτω...
Καθώς δούλευα ψιλό γαζί τους ρεπόρτερ για τις αντιδράσεις τους στον καύσωνα, πήρα αγκαλιά ανεμιστήρες και air-condition, με αποτέλεσμα να αρπάξω μία ωραιότατη πούντα και από Δευτέρα σε Δευτέρα να έχω καταπιεί μπόλικα θαυματουργά χαπάκια της επιστήμης, μπας και καταφέρω να αρχίσω διάβασμα για το πανεπιστήμιο, θέμα το οποίο θα αναλύσω διεξοδικώς παρακάτω.
Άσε, που ναι μεν εγώ την άρπαξα, ναι δε ο υπολογιστής ανακοίνωσε ότι έπαθε, λέει, θερμοπληξία από τον καύσωνα, με αποτέλεσμα να μου φτύνει τα δισκάκια στη μούρη και τον έπιασε το μανιάτικο και αρνιόταν να ανοίξει! Άκου, φίλε μου, θράσος!!! Το ωραίοτερο; Αφού άνοιγε, μετά αρνιόταν να κλείσει...
Μετά από φροντίδα, στοργή και προδέρμ τα βρήκαμε κάπως, αλλά επιμένει ότι αν δεν του δώσω μερικά από τα θαυματουργά χαπάκια της επιστήμης, που καταπίνω, δεν πρόκειται να στανιάρει ούτε κείνος ούτε εγώ και όταν του λέω
«ΌΧΙ, δεν θα μου γίνεις εμένα χαπάκιας!»
κλείνει και ξανά μανά από την αρχή το κανάκεμα και το βρίσιμο και τελικά μου κάνει τη χάρη, μιας και τον εκβιάζω με τα κροκοδείλια δάκρυα μου, γιατί, λέει, έχω διάβασμα (τι έχω;) για το πανεπιστήμιο. Μισό, αγαπημένο μου ημερολόγιο, να ηρεμήσω από τα γέλια και επανέρχομαι...
Και τελικά, που λες, μου την έκανε και ο Cyrusgeo την Τετάρτη για δουλειά, μ’ άφησε μόνη και έρμη σε τούτο τον κόσμο που έβραζε και γύρισε την Κυριακή και άφησε στο μπλογκ του τον Π, ο οποίος έγραψε ένα εξαιρετικό ποστ, το οποίο μετά κατακλύστηκε από spammers, οι οποίοι αρέσκονται να μας πρήζουν με διαφημίσεις για χαπάκια...Και όχι, τα θαυματουργά χαπάκια της επιστήμης που κατάπια εγώ δεν είναι τα ίδια! Πάντως, οι spammers διεγράφησαν σούμπιτοι και παρέμειναν τα σεντόνια.
Πάντως, ο Cyrus μου γύρισε με γκρίνιες τις οποίες, ευτυχώς, πλήρωσαν τα κακώς μελοποιημένα ποιήματα, τον έκανα και αγκάλισες και ζουζουνίσματα και του πέρασε...
Και που λες, ανεβαίνω την Παρασκευή στο πανεπιστήμιο για αναζήτηση ακαδημαϊκών πληροφοριών και λοιπών εξαιρετικών γνώσεων, που ανοίγουν, έτσι λένε, το μυαλό σου, αλλά οι υπάλληλοι της βιβλιοθήκης πήραν την άδειά τους και κοινώς χέστηκαν αν έχουμε εξεταστική ή όχι και θα ανοίξουν 1η Σεπτέμβρη, έτσι για καψόνι. Καταλήψεις δεν μας θέλατε; Εμείς πάμε για μπάνια!
Βεβαίως, όταν θα γυρίσουν ηλιοκαμένοι και ανανεωμένοι θα βρουν στην πόρτα της βιβλιοθήκης όμορφα μηνυματάκια με καθόλου όμορφο περιεχόμενο από εξαγριωμένους πρώην καταληψίες, αλλά νυν τρεχάτε-ποδαράκια-μου φοιτητές.
Τώρα θα μου πεις «τι κάνεις εσύ, χρυσή μου, στο πανεπιστήμιο;»
Όπως έλεγα και σ’ έναν φίλο προ μηνός, ανακάλυψα ότι υπάρχει ένας πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο πρέπει κάποιος να τελειώνει την συγκεκριμένη σχολή όταν εισάγεται σ’ αυτήν, και όχι μετά από 10 χρόνια, όταν τριανταρίζει.
Διότι, είναι αδύνατον να καταπιείς και να χωνέψεις, πόσο μάλλον να παπαγαλίσεις, κάτι που έχεις ήδη σπουδάσει, ήδη διδάξει και ήδη φιλτράρει. (Στην συγκεκριμένη σχολή αυτό συμβαίνει σε μεγάλο ποσοστό φοιτητών.) Ειδικά, όταν στα πανεπιστημιακά συγγράμματα των 59 σελίδων (για ένα αντικείμενο που μόνο η εισαγωγή πρέπει να έχει τόσες σελίδες, φαντάσου πόσες πρέπει να είναι για να καλύψει όλο το επιστημονικό πεδίο που πραγματεύεται) υπάρχουν λάθη γλωσσικά, συντακτικά, και ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ!
Και να απορείς τώρα: Να του κατεβάσω του άχρηστου την βιβλιοθήκη μου στο κεφάλι του και στην Α4 κόλλα των εξετάσεων, ή όχι; To be or not to be; Ε; Not to be, παπαγάλα και σκάσε, χρυσή μου, ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία.
Παρ’ όλα αυτά τους υπόλοιπους λόγους για τους οποίους πρέπει κάποιος να τελειώσει το πανεπιστήμιο στην ευαίσθητη ηλικία των 18-22, άντε βαριά 23, τους πραγματεύεται η Λίτσα στο τελευταίο εξαιρετικό της ποστ. Διαφωτιστικότατον!
Τα τελευταία νέα πάντως είναι ότι η Paragrafos έφτιαξε κι ένα καινούργιο μπλογκ σχετικά με την επιληψία, το οποίο προσπαθεί ακόμη να το φέρει βόλτα, αλλά εν προκειμένω, το θέμα δεν αλλάζει όπως κι αν το βάλεις σ’ ένα μπλογκ. Άντε και καλορίζικο!
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, δεν ξέρω αν θα σου ξαναγράψω λίαν συντόμως, μιας και πρέπει να ξεχάσω πολλά απ’ αυτά που έμαθα με κόπο για να μάθω με τα στήθια μου, συγγνώμη, με αποστήθιση πράγματα που είναι ολίγον φάουλ και φάλτσα, αλλιώς με βλέπω παρέα με τα 18άρικα στα αμφιθέατρα εκεί στα 40 μου.
Σε φιλώ
Σμουτς!
Ολα τα κρυολογήματα για να περάσουν χρειάζεται να κάνουν τον κύκλο τους. Αν πάρεις φάρμακο για κάτι τόσο απλό θα αισθανθείς μεν καλύτερα αμέσως αλλά θα έχεις εξασθενήσει το ανοσοποιητικό σου σύστημα, άσε που και πάλι χρειάζεται να περάσουν κάποιες μέρες για να αισθανθείς τελείως καλά.
Σε διάστημα μιας εβδομάδας,ανά 1-2 μέρες πέρασα τα εξής: δέκατα πυρετο, συνάχι, βήχα, φαρυγγίτιδα. Τα πέρασα όλα στο πόδι, με φουντουκια (είναι ξηροι καρποί που είναι πλούσιοι σε θρεπτικά στοιχεία και τονώνουν τον οργανισμό), χυμό ανανά (πηγή βιταμίνης C- μπορείς να πάρεις και συμπλήρωμα όση θες γιατί η περιττή απόβάλλεται από τον οργανισμό) και στρεπσιλς όταν είδα τα σκούρα και επέμενε ο βήχας!
Εδώ και μερικές μέρες είμαι πάλι μια χαρα!
Λίγη υπομονή χρειάζεται μόνο...
Είναι πολύ ωραίο να μπορείς να γκρινιάζεις σε κάποιον ή σε κάποιους που σ' ακούν και σε παρηγορούν. Αν πρόκειται για φίλους είναι το άκρον άωτον της φιλίας και αν για τον αγαπημένο-η το άκρον άωτον της ευτυχίας. Η γκρίνια όμως θέλει τέχνη. Εσύ νομίζω τα καταφέρνεις καλά, αλλά δεν πρέπει ποτέ κανείς να εφησυχάζει.
Ένας ωραίος τρόπος να είμαι λιγότερο δυστυχισμένη όταν έχω λόγους να γκρινιάξω είναι να σκέφτομαι ποιο στυλ πρέπει να υιοθετήσω για την περίσταση. Το χειρότερο που μπορεί να μου συμβεί είναι να με πιάσουν τα γέλια. Αυτά, όμως, όταν έχω ψυχραιμία, γιατί όταν δεν έχω....τι να λέμε τώρα;
Πώς είμαστε σήμερα; Καλύτερα;
mamani, πολύ πολύ καλύτερα! Μετά από 2 μέρες συνειδητής ξεκούρασης (αυτό κι αν είναι ευτυχία και πολυτέλεια) η γκρίνια έφυγε.
Αυτό που λες για την γκρίνια είναι σωστό, αν και κάποιες φορές μπορεί να πέσεις στην λούμπα να τα αντιμετωπίζεις όλα έτσι.
Είναι όντως τέχνη να μπορείς να διαχειριστείς τα δύσκολα και άσχημα αισθήματα. Και αυτό που εγώ είμαι απολύτως φάουλ είναι ο θυμός. Πρέπει να μάθω να θυμώνω, γιατί όταν το κάνω η μπάλλα παίρνει ό,τι υπάρχει τριγύρω. Το παλεύω όμως...
Το γέλιο που αναφέρεις είναι πάντα το καλύτερο όπλο!
Γειά σου βεγγαλικό μου!
Τι να λέμε, η επιστροφή... άστα! Τα κρυολογήματα... βράστα και γενικώς "καλό χειμώνα λέει"... χ*στα!!!!
Μα ο θυμός είναι επαγγελματίας με τα όλα του μόνον όταν σαρώνει, αλλιώς είναι... κότα!
Μια χαρά είσαι, κοίτα να μας ηρεμείς λιγάκι κι εμάς τους υπόλοιπους έτσι ωραία που τα λες και... μη χάνεσαι, ναι?
;)))
ΧΧΧΧΧΧΧ!!!!!
Άφρο μου, αρνούμαι να πω καλό χειμώνα πριν στρώσω τις φλοκάτες στο σπίτι μου!
Ναι, αλλά όταν θυμώνεις και το στόμα σου, βασικά το μυαλό σου, ξεστομίζει πράγματα που πονούν τον άλλον είναι άδικο. Για να θυμώσεις σημαίνει ότι κάτι άσχημο, περίεργο έγινε και ούτως ή άλλως θα μιλήσεις. Ε, και μόνο η σύγκρουση μεταξύ δύο ανθρώπων πονάει. Γιατί να προσθέσεις κι άλλο πόνο με τις μπούρδες που θα πεις; Γι αυτό πιστεύω ότι πάντα υπάρχει κι άλλος τρόπος για να πεις αυτό που θες ή για να ζητήσεις τον λόγο από κάποιον, πέρα από την αυθόρμητη λαίλαπα που μπορεί να προκαλέσεις, λέγοντας πράγματα μόνο και μόνο για να ξεσπάσεις. Μπορεί να πληγώσεις έτσι κάποιον ή μία σχέση ανεπανόρθωτα. Γι αυτό προσπαθώ να βρίσκω τον "άλλο" τρόπο, την άλλη επιλογή που έχω για να πω κάτι. Αλλά, δεν είναι εύκολο να μάθεις μια τέχνη!
Γι αυτό, καλό φθινόπωρο και καλό μήνα και μην ανησυχείς, προσπαθώ να μην χάνομαι!
Καρδούλα μου, καλησπέρα με υγεία!
Πρώτα διάβασα το σημερινό σου ποστ κι ύστερα αυτό της Τρίτης. Οπότε τώρα κυριαρχεί στο νου και την καρδιά μου το άλλο, αυτό της ήρεμης σιωπής! (Επιτέλους!)
Για το σημερινό και τη σχολή σου: σε ζηλεύω! Μακάρι να ξαναπήγαινα παν/μιο. Μακάρι να μπορουσα να σπουδάζω όλη μου τη ζωή, να γυρνάω από παν/μιο σε παν/μιο και από χώρα σε χώρα!
Σε ευγνωμονώ και σε υπεραγαπώ!
η φίλη σου
Α.
ΥΓ. Καρδουλα μου, μη μου στειλεις άλλες οδηγίες. Ασε να περάσει ένα... εξάμηνο πρώτα να εμπεδώσω αυτές που μου έστειλες και βλέπουμε. Το ίδιο λέει και ο Κώστας που σε ευχαριστεί για την πολύτιμη βοήθειά σου! Ακολουθουμε κατά γράμμα τις συμβουλές σου κι ελπίζουμε κααααποτε να φτιάξουμε το μπλογκ με τα λινκς κλπ.
και πάλι, φιλιά με αγάπη - Α.
Ποιος δεν την άρπαξε με αυτόν το καύσωνα?
Εγώ ακόμα με τις strepsils είμαι 2 βδομάδες τώρα! (Αλλα χωρίς άλλα φάρμακα! Τα σιχαίνομαι!)