Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα μουσικής και είπα να αφήσω τον βλοσυρό κύριο Μπετόβεν να φυλάει το blog.
Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις φτάνουν στο αποκορύφωμα τις επόμενες δέκα μέρες, ξεκινώντας από...σήμερα. Μιλάμε για τρέλα, όμως. Η αλήθεια είναι ότι και το προηγούμενο δεκαήμερο κύλισε μέσα στην τρέλα και το τρέξιμο, αλλά η διαφορά ανάμεσα στο προηγούμενο και το επόμενο είναι ότι για το πρώτο δεν γνώριζα - ότι δεν θα προλάβω να δω ούτε τον εαυτό μου στον καθρέφτη- ενώ για το δεύτερο το ξέρω. Και δεν μπορώ ν' αποφασίσω τι είναι προτιμότερο. Να ξέρεις ή να μην ξέρεις. To know or not to know. Ιδού η ρόδος, ιδού και το πήδημα!


Εσείς τί λέτε κύριε Glass; Ούτε εσείς ξέρετε, ε; Καλά, δεν πειράζει. Επειδή όμως εγώ ξέρω ότι δεν θα προλάβω να δω την αγαπημένη μου παρέα από τα blogs, αφήνω κι εσάς φύλακα του blog και σας παρακάλω, μην κοιτάτε τον κόσμο έτσι, τρομάζει. Και έχετε τόσο όμορφο προφίλ!

Ελπίζω να είστε από τους τυχερούς που θα δείτε και θα ακούσετε τις συναυλίες που θα γίνουν 21, 22 και 23 Ιουνίου για την Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής 2006 σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων το βρήκα εδώ.
Όπως επίσης και το Schoolwave Festival που διοργανώνει το Schooligans, στις 23, 24 και 25 Ιουνίου, στην Τεχνόπολη (Γκάζι).


Και μιας και μιλάμε για μουσικές και μουσικούς, εδώ είναι η συνέντευξη του Γιώργου Χατζηνίκου. Μεγάλος μουσικός, μαέστρος και πιανίστας, αξεπέραστος παιδαγωγός και πάνω απ' όλα ένας πανέμορφος Άνθρωπος.
Στην απίστευτη ζωή του γνώρισε και έζησε με τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του περασμένου αιώνα. Αν ανοίξετε το βιβλιαράκι που συνοδεύει τη "Ρωμαϊκή Αγορά" του Μάνου Χατζιδάκι, θα βρείτε μια φωτογραφία που είναι παρέα.
Είχα την τεράστια τιμή και την απίστευτη τύχη να τον γνωρίσω. Και εκείνος με πήρε από το χέρι και μου έδειξε τις πόρτες για τα πιο όμορφα. Μου γνώρισε τον Ήλιο μου, μου έδειξε πως να ανοίγω εκείνες τις πόρτες για να δω την όμορφη πλευρά όλων των πραγμάτων, με "έσωσε από τα μαλλιά ουκ ολίγες φορές και μετά με ξαναέριξε στη θάλασσα για να μάθω να κολυμπάω μόνη μου". Του οφείλω ό,τι σημαντικότερο έχω και ό,τι είμαι. Και όσα ευχαριστώ κι αν του πω, ποτέ δεν θα φτάσουν.

Ήδη μου έχει λείψει πολύ το blogging και ανυπομονώ να ξαναέρθει ο χρόνος στην κανονική του ροή για να επανέλθω κι εγώ. Μέχρι τότε, σας παρουσιάζω την υπέροχη Annejulie. Μία ζωγράφο, η οποία με τα έργα της ανασταίνει όλα τα χαμόγελα. Αν θέλετε να δημοσιεύσετε έργα της, θα πρέπει να τη ρωτήσετε στο site της. Εκεί έχει ό,τι έχει φτιάξει.

Σας χαιρετώ και θα περνάω να βλέπω πως περνάτε.

Τα σκίτσα του Beeethoven και του Glass είναι του faboarts.
Η φωτογραφία του Γ. Χατζηνίκου είναι από το classicalmusic.gr.

Ή το τσιτάτο που μου είπε μία φίλη από το τηλέφωνο, όταν πήρε για να μάθει τα νέα μας.

Η συζήτηση κύλησε κάπως έτσι:

-Φ. "Έλα, ρε, τί κάνεις;"
-Α. "Καλά, εσύ;"
-Φ. "...μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα και μπλα."
-Α. "Κι εμείς...μπλα, μπλα, μπλα, μπλα και μπλα, α, και μπλα."
-Φ. "Τί λες; "α, και μπλα", ε;"
-Α. "Ναι. Γιατί;"
-Φ. "Καλά, ρε, δεν ξέρεις ότι αυτή η ζωή δεν είναι η γενική πρόβα για την επόμενη;"
-Α. "Και τι είναι;"
-Φ. "Η παράσταση και πρέπει να τα δώσεις όλα"
-Α. "Κι εσύ που το ξέρεις; Ποιος σου το 'πε;"
-Φ. "Είναι μια φήμη που κυκλοφορεί τελευταία"
-Α. "Και που ξέρεις αν θα έχουμε επόμενη, ή όχι;"
-Φ. "Το ρισκάρεις;"
-Α. "Μπααα."
-Φ. "Αυτό λέω κι εγώ"
-Α. "Ωραία, και τί θες να κάνω τώρα;"
-Φ. "Βγες στη σκηνή και παίξε μπάλα"
-Α. "Καλά, άμα το λες εσύ, κάτι θα ξέρεις. Πάω."
-Φ. "Άντε, και break a leg"
-Α. "Μωρή, δεν μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου"
-Φ. "Ωχ, ναι, σόρρυ!"
-Α. "Σορρεμένη"

Ακολούθησε δούλεμα, κουτσομπολιά και μπινελίκια, που δεν σας αφορούν. Επίσης, της είπα ότι θα την εκδικηθώ με τη δημοσίευση των τσιτάτων της και θα την κάνω ρόμπα.

Και βγήκα, η καλή σου στη σκηνή. Και εκεί που κοιτάω την αυλαία και περιμένω ν' ανοίξει, συνειδητοποιώ, ότι δεν μου έδωσε ούτε το σενάριο μα ούτε και ρόλο. Παίρνω τηλέφωνο.

-Α. "Ρε, ποιο ρόλο έχω και σε ποιο έργο;"
-Φ. "Που να ξέρω, χρυσό μου, δεν είμαι σκηνοθέτης"
-Α. "Ε, τι μπούρδες μου λες. Βγήκα στη σκηνή και δεν ξέρω τι να κάνω."
-Φ. "Μήπως θες να σου μασήσω και το φαΐ σου;"
-Α. "Μη ξεχάσεις να καταπιείς…"
-Φ. "Είσαι θρασύς."
-Α. "Κι εσύ. Μου πετάς τις μπούρδες σου, και παραλείπεις τα πιο σημαντικά."
-Φ. "ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΕ!!!"
-Α. "Καλά."
-Φ. "Άντε, γεια."
-Α. "Γεια."

Να ζήσεις, our preciοus,
και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
μεγάλος να γίνεις με πτυχία πολλά!!!

ΦΥΣΑ!!!
Και μην ξεχάσεις την ευχή!!!

Η τούρτα και οι ευχές είναι
από τους φίλους σου: Γ., Δ., Κ και Π.
και τις φίλες σου: Σ., Ε., A.,και Σ.

Σ' αγαπάμε και μας λείπεις, αλλά να ξέρεις ότι εμείς αύριο,
θα μαζευτούμε στη γιάφκα και θα δούμε την τριλογία (ΟΟΟΟΟΛΗ, όμως)
για να τιμήσουμε τα γεννέθλιά σου...και ξέρεις εσύ!