Η αρχή των δύο ημερών είναι και η αρχή της ηδονής:
• Σακούλες σκουπιδιών
• Χρααατς, κόβεις την πρώτη
• Την ανοίγεις και την στήνεις μπροστά σου.
Πρώτα φεύγει η μεγάλη σαβούρα. Κουτιά, σακούλες, καμιά δεκαριά ντάνες περιοδικών, άλλη μια ντουζίνα από εφημερίδες, ό,τι μπούρδα έχει μαζευτεί και ό,τι είχα χρησιμοποιήσει και δεν χρησιμοποιώ πια, αλλά βαριόμουν να το πετάξω.
Σκορ: 10 σακούλες. (Συν το βρίσιμο στην κωλοχώρα, που έχουμε την ανακύκλωση γραμμένη εκεί που δεν πιάνει μελάνι…)
και κατάστρωση του σχεδίου B.
Τα συρτάρια και τα κουτιά…
Κι εδώ, μάστορα, αρχίζουν τα δύσκολα!
Το σχέδιο B καταποντίστηκε στα βάραθρα της μαύρης μαρμάγκας.
Προέβλεπε την μεταφορά των κουτιών, το άδειασμα των συρταριών και την πρόχειρη τακτοποίηση των cd και των βιβλίων. Κι αυτό για να χωρέσει μία καινούρια ντουλάπα, η αιτία της μάχης των δύο ημερών ή μάλλον η αφορμή.
Αμ δε! Το πρόβλημα προέκυψε όταν όλα τα παραπάνω έπιασαν όλο το χώρο και κρίθηκε αναγκαία η αναδιάρθρωσή τους. Δηλαδή, άνοιγμα και μεταφορά περιεχομένου τους αλλού. Μόλις το σχέδιο B μεταμορφώθηκε σε σχέδιο C, ένιωσα μικρά τσιμπήματα στην πλάτη μου και τα χέρια μου μούδιασαν.
Η ηδονή της σακούλας εξανεμίστηκε.
Μέσα εκεί υπάρχει, σε στρώματα ετών, όλη μου η ζωή, όλες μου οι μνήμες, όλα μου τα λάθη και όλες οι ευτυχίες μου. Η διαδικασία; Απλούστατη: «Δεν θέλω να ξεχάσω ποτέ εκείνη την στιγμή». Ανοίγεις συρτάρι ή κουτί, πετάς αντικείμενο, κλείνεις συρτάρι ή κουτί. Και δεν το ξανανοίγεις παρά για την επόμενη στιγμή που θες να κρατήσεις αιώνια.
Πήρα μια βαθειά αναπνοή και άνοιξα το πρώτο. Και μετά το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο… Και μετά τα cd και τα βιβλία, τα οποία κατά κάποιο περίεργο τρόπο ακολουθούσαν την ίδια πορεία με τα κλειστά συρτάρια και κουτιά. Μπορεί να ήταν έκθετα στο μάτι, αλλά δεν γλίτωσαν την πρακτική του χρόνου. Και εκεί βρήκα σε στρώματα όλη την προηγούμενη διετία της ζωής μου. Η μόνη διαφορά: Στα κλειστά δωμάτια όλη μου η ζωή, στα ανοιχτά πέλαγα το πρόσφατο παρελθόν.
Από αυτά που αντίκρισα εκεί μέσα δεν ξέρω τι με πόνεσε πιο πολύ.
Οι πληγές που επουλώνονται τώρα ή τα γιατί που δεν έχουν ακούσει μια αναθεματισμένη απάντηση; (και μάλλον δεν θα ακούσουν και ποτέ…)
Οι άνθρωποι που είναι πια μόνο φωτογραφίες στο χαρτί και αναμνήσεις μέσα μου ή οι άνθρωποι που ακόμα περπατούν και την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια;
Οι φίλοι που είναι για-πάντα-ό,τι-κι-αν-γίνει-κι-ας-είμαστε-στα-πέρατα-του κόσμου φίλοι (μου λείπετε, γαμώτο!) ή οι «φίλοι» με το φιλί του Ιούδα;
Σκέψεις, γράμματα, ευχές, cd και βιβλία χαρισμένα με αγάπη, αγορασμένα με κόπο, αφιερωμένοι στίχοι και τραγούδια. Σκηνές σε φλάσμπακ, κλάμα, γέλιο, πόνος αιχμηρός, πόνος γλυκός, τα πάντα συνεχίζουν στην μνήμη, άραγε γιατί τα κρατάω; Μάλλον, για να μην ξεχάσω ποτέ. Γνώριμη διαδικασία αυτή η μηχανή του χρόνου. Τουλάχιστον μια φορά το χρόνο ταξιδεύω πίσω όλη την διαδρομή. Αλλά, τι είχε συμβεί πέρυσι και δεν το έκανα;
Ααα... Γι αυτό…
Τα πιο πολλά από αυτά είναι από τον άνθρωπο που άλλαξε τόσο πολύ που δεν μπορούσε πια να αναγνωρίσει τον ίδιο της τον εαυτό. Την αδελφή ψυχή μου. Κάποια στιγμή σήκωσε τόσο ψηλά τείχη στον εαυτό της, που δεν βλέπαμε η μία την άλλη. Επέλεξα να μην τα πολιορκήσω. Έστησα μόνο μια σκηνή μπροστά τους. Περίμενα και περιμένω να δει τα τείχη για να τα κατεβάσει ή να δει εμένα και να βγει έξω. Όποια άλλη κίνηση θα σήμαινε πόλεμο. Αλλά, από τότε που εμφανίστηκαν τα τείχη, το γυαλί της φιλίας μας άρχισε να ραγίζει.
Και πριν ένα χρόνο έσπασε.
Μετά από το ξεδιάλυμα της ζωής μου και το τραμπολίνο γέλιων-δακρύων, όλος ο πόνος πήγε στα πράγματα της ψυχής που ήταν φίλη μου, αδελφή μου, μάνα μου, κόρη μου, το άλλο μου εγώ, ό,τι δεν ήμουν εγώ, η άλλη πλευρά μου. Η φιλία μας το νόμισμα κι εμείς οι πλευρές του. Ήταν. Δεν είναι πια. Και πονάω.......
Και όταν είδα όλη μας την φιλία σε μυριάδες αντικείμενα πτοήθηκα και μελαγχόλησα και έκλαψα και ο πόνος μεγάλωσε, γιατί η θέα τους ήταν μαχαίρι που στριφογυρίζει στην πληγή.
Και την στιγμή που πήγα να βάλω τα μυριάδες αντικείμενα σ’ ένα δικό της κουτί ο πόνος έγινε θυμός. Και τα έβγαλα έξω και το πρώτο cd που πήρα το έσπασα και έσκισα δύο φωτογραφίες και όταν σταμάτησα δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω τι άλλο είχα πιάσει και είχα σακατέψει.
Και η ηδονή της σακούλας αναζωπυρώθηκε διεστραμμένα.
Κράτησα μόνο αυτά που ήταν και είναι αυθεντικά.
Ο πόνος πέρασε και έγινε καταραμένο «γαμώτο».
Γαμώτο που διαλύθηκε έτσι η φιλία μας.
Γαμώτο, έπρεπε να την διαλύσουμε ΕΜΕΙΣ.
Γαμώτο, ήταν τόσο έντονη που δεν της άξιζε ο αργός θάνατος.
Γαμώτο, ίσως έπρεπε να κηρύξω πόλεμο, τελικά.
Γαμώτο, έχεις κλάψει τόσο όσο εγώ;
Γαμώτο, όταν σου μίλησα ξεκάθαρα, γιατί κιότεψες και μου έλεγες ευγένειες σαν να ήμουν ξένη;
Γαμώτο, γιατί δεν ήσουν ειλικρινής;
Γαμώτο και ξανά γαμώτο, για όλα τα σκατά που έβαλες στο μυαλό σου για την ζωή και για σένα.
Γαμώτο, που τον συμπάθησα…
Αλλά, δεν μπορώ άλλο να πονάω για κάτι, που έκανα τα πάντα και επέλεξες να μην κάνεις τίποτα.
Απλώς, μου λείπεις. Αλλά, απλώς. Τίποτα παραπάνω πια και τίποτε λιγότερο.
Γαμώτο, ο πόνος πέρασε και δεν γουστάρω πια να σε διεκδικήσω.
Η σκηνή είναι εκεί και ανοιχτή. Φέρε και μια πίπα ειρήνης. Τότε τα λέμε.
Σκορ: μόνο 1 σακούλα.
Τα υπόλοιπα ασφαλίστηκαν και με μία πρωτοφανή ηρεμία και αποφασιστικότητα συνέχισα την μάχη των δύο ημερών.
Το διήμερο έκλεισε με τα πάντα να καθαρίζονται, να ξεβρομίζουν, σακούλες στον κάδο (γαμώ την ανακύκλωση μου μέσα!), κουφώματα και πόρτες πλύθηκαν,
τα μισά έπιπλα βρέθηκαν αλλού απ’ όπου ξύπνησαν το πρωί, μόνο τα απαραίτητα πράγματα σε συρτάρια, κουτιά, ράφια, ντουλάπες, τραπέζια, καρέκλες, πάτωμα. Σκούπισμα και σφουγγάρισμα δακρύων και σκόνης.
Και μετά από ένα καυτό μπάνιο τα πάντα λάμπουν. Μέσα μου κι έξω μου.
Οι καλοι λογαριασμοί (εκκαθαρίσεις) κάνουν τους καλούς φίλους - ιδιαίτερα όταν αυτός με τον οποιον λογαριαζόμαστε, είμαστε... εμείς!
Οσον αφορά την εκκαθάριση με τους δικούς μας "φίλους" (εδώ στην Λευκωσία), μας πρόλαβαν εκείνοι: σχεδόν άπαντες εξαφανίστηκαν μετά την ασθένεια του παιδιού.
Μας έβγαλαν δηλαδή από την ταλαιπωρία πολλών διημέρων!
Με απέραντη αγάπη
η φίλη σου
Α.
φιλενάδα, μετά από όλο συτό το ξεκαθάρισμα λογαριασμών που λες, το μόνο που μένει να πει κανείς είναι αυτό:
"Σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε!". Το γαμώτο της ιστορίας είναι ότι όλοι την κάνουν την χειρότερη στιγμή. Στα δύσκολα. Όταν τους χρειάζεσαι. Αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ μου. Ακόμα και στον εχθρό μου έχω δώσει το χέρι και τον ώμο μου, πόσο μάλλον στους φίλους μου. Ίσως, ορισμένες καταστάσεις κάποιους να τους ξεπερνούν. Να μην μπορούν να τα χειριστούν...Και τότε η μπάλα παίρνει και τους δύο.
..κάποτε άνοιξα που λές, κι εγώ ένα μεγάάάάάλο συρτάρι με σκοπό να ξεκαθαρίσω τα πράγματα.... χωρίς αποτέλεσμα .... σακούλα - συρτάρι σημειώσατε 2. Νίκησε το συρτάρι,δεν πέταξα τί-πο-τα.
Όταν το ξανάκανα ήμουν πιο θυμωμένη και πιο αποφασισμένη και η ,μέχρι πριν λίγο καιρό ,νικημένη σακούλα πήρε επιτέλους το χρυσό...
γράμματα,γραμματάκια,καρτούλες γιορτών,φαξ, φωτογραφίες... τσουπ στη σακούλα.
Έλα όμως, που στο βιβλίο που διάβαζα εκείνο τον καιρό κάπου έλεγε πως οι Κινέζοι πιστεύουν πως ό,τι έχει επάνω το όνομά σου,δεν πρέπει να το πετάς...
Αν και δεν είμαι Κινέζα το πίστεψα.
Μωρέ λες? είπα. Κι αν ναι? Τότε τι?
Στο τέλος υπερίσχυσε η λογική μου (εδώ γελάμε..) και μετά απο μία εβδομάδα ξεφορτώθηκα επιτέλους τη σακούλα. (καλού κακού την πήγα για ανακύκλωση γιατί έτσι πιστεύω το ονοματάκι μου κάπου θα ξαναγραφτεί , δε θα το φάνε τα υπόλοιπα σκουπίδια..)
Καλή μου, θέλει πολύ θάρρος για να βηματίσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που θέλει στα κρυφά η καρδιά σου... Το τελετουργικό της "κυριολεκτικής κάθαρσης" ήταν το χόμπυ μου μετά από κάθε άρρωστη φιλία και κάθε σαρκοβόρα σχέση. Μή έχοντας πλέον ούτε ένα αναμνηστικό από την παιδική/εφηβική μου ηλικία, συνειδητοποιώ πως αυτά που αξίζουν διατηρούνται ατόφια στο μυαλό και την καρδιά μας...
Και επειδή κάποιος πρέπει να σου το πεί για να το ακούσεις:
ΕΚΕΙΝΗ έχασε...
Μολονότι λίγο ψυχοφθόρο, τελικά είναι καθαρτήριο το συγύρισμα-πέταγμα....
Τα πετάς και πετάς ;-)
ΥΓ Είναι καιρός να κάνω κι εγώ ένα συγυρικό...όσο για την ανακύλωση; Αεροδρόμιο και πάλι αεροδρόμιο!