Εδώ και τρεις μέρες είμαι σαν να ζω σε όνειρο. Κακό όνειρο. Πολύ κακό. Χειρότερο και από εφιάλτη. Νιώθω πως ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω δεν είναι αληθινό, δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά μια ταινία, ένα παράλληλο σύμπαν...Ή μάλλον δύο παράλληλες πραγματικότητες.
Η μία έχει πόνο, τρόμο, θλίψη, οργή, απορία, ουρλιαχτά, απόγνωση, φωτιά, φωτιά, φωτιά.
Η άλλη έχει αναισθησία, ψέμα, πανικό, κέρδος, καρέκλες, σταυρούς, θράσος, θράσος, ανείπωτο θράσος, αξεπέραστο...

Μάθαμε τα νέα για τις φωτιές το Σάββατο το απόγευμα κοιτάζοντας τα νερά στα σκαλισμένα φύλλα της φωτογραφίας. The Canadian War Memorial...στο Green Park του Λονδίνου... από τα πιο μικρά, λέει, αλλά με θεόρατα δέντρα... Εκεί μάθαμε ότι όχι απλώς καίγονταν τα πάντα, αλλά και ότι κάηκαν άνθρωποι...Δεν είναι δυνατόν...Τι κάνουμε εμείς εδώ πέρα; Και με πιάσανε τα κλάματα και το παράπονο και η οργή. Και ξαφνικά τα νερά έσταζαν πάνω στα φύλλα θλίψη και τα αψιδωτά δέντρα μοιρολογούσαν τον πόνο.

Λονδίνο...Πως τα περάσαμε; Υπέροχα και όλες τις μέρες ψάχναμε να βρούμε κάπου που να ΜΗΝ έχει πράσινο...Και ο οικοδεσπότης μας να μας λέει ότι, οπουδήποτε υπάρχει πράσινο στην Αγγλία δεν μπορείς να το κάνεις τίποτε άλλο, που να είσαι ο ίδιος ο θεός και να χτυπάς τον κώλο σου κάτω...Πράσινο, δάση, δέντρα, όλα περιποιημένα και φροντισμένα. Ειρωνεία...

Αυτήν την στιγμή, δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο για το Λονδίνο.
Αλλά, και για οτιδήποτε άλλο...

Την Κυριακή που γυρίσαμε το φεγγάρι ήταν κόκκινο και το πρωί που ξυπνήσαμε ο ήλιος είχε χλωμιάσει τα πάντα.

Νιώθω ακινητοποιημένη και ριζωμένη, από την Δευτέρα κάνω συνέχεια δουλειές στο σπίτι, κοντεύω να το βάψω, δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω, τα έφτιαξα όλα. Πάντα αυτό κάνω στις στεναχώριες. Πλένω, ξεσκονίζω, λες και έτσι θα ξαναφτιαχτεί το λάθος. Λες κι αν ξεπλύνω τα αποκαΐδια από το μπαλκόνι θα ξαναγεννηθούν οι άνθρωποι και τα ζώα, λες κι αν βγάλω την στάχτη από τα έπιπλα θα ξαναφυτρώσουν τα δέντρα. Λες κι αν τα κάνω όλα να λάμπουν, τότε ο χρόνος θα κάνει rewind και στο forward η ιστορία θα παιχτεί αλλιώς.

Το μόνο που έκανα ήταν να διαβάζω τα μπλογκς και να έχω συνέχεια ανοιχτή την τηλεόραση, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω ότι αυτά που διάβαζα, άκουγα, έβλεπα, έγιναν, δεν είναι η ιδέα σου, ναι, είναι τόσο τραγικά και ακόμα παραπάνω.
Ήθελα να γράψω όσα γράψατε, αλλά δεν ήξερα πώς, καθόμουν, κοιτούσα την οθόνη, ξεκινούσα μια φράση και μετά το κενό. Ακόμα και τώρα, γράφω απλώς το πρώτο που μου έρχεται, μόνο και μόνο για να πάρω μπρος. Δεν έχει νόημα να ξαναγράψω τα ειπωμένα.

Αλλά, αυτό που δεν έχω δει πουθενά και με κάνει να αισθάνομαι η τρελή του χωριού, είναι το ΘΡΑΣΟΣ. Δεν έχει ντραπεί κανείς τους; Βλέπω στην τηλεόραση τις συνεντεύξεις και τις διαφωνίες, τις εξαγγελίες και τις κατηγορίες και κάθε φορά νιώθω το ίδιο πράγμα. Ότι παρακολουθώ κάποιον να χορεύει πάνω από τον μόλις πεθαμένο, και γύρω από την χήρα του να τραγουδά στα ορφανά του. Ούτε καν περιμένει να ταφεί και να τον κλάψει κάποιος. Πάνω από το ζεστό πτώμα...Συγγνώμη, αλλά αυτή η κατάσταση ξεπερνά την φαντασία μου, δεν μπορώ να το χωνέψω...
Αυτήν την στιγμή δεν έχω καν τον θυμό για να αρχίσω να βρίζω. Νιώθω σαστισμένη, σαν να με πιάσανε στον ύπνο, σαν να μου κάνανε επίθεση χωρίς να προλάβω να πάρω τα όπλα μου.

Περιμένω, ακόμα με την ελπίδα, ότι κάποιος θα θυμηθεί τους νεκρούς, θα σωπάσουν έστω για ένα γαμημένο λεπτό για να τους κρατήσουν στην μνήμη τους, θα σφίξει κάποιος τις οικογένειές τους για λίγο στην αγκαλιά του, θα τιμήσει την ζωή τους και το άδικο φευγιό τους από εδώ, έστω με δυο λόγια. Έστω...
Περιμένω, ακόμα με την ελπίδα, ότι κάποιος θα πει με γενναιότητα, ότι θα φτιάξουμε πάλι τα χωριά, θα τα ξαναχτίσουμε, ότι θα τα κάνουμε όλα καλύτερα από πριν.
Περιμένω, ακόμα με την ελπίδα, ότι κάποιος θα θυμηθεί την δουλειά του, τι σκατά πρέπει να κάνει και όχι τι τον συμφέρει να κάνει.
Περιμένω, προσπαθώντας ακόμα για το καλύτερο και θα προσπαθώ μέχρι να πέσω, ότι θα προσπαθήσει και κάποιος άλλος.

Ακόμα και η σημερινή συγκέντρωση μου φάνηκε πρόωρη, βιαστική, είναι νωρίς , ακόμα δεν έχουν τελειώσει όλα. Για αυτό δεν πήγα. Κάπου παρηγορούσα τον εαυτό μου ότι έχω κατέβει σε τόσες και τόσες, ακόμα και για τα προβλήματα άλλων, χωρίς καμία κομματική ιδιότητα, μόνο και μόνο για το δίκιο, όχι ρε παιδιά δεν είμαι δική σας και δεν πρόκειται να γίνω κανενός, ναι, είμαι ακομματίκ, αλλά όχι απολιτίκ, ε, καιρός είναι να κατέβει και κανένας άλλος. Αλλά, όχι. Αυτό αυτό που είπα στον εαυτό μου είναι δικαιολογία.
Ένιωσα όμως πολύ περήφανη, όταν είδα τόσο κόσμο στην τηλεόραση. Αλλά, και πάλι ένιωσα ότι είναι νωρίς για μαζώξεις. Δεν ξέρω αν θα μετανιώσω που ακολούθησα το ένστικτό μου και δεν κατέβηκα. Θα δούμε.

Αύριο που θα ξυπνήσω, ελπίζω να νιώθω τα πράγματα με λιγότερη ηττοπάθεια και περισσότερη ελπίδα.
Πρώτη φορά νιώθω την ανάγκη να πω αντί για "καληνύχτα", αυτό που λέει η γιαγιά μου:
Καλό ξημέρωμα...

Σε μία ώρα φεύγουμε για αεροδρόμιο και μέσα στα "βούρτσα-οκ, ομπρέλα-οκ, παπούτσια-οκ" και λοιπούς πανικούς κάνω ένα τσιγάρο και σας φιλώ στην μούρη, πάω να κάνω μπάνιο και να πάρω την βαλίτσα μου (-Πάλι την γέμισες, ρε Αρτάνις μου; -Ναι, ρε cyrus, με άδεια βαλίτσα θα πάω; -ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΕΙ!!! -... α! ξέχασα κι αυτό!) και θα μας πάνε τσάρκα στο ελβενιζέλ η μάμα μου και οι κολλητοί ("ε, για να σας χαιρετήσουμε, βρε παιδιά...=μην ξεχάσουμε να πάρουμε λεφτά για το ΙΚΕΑ"), οπότε γράφω πανικόβλητη, γιατί θ' αργήσω και μετά δεν με ξεπλένει ούτε ο Τάμεσης και για αυτό φιλάκια πολλά και να περνάτε ΥΠΕΡΟΧΑΑΑΑΑΑ!!!

Αύριο το μεσημεράκι φεύγω για το εξοχικό της γιαγιάς. Έχω να πάω τρία χρόνια να κάτσω μαζί της, έστω για λίγες μέρες. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι καλύτερες διακοπές ήταν με την γιαγιά και τον παππού, οι δύο άνθρωποι της ζωής μου που πάντα περνούσαμε τέλεια, χωρίς καμία προσπάθεια, εκείνοι έβγαζαν τα απωθημένα τους και μου έκαναν αυτά που δεν μπορούσαν να κάνουν στην μάνα μου για να μην την καλομάθουν και τελικά καλόμαθαν εμένα, και εγώ μπορούσα να τους πω οτιδήποτε μου κατέβαινε στον εγκέφαλο, χωρίς φόβο, πάθος και τύψεις.
Εδώ και τρία χρόνια -από τότε που "έφυγε" ο παππούς-, η γιαγιά πηγαίνει στο εξοχικό μόνη της, παρέα με το σκυλί, και εγώ έχω πάει μόνο για δουλειές. Δεν άντεχα να πάω παραπάνω από δύο μέρες...Με τίποτα...
Μέσα σε τρία χρόνια η γιαγιά μου άλλαξε δραματικά, γέρασε ξαφνικά, και όπως και να το κάνεις, μετά από 60 χρόνια μαζί, το να τα βγάζεις πέρα μόνος είναι λίγο ζόρι. Έτσι, η "ζαζά" μου, η υπέροχη-σούπερ γιαγιά που περνούσαμε καταπληκτικά, εμφανίζεται μόνο κάποιες φορές που χαλαρώνει και γίνεται ο παλιός καλός της εαυτός.
Αλλά, επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, αύριο θα πάω στο εξοχικό να κάτσω πέντε μέρες μαζί της και θα με κερδίσει στην μπιρίμπα, θα την κερδίσω στο τάβλι (εκτός αν έχει εκείνο το κωλόφαρδο ζάρι που τίναζε τα νεύρα του παππού στον αέρα), θα λυσσάξω στην πείνα, γιατί εκτός ότι μαγειρεύει απαίσια φαγητά, τα κάνει και ελαφρά, γαμώτο, της έμεινε από τότε που ο παππούς ανέβασε πίεση, χοληστερίνες και λοιπά...), θα τσακωθούμε, θα φιλιώσουμε (ποτέ δεν κρατάμε μούτρα), θα μου κάνει θέατρα:
"αααα πα πα πα πα, τι πάθαμε"
"τι πάθαμε, χριστιανή μου;;; Φωτιά;;;"
"όχι, δεν έχουμε κρεμμύδι"
"...",

θα με κυνηγάει να ποτίσω και εγώ θα βαριέμαι και θα ποτίζω τα δέντρα και τα φυτά μισά και μετά θα έρχεται με το δεύτερο λάστιχο για να συμπληρώσει νερό, μουρμουρίζοντας μέσα από τα δόντια της:
"μια ζωή ήσουν άχρηστη με τα φυτά..."
"θες να πεις κάτι για το πότισμά μου; δεν με εμπιστεύεσαι στο πότισμα και το κάνεις τώρα αυτό; αφού τους έριξα νερό!!!"
"σκατά τους έριξες!"
"ρε γιαγιά!!!"
"παιδί μου!",

θα σηκώνεται τα βράδια για να δει αν έπεσα για ύπνο:
"ακόμα να πας;"
"ναι"
"τι βλέπεις;"
"...έργο..."
"ωραίο;"
"έλα, κάτσε ρε γλυκιά μου, αφού σε τρώει να το δεις!"
"όχι, όχι, πάω να κοιμηθώ...μην αργήσεις..."
η παραπάνω σκηνή θα επαναληφθεί τρεις φορές επί τέσσερις νύχτες (γιατί, αν δεν γίνει κάτι θα πάθουμε...), και μετά από χιτσκοκικά σκηνικά, διότι κάνει διάφορα νούμερα τώρα που γέρασε, και μετά από πέντε μέρες και τέσσερις νύχτες πείνας, τζόγου, αγροτικών εργασιών και αϋπνίας (το βράδυ: "να κοιμηθείς, παιδί μου το πρωί, μην σηκωθείς μαζί μου", το πρωί στις εννιά: "το παιδί (εννοεί το σκυλί) ήθελε να μπει να κοιμηθεί μαζί σου, α! ξύπνησες;;; ε, τότε να φτιάξω να πιούμε καφέ!" ΕΛΕΟΣ!!!), θα γυρίσω στην Αθήνα, θα φάω σαν κτήνος, θα κοιμηθώ τα ξημερώματα χωρίς να με κυνηγάει κάποιος από πίσω, θα ξυπνήσω το μεσημέρι και κάπου ανάμεσα θα ετοιμαστώ για να ξαναφύγω!!!

Χα! Γιατί, σε λίγες μέρες, it 's London, baby!!!!!

Μόνο με την παραπάνω προοπτική βγάζεις πέρα πέντε μέρες και -φυσικά- τέσσερις νύχτες με την γιαγιά...Άντε, και επειδή την αγαπάω...λίγο...τόσο δα...και μου έλειψε, η σκατόφατσα! Ναι, ρε! Έτσι μιλάω στην γιαγιά μου!



υ.γ. Φυσικά, η φύση και η θέα είναι από το εξοχικό...

Δηλώνω ότι:
1) Είμαι πλήρως εξαρτημένη από το Ίντερνετ.
2) Ο υπολογιστής κράσαρε, αλλά δεν με ένοιαξε καθόλου. Να 'ναι καλά ο δεύτερος σκληρός και ο τρίτος (και ο τέταρτος που θέλω να πάρω) και υπάρχει άπειρος χώρος για άπειρο back up!
3) Το ρούτερ τα έφτυσε από την ζέστη και τα έφτυσα και εγώ μαζί του, γιατί μετά από αρκετές μέρες χωρίς ίντερνετ....ααααααααα!
4) Μου πήρε μία εβδομάδα να τα συνεφέρω όλα. Έκανα μία προσπάθεια να βάλω Ubuntu (υπέροχα), αλλά τα θυσίασα στον βωμό του μεγάλου θεού Ίντερνετ για να βάλω τα xp και μαζί το μόντεμ.
5) Και αφού τα ξαναέστησα όλα, ένιωσα την ροή των πληροφοριών να με συνεπαίρνει και μία υπέροχη αίσθηση ηρεμίας και σιγουριάς κατέκλυσε τον εγκέφαλό μου...
6) Παράπλευρες απώλειες: Έχασα τα e-mail που μου έχετε στείλει...Και κάτι bookmarks που είχα βρει για την δουλειά μου, μετά από 10 ώρες συνολικού ψαξίματος και εργασίας...(Ξέχασα να τα σώσω...κλαψ...)

Κατά τ' άλλα, ετοιμάζομαι για διακοπές...
Όταν ο οργανισμός μου ξεχαρμανιάσει, μετά από αρκετές ιντερνετοβόλτες, θα γράψω και για που ετοιμαζόμαστε!
Φεύγω τώρα, παώ για καφέ!
Σμουτς!