Και όχι, δεν είναι ποστ για τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, αλλά ένας απολογισμός για το τι κάναμε σαν οικογένεια τον τελευταίο χρόνο για να γίνουμε λίγο περισσότερο οικολόγοι, λίγο περισσότερο πλούσιοι και λίγο λιγότερο καταναλωτές της ΔΕΗ, η οποία μας ρουφάει το πορτοφόλι. Έχουμε και λέμε:

• Αν δεν θέλουμε κάποιο έπιπλο, και δεν το θέλει και κανείς από τους γνωστούς και φίλους, δεν το πετάμε στα σκουπίδια, αλλά το κατεβάζουμε σε μία ειδική γωνιά στο πεζοδρόμιο, όπου σίγουρα θα το πάρει κάποιος άλλος. Τίποτα δεν έχει μείνει εκεί πάνω από μία ώρα και πρέπει να έχουμε συμβάλλει κατά πολύ στην διακόσμηση του φοιτητόκοσμου της γειτονιάς, όπως εκείνοι στην δική μας, όταν πια παίρνουν πτυχίο...
  
• Για τα σκουπίδια που πετάμε στον κάδο των σκουπιδιών χρησιμοποιούμε μόνο τις ειδικές σακούλες απορριμάτων και όχι δεκαπέντε μικρά σακουλάκια.
  
• Στους μικρούς κάδους σκουπιδιών δεν βάζουμε τις σακούλες του super market, οι οποίες κάνουν χρόνια για να λιώσουν στις χωματερές, αλλά χρησιμοποιούμε τις ειδικές μικρές σακούλες απορριμάτων που είναι από ειδικό πλαστικό. Στην αρχή είχαμε αμφιβολίες για την οικονομία του θέματος, αλλά στην πράξη φάνηκε ότι γλιτώνουμε χρήματα, μιας και είναι μεγαλύτερης χωρητικότητας και ουσιαστικά παίρνουμε τα χρήματά μας πίσω με το παρακάτω:
  
• Για τα ψώνια αντικαταστήσαμε τις πλαστικές σακούλες με τις μεγάλες σακούλες που δίνει το super market, οι οποίες μπορεί να κάνουν 1 ευρώ η μία, αλλά χωράνε απίστευτα πολλά πράγματα και σου δίνουν πόντους κάθε φορά που τις χρησιμοποιείς (βλ. πιο πάνω). Επίσης, είναι πολύ cool, γιατί έχουν ζωγραφισμένες ντομάτες και αγγουράκια. Η γιαγιά επιμένει να κουβαλάει το καρότσι της λαϊκής, αλλά όπως βολεύεται κανείς...
  
• Αντικαθιστάμε τις κλασικές λάμπες με τις λάμπες εξοικονόμησης ενέργειας, σταδιακά, μιας και κοστίζουν 8 φορές παραπάνω, οπότε το σχέδιό μας να τις πάρουμε όλες μαζί καταποντίστηκε στην σκέψη ότι μετά δεν θα έχουμε λεφτά για να φάμε. Οπότε, αγοράζουμε από μία λάμπα κάθε φορά που πάμε super market. Καταναλώνουν το 1/5 τις ενέργειας και κρατάνε γύρω στα 6 χρόνια! Μέχρι να αντικαταστήσουμε όλα τα φώτα, χρησιμοποιούμε μόνο αυτά με τις εν λόγω λάμπες. (Μισό να δω που είναι το enter... είναι λίγο σκοτεινά εδώ μέσα...οκ...)
  
• Προσπαθούμε να αγοράζουμε μεγάλες ή οικονομικές συσκευασίες και όχι πολλές μικρές, π.χ. φρυγανιές, απορρυπαντικά, κ.λ.π. και έτσι δεν πετάμε παραπάνω χαρτούρα ή πλαστικές συσκευασίες. Επίσης, είναι πιο οικονομικό...
• Βάζουμε πλυντήριο μόνο όταν έχει μαζευτεί ολόκληρη πλυντηριά και βάζουμε την ελάχιστη θερμοκρασία που ενδείκνυται. Αντί για τους 60 βαθμούς, το βάζουμε στους 40 και αντί για 40, στους 30. Αν με δείτε να φοράω τα ίδια ρούχα πάνω από δύο μέρες, θα ξέρετε τον λόγο...
  
• Κάθε φορά που αγοράζουμε μία συσκευή -και τελευταία αλλάξαμε αρκετές, γιατί τα φτύσανε-, φροντίζουμε να είναι ενεργειακής κλάσης Α, γιατί έτσι καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια και στο τέλος κάνουμε απόσβεση των παραπάνω χρημάτων που δώσαμε μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ. Επίσης, δεν κάνουν μπουμ, όπως το φτηνιάρικο σίδερο που αγόρασε μία γνωστή μας...
  
• Αντί να πετάμε στα σκουπίδια τα φλούδια και τα σπόρια από τα λαχανικά, τα πετάμε στις γλάστρες, έχουμε φυσικό λίπασμα, όπως επίσης, φύτρωσε μία ντοματιά στον φίκο, μία ντοματιά στην μπουκαμβίλια και κάτι άλλο που κανείς δεν ξέρει τι είναι, αλλά έβγαλε κάτι που μοιάζει με αγγούρι και δεν ξέρω τι άλλο θα φυτρώσει του χρόνου, αλλά μάλλον θα σας κάνουμε το τραπέζι εξ' ολοκλήρου από τον μπαξέ του ρετιρέ...
• Το καλοκαίρι τα έφτυσε και το ποτιστικό (μια από τις συσκευές που λέγαμε παραπάνω...), οπότε ποτίζαμε το βράδυ, που είχε πέσει λίγο η θερμοκρασία και έτσι ξοδέψαμε πολύ λιγότερο νερό και τα λουλούδια έβγαλαν τον καύσωνα μια χαρά.
  
• Επίσης, χρησιμοποιήσαμε όσο το δυνατόν λιγότερο το κλιματιστικό και περισσότερο τους ανεμιστήρες. Κλείνοντας τα παντζούρια και τα παράθυρα όλη την ημέρα κρατήσαμε την ζέστη έξω από το σπίτι. Ξουτ!
  
• Έχουμε βάλει τις περισσότερες συσκευές σε πολύμπριζα ασφαλείας, που έχουν και διακόπτη. Κάθε βράδυ πατάμε μόνο τρεις διακόπτες και σχεδόν όλες οι συσκευές στο σπίτι δεν είναι καν στην αναμονή (εκείνο το κόκκινο κουμπάκι της τηλεόρασης που σε κατευθύνει στο περίπου προς την τουαλέτα, γιατί δεν θες ν' ανάψεις το φως; Τούτο.). Με αυτόν τον τρόπο κάναμε οικονομία στον λογαριασμό του ηλεκτρικού γύρω στα 10 ευρώ και δεν καταναλώνουμε άσκοπα ενέργεια. Κατά την περίοδο προσαρμογής στην οικολογία (=πρώτη μέρα εγκατάστασης πολύμπριζου), προτείνω ν' αγοράσετε φακό, γιατί μπορεί να καταλήξετε στην κουζίνα και δεν το θέλετε αυτό, πιστέψτε με.
  
• Κλείνουμε το μάτι της κουζίνας ή τον φούρνο γύρω στα 10 λεπτά νωρίτερα απ' ότι χρειάζεται το φαγητό για να μαγειρευτεί. Η θερμοκρασία του φούρνου ή της κατσαρόλας διατηρούνται και έτσι γλιτώνουμε ενέργεια, χρήματα και είναι ένας σίγουρος τρόπος για να μην κάψεις το φαΐ.
• Κρατάμε τα παλιά κινητά και τα αξεσουάρ τους και τα πάμε στον κάδο ανακύκλωσης της εταιρίας. Επίσης, υπάρχει μία σακούλα γεμάτη με μπαταρίες που πρέπει να πάω στον αντίστοιχο κάδο ανακύκλωσης και όλο το ξεχνάω και στο τέλος οι μπαταρίες θ' ανοίξουν και θα χυθούν όλα τα χημικά τους έξω και νομίζω ότι αυτό δεν είναι καλό...
• Προσπαθώ να κλείνω την βρύση κάθε φορά που πλένω τα δόντια μου και κάποιες φορές το ξεχνάω και μετά με βρίζω, οπότε κάποια βράδια που πάω να κοιμηθώ ή κάποια πρωινά που ξυπνάω καταλήγω πλακωμένη με τον εαυτό μου, που είμαι ηλίθια και με πήρε ο ύπνος πάνω μου, την ώρα που έπλενα τα δόντια μου και άφησα την βρύση ανοιχτή και επίσης, η οδοντόκρεμα μετά από 5 λεπτά βουρτσίσματος καίει και μην το κάνετε αυτό ποτέ. Ποτέ. Πάντα να κλείνετε την βρύση, γιατί ο ήχος του νερού που τρέχει θα σας νανουρίσει. Εξακριβωμένο.

Λοιπόν, υπάρχουν και άλλα tips που μπορούν να κάνουν την ζωή μας λίγο πιο "πράσινη", όπως το να ξαναχρησιμοποιούμε τις σακούλες από τα ψώνια μας και τα παλιά μας ρούχα, αν δεν θέλουμε να τα δώσουμε σε κάποιον άλλον ή σε κάποιον οργανισμό, γίνονται απίθανα πράγματα αν έχουμε λίγο φαντασία (το φωτιστικό του χωλ είναι η...παιδική μου κουβέρτα!) και πολλά άλλα πράγματα, αρκεί να το ψάξουμε λίγο. Όπως ας πούμε η ανακύκλωση.
Α! Η ανακύκλωση...Που λέτε, φίλοι μου, μένω στο κέντρο της Αθήνα και δεν υπάρχει κάδος ανακύκλωσης. Σαν καλοί και υπεύθυνοι πολίτες πήραμε τηλέφωνο στον Δήμο για να ζητήσουμε πληροφορίες και μας είπαν ότι "ναι, μπορούμε να βάλουμε κάδο αν το όχημα αποκομιδής έχει στο δρομολόγιό του τον δρόμο σας. Αλλά, για να το μάθουμε (προσοχή: να μάθουμε, όχι να το βάλουμε στο δρομολόγιο) θα μας τηλεφωνήσετε σε 10 μέρες..." Λοιπόν, ακόμα δεν έχουμε μάθει αν περνάει από μας το όχημα, παρ' όλο που έχει περάσει ένας μήνας, αλλά εμείς κάδο ανακύκλωσης θα αποκτήσουμε, γιατί βρήκα κάποια τηλέφωνα μιας ιδιωτικής εταιρίας και θα το ψάξω λίγο παραπάνω.

Μόνο ένα πράγμα μας έχει μείνει: Έχουμε κάποιους παλιούς υπολογιστές στο σπίτι και μία παλιά οθόνη, που δεν κατεβάζουμε στα σκουπίδια για ευνόητους λόγους. Μήπως, ξέρει κανείς που μπορούμε να τους πάμε, γιατί είχα βρει μία άκρη, αλλά έπρεπε να...πληρώσουμε για να τους πάρουνε και ομολογώ ότι ερχόταν και λίγο ακριβούτσικα;

Γιατί δεν έχεις τι να γράψεις στο μπλογκ σου, όταν έχεις χρόνο
και όταν ΔΕΝ έχεις χρόνο, έχεις να γράψεις ένα σωρό πράγματα;
Ε;
ΕΕ;
ΕΕΕ;

Η απάντηση σας μπορεί να είναι τόσο σουρεάλ όσο και η ερώτησή μου.
Πρέπει να φύγω...πετώντας!

(Ρητορική Ερώτηση bonus: Μπορεί κάποιος να εφεύρει την διακτίνηση; Ευχαριστώ!)

Η χρόνια της Κόλασης. Αυτό ήταν φέτος. Τόσα πολλά, σε τόσο λίγο χρόνο, είναι κομματάκι δύσκολο να τα καταπιείς και να τα χωνέψεις. Φοιτητές στους δρόμους, -μάδα τη μαργαρίτα: θα γίνουν εκλογές, δεν θα γίνουν εκλογές- ξύλο από τα ΜΑΤ του Πολύδειρα (το διάβασα έτσι στου A.F.MARX, δεν φταίω 'γω), -μάδα τη μαργαρίτα: θα γίνουν εκλογές, δεν θα γίνουν εκλογές-, ομόλογα, -μάδα τη μαργαρίτα: θα γίνουν εκλογές, δεν θα γίνουν εκλογές-, βασανιστήρια κρατουμένων, -μάδα τη μαργαρίτα: θα γίνουν εκλογές, δεν θα γίνουν εκλογές-, εργαζόμενοι να τρέχουν σαν τους παλαβούς να γίνουν "αορίστου" και να μην γίνονται, -μάδα την μαργαρίτα: θα γίνουν εκλογές, δεν θα γίνουν εκλογές-, μα αφού το υποσχέθηκε η ΝΔ ότι θα μας κάνει "αορίστου", -μάδα τη μαργαρίτα: θα γίνουν εκλογές, δεν θα γίνουν εκλογές-, της μουρλοκοπάνας στα πανεπιστήμια, -μάδα τη μαργαρίτα: θα γίνουν εκλογές, δεν θα γίνουν εκλογές-, συλλαμβάνεται όποιος φοράει πράσινα All Star μποτάκια, -μάδα τη μαργαρίτα: θα γίνουν εκλογές, δεν θα γίνουν εκλογές-, κάηκε η Πάρνηθα, -μάδα τηνμαργαρίτα: θα γίνουν εκλογές, δεν θα γίνουν εκλογές-, -ΜΑΣ ΠΗΔΗΞΑΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΔΗΜΕΝΗ ΤΗΝ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΕΙΧΑΤΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΗ ΚΑΛΟΣΥΝΗ, ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΝΕΤΕ ΤΙΣ ΓΑΜΗΜΕΝΕΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ Ή ΝΑ ΤΟ ΒΟΥΛΩΣΕΤΕ;;; ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!-, άντε να πάμε διακοπές, μπας και ησυχάσουμε λίγο και να γυρίσουμε να φτιάξουμε τα σπασμένα, ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ!!!, πω πω τι τίμιο και ηθικό, μας γαζώσατε τον εγκέφαλο ένα χρόνο τώρα, με τις -και-καλά-διαρροή-από-στέλεχος-της-Ρηγιλοχαριλάου- και θέτε να σας πιστέψουμε, "ο κακός ο λύκος, ο κακός ο λύκος" φώναζε το πρόβατο και δεν τον πίστευε κανείς, μέχρι που τελικά ήρθε ο κακός λύκος και το έφαγε, ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ!!!, αμάν! μια φωτιά στην Πελλοπόνησο, ε θα σβήσει, ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ!!!, αμάν! δεν σβήνει, αμάν! νεκροί;, αμάν! πόσοι; ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ;;;, τα αρχαία καίγονται!, ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ;;;, κι άλλοι νεκροί..., ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ;;;, "φταίει ο στρατηγός Άνεμος της Ασύμμετρης Απειλής! ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ!!! Χα!, πόνος, ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ!!! κάρβουνο, ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ!!! στάχτη, ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ!!! άψυχα κορμιά καμένα στην στάση του πόνου, της ασφυξίας, της απόγνωσης, του φόβου, ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ!!! καμένα, καμένα, καμένα, όλα καμένα, δάκρυα, κραυγή ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ!!!, όχι όχι αυτήν την κραυγή, τις κραυγές του αφάνταστου πόνου, λέω, εκείνες που δεν βγαίνουν από τα σωθικά και μένουν να τα κατατρώνε, και αν κατάφερες να διαβάσεις αυτήν την παράνοια, που θέλει να λέγεται ποστ, τότε κατάφερες και επιβίωσες από την χρονιά της κόλασης και ναι, θα γίνουν εκλογές και ναι, θα ψηφίσεις, αλλά σε παρακαλώ μόνο ένα πράγμα:
Μην ξεχάσεις αυτή τη χρονιά ποτέ!


*Στις σειρές επιστημονικής φαντασίας υπάρχει πάντα η ελευθερία να κάνεις ότι σου καπνίσει. Αλλά μιλάμε για οτιδήποτε σου κατέβει στην κούτρα σου, μπορείς να το κάνεις. Για τον πολύ απλό λόγο, ότι μπορείς να το ξεκάνεις στο αμέσως επόμενο πεντάλεπτο του επεισοδίου ή αμέσως επόμενο επεισόδιο και όχι να περιμένεις το 1843ο επεισόδιο για να ξαναζωντανέψεις τον ήρωα, όπως στις σαπουνόπερες.
Ο τίτλος του ποστ είναι κλεμμένος από την σειρά Voyager, στην οποία δύο επεισόδια ονομάστηκαν έτσι, γιατί το διαστημόπλοιο Voyager κόντεψε να καταστραφεί ολοσχερώς από χωροχρονικές διαταραχές. Αυτό που το έσωσε -φυσικά- ήταν η διόρθωση του χρόνου και της ιστορίας, με την μετωπική του πρόσκρουση στο όπλο που τα είχε αλλοιώσει.
Σόρυ, παίδες. Εδώ είναι πραγματικότητα και όχι επιστημονική φαντασία.
Άρα, το μόνο που μας μένει, είναι να στρώσουμε τους κώλους μας και τα μυαλά μας στην δουλειά.

...το πρασινάάάκι, που τόσο ποθείς!"
(Ο κυνικός τίτλος του ποστ.)

Και ο κανονικός τίτλος:
"Πρωτεύουσες της Ευρώπης από το Google Earth."


Βερολίνο


Παρίσι


Πράγα


Ρώμη


Βαρσοβία



Βρυξέλλες


Βουδαπέστη


Κοπεγχάγη


Λονδίνο


Μαδρίτη


Αθήνα
(κέντρο)



Αθήνα
(και το γκρι κυριαρχεί...)



Αθήνα
(πρασινάκιιιι!;!;!)


Αθήνα
(τζίφος!)

Εδώ και τρεις μέρες είμαι σαν να ζω σε όνειρο. Κακό όνειρο. Πολύ κακό. Χειρότερο και από εφιάλτη. Νιώθω πως ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω δεν είναι αληθινό, δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά μια ταινία, ένα παράλληλο σύμπαν...Ή μάλλον δύο παράλληλες πραγματικότητες.
Η μία έχει πόνο, τρόμο, θλίψη, οργή, απορία, ουρλιαχτά, απόγνωση, φωτιά, φωτιά, φωτιά.
Η άλλη έχει αναισθησία, ψέμα, πανικό, κέρδος, καρέκλες, σταυρούς, θράσος, θράσος, ανείπωτο θράσος, αξεπέραστο...

Μάθαμε τα νέα για τις φωτιές το Σάββατο το απόγευμα κοιτάζοντας τα νερά στα σκαλισμένα φύλλα της φωτογραφίας. The Canadian War Memorial...στο Green Park του Λονδίνου... από τα πιο μικρά, λέει, αλλά με θεόρατα δέντρα... Εκεί μάθαμε ότι όχι απλώς καίγονταν τα πάντα, αλλά και ότι κάηκαν άνθρωποι...Δεν είναι δυνατόν...Τι κάνουμε εμείς εδώ πέρα; Και με πιάσανε τα κλάματα και το παράπονο και η οργή. Και ξαφνικά τα νερά έσταζαν πάνω στα φύλλα θλίψη και τα αψιδωτά δέντρα μοιρολογούσαν τον πόνο.

Λονδίνο...Πως τα περάσαμε; Υπέροχα και όλες τις μέρες ψάχναμε να βρούμε κάπου που να ΜΗΝ έχει πράσινο...Και ο οικοδεσπότης μας να μας λέει ότι, οπουδήποτε υπάρχει πράσινο στην Αγγλία δεν μπορείς να το κάνεις τίποτε άλλο, που να είσαι ο ίδιος ο θεός και να χτυπάς τον κώλο σου κάτω...Πράσινο, δάση, δέντρα, όλα περιποιημένα και φροντισμένα. Ειρωνεία...

Αυτήν την στιγμή, δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο για το Λονδίνο.
Αλλά, και για οτιδήποτε άλλο...

Την Κυριακή που γυρίσαμε το φεγγάρι ήταν κόκκινο και το πρωί που ξυπνήσαμε ο ήλιος είχε χλωμιάσει τα πάντα.

Νιώθω ακινητοποιημένη και ριζωμένη, από την Δευτέρα κάνω συνέχεια δουλειές στο σπίτι, κοντεύω να το βάψω, δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω, τα έφτιαξα όλα. Πάντα αυτό κάνω στις στεναχώριες. Πλένω, ξεσκονίζω, λες και έτσι θα ξαναφτιαχτεί το λάθος. Λες κι αν ξεπλύνω τα αποκαΐδια από το μπαλκόνι θα ξαναγεννηθούν οι άνθρωποι και τα ζώα, λες κι αν βγάλω την στάχτη από τα έπιπλα θα ξαναφυτρώσουν τα δέντρα. Λες κι αν τα κάνω όλα να λάμπουν, τότε ο χρόνος θα κάνει rewind και στο forward η ιστορία θα παιχτεί αλλιώς.

Το μόνο που έκανα ήταν να διαβάζω τα μπλογκς και να έχω συνέχεια ανοιχτή την τηλεόραση, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω ότι αυτά που διάβαζα, άκουγα, έβλεπα, έγιναν, δεν είναι η ιδέα σου, ναι, είναι τόσο τραγικά και ακόμα παραπάνω.
Ήθελα να γράψω όσα γράψατε, αλλά δεν ήξερα πώς, καθόμουν, κοιτούσα την οθόνη, ξεκινούσα μια φράση και μετά το κενό. Ακόμα και τώρα, γράφω απλώς το πρώτο που μου έρχεται, μόνο και μόνο για να πάρω μπρος. Δεν έχει νόημα να ξαναγράψω τα ειπωμένα.

Αλλά, αυτό που δεν έχω δει πουθενά και με κάνει να αισθάνομαι η τρελή του χωριού, είναι το ΘΡΑΣΟΣ. Δεν έχει ντραπεί κανείς τους; Βλέπω στην τηλεόραση τις συνεντεύξεις και τις διαφωνίες, τις εξαγγελίες και τις κατηγορίες και κάθε φορά νιώθω το ίδιο πράγμα. Ότι παρακολουθώ κάποιον να χορεύει πάνω από τον μόλις πεθαμένο, και γύρω από την χήρα του να τραγουδά στα ορφανά του. Ούτε καν περιμένει να ταφεί και να τον κλάψει κάποιος. Πάνω από το ζεστό πτώμα...Συγγνώμη, αλλά αυτή η κατάσταση ξεπερνά την φαντασία μου, δεν μπορώ να το χωνέψω...
Αυτήν την στιγμή δεν έχω καν τον θυμό για να αρχίσω να βρίζω. Νιώθω σαστισμένη, σαν να με πιάσανε στον ύπνο, σαν να μου κάνανε επίθεση χωρίς να προλάβω να πάρω τα όπλα μου.

Περιμένω, ακόμα με την ελπίδα, ότι κάποιος θα θυμηθεί τους νεκρούς, θα σωπάσουν έστω για ένα γαμημένο λεπτό για να τους κρατήσουν στην μνήμη τους, θα σφίξει κάποιος τις οικογένειές τους για λίγο στην αγκαλιά του, θα τιμήσει την ζωή τους και το άδικο φευγιό τους από εδώ, έστω με δυο λόγια. Έστω...
Περιμένω, ακόμα με την ελπίδα, ότι κάποιος θα πει με γενναιότητα, ότι θα φτιάξουμε πάλι τα χωριά, θα τα ξαναχτίσουμε, ότι θα τα κάνουμε όλα καλύτερα από πριν.
Περιμένω, ακόμα με την ελπίδα, ότι κάποιος θα θυμηθεί την δουλειά του, τι σκατά πρέπει να κάνει και όχι τι τον συμφέρει να κάνει.
Περιμένω, προσπαθώντας ακόμα για το καλύτερο και θα προσπαθώ μέχρι να πέσω, ότι θα προσπαθήσει και κάποιος άλλος.

Ακόμα και η σημερινή συγκέντρωση μου φάνηκε πρόωρη, βιαστική, είναι νωρίς , ακόμα δεν έχουν τελειώσει όλα. Για αυτό δεν πήγα. Κάπου παρηγορούσα τον εαυτό μου ότι έχω κατέβει σε τόσες και τόσες, ακόμα και για τα προβλήματα άλλων, χωρίς καμία κομματική ιδιότητα, μόνο και μόνο για το δίκιο, όχι ρε παιδιά δεν είμαι δική σας και δεν πρόκειται να γίνω κανενός, ναι, είμαι ακομματίκ, αλλά όχι απολιτίκ, ε, καιρός είναι να κατέβει και κανένας άλλος. Αλλά, όχι. Αυτό αυτό που είπα στον εαυτό μου είναι δικαιολογία.
Ένιωσα όμως πολύ περήφανη, όταν είδα τόσο κόσμο στην τηλεόραση. Αλλά, και πάλι ένιωσα ότι είναι νωρίς για μαζώξεις. Δεν ξέρω αν θα μετανιώσω που ακολούθησα το ένστικτό μου και δεν κατέβηκα. Θα δούμε.

Αύριο που θα ξυπνήσω, ελπίζω να νιώθω τα πράγματα με λιγότερη ηττοπάθεια και περισσότερη ελπίδα.
Πρώτη φορά νιώθω την ανάγκη να πω αντί για "καληνύχτα", αυτό που λέει η γιαγιά μου:
Καλό ξημέρωμα...

Σε μία ώρα φεύγουμε για αεροδρόμιο και μέσα στα "βούρτσα-οκ, ομπρέλα-οκ, παπούτσια-οκ" και λοιπούς πανικούς κάνω ένα τσιγάρο και σας φιλώ στην μούρη, πάω να κάνω μπάνιο και να πάρω την βαλίτσα μου (-Πάλι την γέμισες, ρε Αρτάνις μου; -Ναι, ρε cyrus, με άδεια βαλίτσα θα πάω; -ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΕΙ!!! -... α! ξέχασα κι αυτό!) και θα μας πάνε τσάρκα στο ελβενιζέλ η μάμα μου και οι κολλητοί ("ε, για να σας χαιρετήσουμε, βρε παιδιά...=μην ξεχάσουμε να πάρουμε λεφτά για το ΙΚΕΑ"), οπότε γράφω πανικόβλητη, γιατί θ' αργήσω και μετά δεν με ξεπλένει ούτε ο Τάμεσης και για αυτό φιλάκια πολλά και να περνάτε ΥΠΕΡΟΧΑΑΑΑΑΑ!!!

Αύριο το μεσημεράκι φεύγω για το εξοχικό της γιαγιάς. Έχω να πάω τρία χρόνια να κάτσω μαζί της, έστω για λίγες μέρες. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι καλύτερες διακοπές ήταν με την γιαγιά και τον παππού, οι δύο άνθρωποι της ζωής μου που πάντα περνούσαμε τέλεια, χωρίς καμία προσπάθεια, εκείνοι έβγαζαν τα απωθημένα τους και μου έκαναν αυτά που δεν μπορούσαν να κάνουν στην μάνα μου για να μην την καλομάθουν και τελικά καλόμαθαν εμένα, και εγώ μπορούσα να τους πω οτιδήποτε μου κατέβαινε στον εγκέφαλο, χωρίς φόβο, πάθος και τύψεις.
Εδώ και τρία χρόνια -από τότε που "έφυγε" ο παππούς-, η γιαγιά πηγαίνει στο εξοχικό μόνη της, παρέα με το σκυλί, και εγώ έχω πάει μόνο για δουλειές. Δεν άντεχα να πάω παραπάνω από δύο μέρες...Με τίποτα...
Μέσα σε τρία χρόνια η γιαγιά μου άλλαξε δραματικά, γέρασε ξαφνικά, και όπως και να το κάνεις, μετά από 60 χρόνια μαζί, το να τα βγάζεις πέρα μόνος είναι λίγο ζόρι. Έτσι, η "ζαζά" μου, η υπέροχη-σούπερ γιαγιά που περνούσαμε καταπληκτικά, εμφανίζεται μόνο κάποιες φορές που χαλαρώνει και γίνεται ο παλιός καλός της εαυτός.
Αλλά, επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, αύριο θα πάω στο εξοχικό να κάτσω πέντε μέρες μαζί της και θα με κερδίσει στην μπιρίμπα, θα την κερδίσω στο τάβλι (εκτός αν έχει εκείνο το κωλόφαρδο ζάρι που τίναζε τα νεύρα του παππού στον αέρα), θα λυσσάξω στην πείνα, γιατί εκτός ότι μαγειρεύει απαίσια φαγητά, τα κάνει και ελαφρά, γαμώτο, της έμεινε από τότε που ο παππούς ανέβασε πίεση, χοληστερίνες και λοιπά...), θα τσακωθούμε, θα φιλιώσουμε (ποτέ δεν κρατάμε μούτρα), θα μου κάνει θέατρα:
"αααα πα πα πα πα, τι πάθαμε"
"τι πάθαμε, χριστιανή μου;;; Φωτιά;;;"
"όχι, δεν έχουμε κρεμμύδι"
"...",

θα με κυνηγάει να ποτίσω και εγώ θα βαριέμαι και θα ποτίζω τα δέντρα και τα φυτά μισά και μετά θα έρχεται με το δεύτερο λάστιχο για να συμπληρώσει νερό, μουρμουρίζοντας μέσα από τα δόντια της:
"μια ζωή ήσουν άχρηστη με τα φυτά..."
"θες να πεις κάτι για το πότισμά μου; δεν με εμπιστεύεσαι στο πότισμα και το κάνεις τώρα αυτό; αφού τους έριξα νερό!!!"
"σκατά τους έριξες!"
"ρε γιαγιά!!!"
"παιδί μου!",

θα σηκώνεται τα βράδια για να δει αν έπεσα για ύπνο:
"ακόμα να πας;"
"ναι"
"τι βλέπεις;"
"...έργο..."
"ωραίο;"
"έλα, κάτσε ρε γλυκιά μου, αφού σε τρώει να το δεις!"
"όχι, όχι, πάω να κοιμηθώ...μην αργήσεις..."
η παραπάνω σκηνή θα επαναληφθεί τρεις φορές επί τέσσερις νύχτες (γιατί, αν δεν γίνει κάτι θα πάθουμε...), και μετά από χιτσκοκικά σκηνικά, διότι κάνει διάφορα νούμερα τώρα που γέρασε, και μετά από πέντε μέρες και τέσσερις νύχτες πείνας, τζόγου, αγροτικών εργασιών και αϋπνίας (το βράδυ: "να κοιμηθείς, παιδί μου το πρωί, μην σηκωθείς μαζί μου", το πρωί στις εννιά: "το παιδί (εννοεί το σκυλί) ήθελε να μπει να κοιμηθεί μαζί σου, α! ξύπνησες;;; ε, τότε να φτιάξω να πιούμε καφέ!" ΕΛΕΟΣ!!!), θα γυρίσω στην Αθήνα, θα φάω σαν κτήνος, θα κοιμηθώ τα ξημερώματα χωρίς να με κυνηγάει κάποιος από πίσω, θα ξυπνήσω το μεσημέρι και κάπου ανάμεσα θα ετοιμαστώ για να ξαναφύγω!!!

Χα! Γιατί, σε λίγες μέρες, it 's London, baby!!!!!

Μόνο με την παραπάνω προοπτική βγάζεις πέρα πέντε μέρες και -φυσικά- τέσσερις νύχτες με την γιαγιά...Άντε, και επειδή την αγαπάω...λίγο...τόσο δα...και μου έλειψε, η σκατόφατσα! Ναι, ρε! Έτσι μιλάω στην γιαγιά μου!



υ.γ. Φυσικά, η φύση και η θέα είναι από το εξοχικό...

Δηλώνω ότι:
1) Είμαι πλήρως εξαρτημένη από το Ίντερνετ.
2) Ο υπολογιστής κράσαρε, αλλά δεν με ένοιαξε καθόλου. Να 'ναι καλά ο δεύτερος σκληρός και ο τρίτος (και ο τέταρτος που θέλω να πάρω) και υπάρχει άπειρος χώρος για άπειρο back up!
3) Το ρούτερ τα έφτυσε από την ζέστη και τα έφτυσα και εγώ μαζί του, γιατί μετά από αρκετές μέρες χωρίς ίντερνετ....ααααααααα!
4) Μου πήρε μία εβδομάδα να τα συνεφέρω όλα. Έκανα μία προσπάθεια να βάλω Ubuntu (υπέροχα), αλλά τα θυσίασα στον βωμό του μεγάλου θεού Ίντερνετ για να βάλω τα xp και μαζί το μόντεμ.
5) Και αφού τα ξαναέστησα όλα, ένιωσα την ροή των πληροφοριών να με συνεπαίρνει και μία υπέροχη αίσθηση ηρεμίας και σιγουριάς κατέκλυσε τον εγκέφαλό μου...
6) Παράπλευρες απώλειες: Έχασα τα e-mail που μου έχετε στείλει...Και κάτι bookmarks που είχα βρει για την δουλειά μου, μετά από 10 ώρες συνολικού ψαξίματος και εργασίας...(Ξέχασα να τα σώσω...κλαψ...)

Κατά τ' άλλα, ετοιμάζομαι για διακοπές...
Όταν ο οργανισμός μου ξεχαρμανιάσει, μετά από αρκετές ιντερνετοβόλτες, θα γράψω και για που ετοιμαζόμαστε!
Φεύγω τώρα, παώ για καφέ!
Σμουτς!