Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα μουσικής και είπα να αφήσω τον βλοσυρό κύριο Μπετόβεν να φυλάει το blog. Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις φτάνουν στο αποκορύφωμα τις επόμενες δέκα μέρες, ξεκινώντας από...σήμερα. Μιλάμε για τρέλα, όμως. Η αλήθεια είναι ότι και το προηγούμενο δεκαήμερο κύλισε μέσα στην τρέλα και το τρέξιμο, αλλά η διαφορά ανάμεσα στο προηγούμενο και το επόμενο είναι ότι για το πρώτο δεν γνώριζα - ότι δεν θα προλάβω να δω ούτε τον εαυτό μου στον καθρέφτη- ενώ για το δεύτερο το ξέρω. Και δεν μπορώ ν' αποφασίσω τι είναι προτιμότερο. Να ξέρεις ή να μην ξέρεις. To know or not to know. Ιδού η ρόδος, ιδού και το πήδημα!
Εσείς τί λέτε κύριε Glass; Ούτε εσείς ξέρετε, ε; Καλά, δεν πειράζει. Επειδή όμως εγώ ξέρω ότι δεν θα προλάβω να δω την αγαπημένη μου παρέα από τα blogs, αφήνω κι εσάς φύλακα του blog και σας παρακάλω, μην κοιτάτε τον κόσμο έτσι, τρομάζει. Και έχετε τόσο όμορφο προφίλ! Ελπίζω να είστε από τους τυχερούς που θα δείτε και θα ακούσετε τις συναυλίες που θα γίνουν 21, 22 και 23 Ιουνίου για την Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής 2006 σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων το βρήκα εδώ.
Όπως επίσης και το Schoolwave Festival που διοργανώνει το Schooligans, στις 23, 24 και 25 Ιουνίου, στην Τεχνόπολη (Γκάζι).
Και μιας και μιλάμε για μουσικές και μουσικούς, εδώ είναι η συνέντευξη του Γιώργου Χατζηνίκου. Μεγάλος μουσικός, μαέστρος και πιανίστας, αξεπέραστος παιδαγωγός και πάνω απ' όλα ένας πανέμορφος Άνθρωπος.Στην απίστευτη ζωή του γνώρισε και έζησε με τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του περασμένου αιώνα. Αν ανοίξετε το βιβλιαράκι που συνοδεύει τη "Ρωμαϊκή Αγορά" του Μάνου Χατζιδάκι, θα βρείτε μια φωτογραφία που είναι παρέα.
Είχα την τεράστια τιμή και την απίστευτη τύχη να τον γνωρίσω. Και εκείνος με πήρε από το χέρι και μου έδειξε τις πόρτες για τα πιο όμορφα. Μου γνώρισε τον Ήλιο μου, μου έδειξε πως να ανοίγω εκείνες τις πόρτες για να δω την όμορφη πλευρά όλων των πραγμάτων, με "έσωσε από τα μαλλιά ουκ ολίγες φορές και μετά με ξαναέριξε στη θάλασσα για να μάθω να κολυμπάω μόνη μου". Του οφείλω ό,τι σημαντικότερο έχω και ό,τι είμαι. Και όσα ευχαριστώ κι αν του πω, ποτέ δεν θα φτάσουν.
Ήδη μου έχει λείψει πολύ το blogging και ανυπομονώ να ξαναέρθει ο χρόνος στην κανονική του ροή για να επανέλθω κι εγώ. Μέχρι τότε, σας παρουσιάζω την υπέροχη Annejulie. Μία ζωγράφο, η οποία με τα έργα της ανασταίνει όλα τα χαμόγελα. Αν θέλετε να δημοσιεύσετε έργα της, θα πρέπει να τη ρωτήσετε στο site της. Εκεί έχει ό,τι έχει φτιάξει.
Σας χαιρετώ και θα περνάω να βλέπω πως περνάτε.
Τα σκίτσα του Beeethoven και του Glass είναι του faboarts.
Η φωτογραφία του Γ. Χατζηνίκου είναι από το classicalmusic.gr.
Artanis, λυπούμαι που θα σε σενοχωρήσω, αλλά τη συνέντευξη στην οποία μας παραπέμπεις τη βρήκα απαίσια. Ξέρεις πως τον γνωρίζω τον Xατζηνίκο, και ξέρεις πως συμφωνώ ότι είναι γλυκύτατος και σοφός. Oι ατελείωτες αφηγήσεις του πηγάζουν από τη μεγάλη του αγάπη για όλον τον κόσμο της μουσικής, για όποιον όμως δεν τον γνωρίζει, η εντύπωση που μένει από τη συγκεκριμένη συνέντευξη είναι ένας αφόρητος ναρκισσισμός με συνεχή καυχησιολογία. Για δες:
συνέθετα κάτι με τον καθηγητή μου [] εκείνος ενθουσιαζόταν όλο και περισσότερο
Oι συμμαθητές μου που ήταν προετοιμασμένοι [] δεν ανέμεναν ότι θα έδινα κι εγώ μαζί τους. [] "Καλά ντε, είπαμε να έρθεις αλλά όχι όμως για να πιάσουμε εμείς πάτο!".
[κριτικός:] ήξερε να γεφυρώσει τη διαφορά
[κριτικός:] αυτό που ακούσαμε ήταν υπεράνω οποιασδήποτε κριτικής
της δίδαξα τα τραγούδια [] είναι ένα έργο που μόνο έτσι βγαίνει, [] Κατόπιν το άκουσα κι από άλλους αλλά δεν πετύχαινε.
όσοι μας άκουσαν τότε, [] μας είπαν ότι τέτοιο βίωμα δεν το είχαν ξαναζήσει.
[Hindemith:] "Την έχω ακούσει από αρκετούς Γερμανούς και Αμερικανούς πιανίστες αλλά πρώτη φορά άκουσα τη φόρμα, τη δομή του κομματιού."
[Hindemith:] "Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο, τότε είναι ακριβώς αυτό που άκουσα.".
όλοι όσοι είχαν τώρα δυσκολίες με τη μουσική του έρχονταν πλέον σε μένα.
[κριτικός:] Εσείς όχι μόνο μας κάνατε να καταλάβουμε την αμερικάνικη μουσική αλλά και τον δικό μας ακόμη τον Hindemith.
έκανα την πρώτη παγκόσμια εκτέλεση του 2ου Κοντσέρτου του [] το οποίο χάλασε κόσμο σε ολόκληρη τη Γερμανία και την Αγγλία τότε.
[ατζέντης του Karajan:] Ξέρεις, τον Karajan εγώ τον έκανα και ο Furtwängler δεν τον φοβήθηκε ποτέ. Εσένα όμως θα σε φοβηθεί!
"στις 4:30 θα έρθετε εσείς και στις 5 ο Orff ξεκινά δουλειά." Πήγα λοιπόν την επομένη στις 4:30, και τι ώρα νομίζεις πως γύρισα; Στις 2 μετά τα μεσάνυχτα! Και μου είπε ο Orff φεύγοντας, "Την άλλη Τρίτη, πάλι εδώ".
[Μητρόπουλος:] 'Ακουσα την Αντιγόνη και έχετε απόλυτο δίκιο για όσα μου είπατε.
Mετά το τελευταίο ρεσιτάλ στη Μόσχα έλαβα προς μεγάλη μου έκπληξη μια πρόσκληση από τον Neuhaus, ο οποίος με δεχόταν σπίτι του. Πήγα και έκατσα για περίπου 6 ώρες.
[Neuhaus:] Δεν ξέρω ποιος θα έπρεπε να ευχαριστεί ποιον. Εγώ εσάς ή εσείς εμένα; Ποιος έχει μάθει πιο πολλά από τον άλλον;
[Neuhaus:] Σε σας είναι κάτι που δεν το έχω ξαναδεί. Όσο πιο βαθιά πας, όχι μόνο βλέπεις ένα φως από μέσα αλλά όσο προχωράς φωτίζει όλο και περισσότερο!
@ π
Μην ξεχνάς ότι η συνέντευξη δεν δόθηκε στο Nitro ή στο Ε. Επομένως κάποια πράγματα υποτίθεται ότι ή είναι ήδη γνωστά ή συμπεραίνονται διαβάζοντας το κείμενο. Εκτός κι αν ο αναγνώστης μένει στο προφανές.
Ο Χατζηνίκος είχε την τύχη να γνωρίσει, να είναι μαθητής και να συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα τής μουσικής τού περασμένου αιώνα. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μας ζητήσει ταπεινά συγγνώμη.
Οι άνθρωποι που τον έχουμε γνωρίσει ξέρουμε πολύ καλά ότι ο ναρκισσισμός και η καυχησιολογία είναι θέσεις και στάσεις παντελώς άγνωστες σ' αυτόν.
«Οι άνθρωποι που τον έχουμε γνωρίσει ξέρουμε πολύ καλά ότι ο ναρκισσισμός και η καυχησιολογία είναι θέσεις και στάσεις παντελώς άγνωστες σ' αυτόν.» Kώστα μου, παραπονιέμαι ακριβώς γιατί θεωρώ ότι η συνέντευξη δεν δίνει σωστή εικόνα για αυτόν τον άνθρωπο.
«Μην ξεχνάς ότι η συνέντευξη δεν δόθηκε στο Nitro ή στο Ε.» Tο εδώ λινκ όμως;
«Eίχε την τύχη να γνωρίσει [] τα μεγαλύτερα ονόματα τής μουσικής τού περασμένου αιώνα. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μας ζητήσει ταπεινά συγγνώμη.» Tον έχω ακούσει επανειλημμένα να αφηγείται ωραία περιστατικά για τέτοια μεγάλα ονόματα, στη συγκεκριμένη όμως συνέντευξη του ξέφυγε και σχεδόν το μόνο που λέει είναι πόσο σπουδαίος φάνηκε αυτός σε αυτούς. Kαι, επειδή γνωρίζω και τα πράγματα και τον Xατζηνίκο, προσωπικά μου επιβεβαιώνει μιά άλλη εντύπωση, που δεν θέλω να τη γράψω εδώ.
Π μου, …ναι με στεναχώρησες.
Ας τα πάρουμε όμως ένα-ένα.
Αυτό που με στεναχώρησε δεν ήταν τι πιστεύεις για τη συνέντευξη ή για τον ίδιο τον κ. Χατζηνίκο. Ήταν πως μου τα έγραψες.
Καταρχήν δεν σου άρεσε η συνέντευξη, την οποία χαρακτηρίζεις «απαίσια». Και πες ότι εγώ ξέρω τι εννοείς με τη λέξη αυτή. Οι άλλοι, όμως, δεν ξέρουν. Κι εδώ υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα, το οποίο έχω παρατηρήσει κάποιες φορές στα γραπτά σου. Όταν χρησιμοποιείς, στον προφορικό λόγο, κάποιες λέξεις ή εκφράσεις, ταυτοχρόνως κάνεις και τις αντίστοιχες εκφράσεις- γκριμάτσες στο πρόσωπο. Ή κινήσεις με τα χέρια σου. Ή και τα δύο μαζί.
Όταν διάβασα την πρόταση «τη συνέντευξη στην οποία μας παραπέμπεις τη βρήκα απαίσια», αμέσως σε φαντάστηκα να σηκώνεις τα χέρια απότομα ψηλά και παίρνεις εκείνη τη μισοαστεία-μισοσοβαρή-μισοπονηρή έκφραση του "γιατί, ρε γαμώτο. Όχι σ' αυτόν".
Και μετά να με κοιτάς περιμένοντας να το συζητήσουμε και να βγάλουμε μια άκρη.
Γιατί εκείνη τη στιγμή, εγώ ή οι άνθρωποι που σε ξέρουν, καταλαβαίνουμε ότι θεωρείς την συνέντευξη «απαίσια» και όχι τον ίδιο τον κ. Χατζηνίκο.
Όμως όταν έπεσε ξανά το μάτι μου εκεί, η εντύπωση ήταν εντελώς διαφορετική.
Ήταν η εντύπωση του αναγνώστη που δεν σε έχει δει να μιλάς. Κι εκεί έχουμε πρόβλημα.
Η δε πρόταση
«...για όποιον όμως δεν τον γνωρίζει, η εντύπωση που μένει από τη συγκεκριμένη συνέντευξη είναι ένας αφόρητος ναρκισσισμός με συνεχή καυχησιολογία»,
για τα δικά μου γούστα είναι υπερβολική, τόσο για το περιεχόμενο που σχολιάζεις, όσο και για την χρήση της. Μόλις τη διάβασα, διαγράφτηκε από το μυαλό μου η παραπάνω πρόταση που έγραψες «Ξέρεις πως τον γνωρίζω τον Xατζηνίκο, και ξέρεις πως συμφωνώ ότι είναι γλυκύτατος και σοφός. Oι ατελείωτες αφηγήσεις του πηγάζουν από τη μεγάλη του αγάπη για όλον τον κόσμο της μουσικής…», η οποία έχει θετικό περιεχόμενο. Κι εκεί μ’ έστειλες, φίλε μου.
Και «ναρκισσισμός» και «καυχησιολογία»; Έπρεπε να μου βάλεις το «αφόρητος» και το «συνεχή», να με αποτελειώσεις;
Ως φίλη σου, έναν άνθρωπο που σε ξέρει, τα παραπάνω δεν θα αποτελούσαν πρόβλημα, αν τα συζητούσαμε την ώρα που εξαφανίζαμε μεζέδες και πίναμε, γιατί πολύ απλά, θα σε έβριζα, θα μ’ έβριζες, θα πλακωνόμασταν για την τελευταία πατάτα ή για την μπούρδα που είπες- που είπα, θα παίρναμε το δεύτερο καραφάκι, την πέμπτη coca-cola, θα καταλήγαμε κάπου, ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Εδώ, όμως, στον γραπτό λόγο του blog δεν έχουμε γάτα, αλλά έχουμε ζημιά. Η μία ζημιά είναι ότι δεν μπορώ να σε μπινελικώσω με τον χαρακτηριστικό προφορικό μου λόγο, όπως θα έκανα. Και όσοι με γνωρίζουν προσωπικά, καταλαβαίνουν τι εννοώ. Και τώρα, αντί να το λύσουμε σε 10 λεπτά, πρέπει να γράφω σεντονάρα.
Η δεύτερη ζημιά είναι ότι, άμα εγώ δυσκολεύτηκα να σε καταλάβω, πόσο μάλλον οι άλλοι.
Αυτά ως προς το ύφος του γραπτού σου λόγου, το οποίο κατά την ταπεινή μου άποψη, κάποιες φορές σε αδικεί. Γιατί εγώ κατάλαβα, ότι στεναχωρέθηκες για την τρόπο παρουσίασης ΑΥΤΟΥ του ανθρώπου, μιας και τον γνωρίζεις πολύ περισσότερο απ’ ότι εμείς.
Οι άλλοι, όμως; Ο Κώστας ήδη έσπευσε να υπερασπιστεί τον κ. Χατζηνίκο, παρόλο που λέτε το ίδιο πράγμα.
Αλλά για να βρω ότι λέτε το ίδιο πράγμα έπρεπε να σε γνωρίζω εσένα προσωπικά, την γνωριμία σου με τον κ. Χατζηνίκο και το πώς μιλάς. Και να διαβάζω τα σχόλιά σου 3 φορές για να έχω το καθαρό μυαλό και την ψυχραιμία να σε καταλάβω. Ο Κώστας, όμως, δεν σε γνωρίζει και εμμέσως πλην σαφώς ήταν ευγενής μαζί σου.
Όσο για τα αποσπάσματα που παρέθεσες, θα μπορούσα να προσθέσω κι εγώ που ανήκουν και σε τι αναφέρεται πριν απ’ αυτά, προκειμένου να δείξω ότι δεν πρόκειται για ναρκισσισμό ή για καυχησιολογία. Αλλά θα είναι μία μεταφορά της συνέντευξης. Πράγμα ανούσιο, αφού υπάρχει και το λινκ. Όποιος θέλει μπορεί να πάει, να διαβάσει και να συμπεράνει.
Έχω μία ένσταση, όμως, στο εξής που βάζεις
«[Neuhaus:] Δεν ξέρω ποιος θα έπρεπε να ευχαριστεί ποιον. Εγώ εσάς ή εσείς εμένα; Ποιος έχει μάθει πιο πολλά από τον άλλον;»
Και το λάθος εδώ είναι ότι το παραπάνω ο Neuhaus (σημ: θεωρείται ο μεγαλύτερος παιδαγωγός πιάνου του 20ου αιώνα), το είπε στην γιορτή της 50ετηρίδας του και όχι στον κ. Χατζηνίκο. Του το μετέφερε στη συζήτησή τους. Η αλήθεια είναι ότι, έτσι όπως έχει μεταφέρει την συνέντευξη ο κ. Μαρίνος, δεν είναι σαφές που το λέει.
Γενικότερα, έχω πάνω κάτω την ίδια ένσταση με σένα για την συνέντευξη, αλλά θα περιμένω το 2ο μέρος για να την κρίνω. Η αλήθεια είναι ότι έχω περισσότερες από μία ενστάσεις, αλλά ας συνδυάσω, προς το παρόν, μόνο τη μία με ένα σημείο του 2ου σχολίου σου.
«στη συγκεκριμένη όμως συνέντευξη του ξέφυγε και σχεδόν το μόνο που λέει είναι πόσο σπουδαίος φάνηκε αυτός σε αυτούς»
Άλλο ένα πρόβλημα του προφορικού λόγου. Ακούγοντας κανείς τον κ. Χατζηνίκο να περιγράφει αυτές τις ιστορίες κατανοεί αμέσως ότι όχι μόνο δεν καυχιέται, αλλά απορεί και ο ίδιος (κι ας έχει περάσει τόόόόσος καιρός από τότε) με τα περισσότερα που του έλεγαν.
Eπίσης, ο ακροατής κατανοεί, ότι για τα πράγματα που ξέρει στη μουσικήο κ. Χατζηνίκος, δεν καυχιέται ποτέ αν και θα έπρεπε. Από την άλλη και για αυτά που λέει στη συνέντευξη θα έπρεπε να ναρκισσεύεται. Και όχι μόνο. Αν κάνουμε έναν κατάλογο με τους ανθρώπους που έζησε, φτιάχνει εγκυκλοπαίδεια με την Ιστορία της Τέχνης του 20ου αιώνα.
Και μην ανοίξω τώρα το στόμα μου...
Κι εσύ κι εγώ συναναστρεφόμαστε με πολλούς ανθρώπους που γνώρισαν κάάάποιον σημαντικό και μετά μας συμπεριφέρονται, λες και έπιασαν τον τράγο απ’ τα α***δια. (αμάν φορτώνω, κόβω αυτό το κεφάλαιο, πριν πω τίποτα χειρότερο.)
Δεν καυχιέται λοιπόν. Περιγράφει.
Και εκεί συμφωνώ με την ένστασή σου. Ένας τέτοιος άνθρωπος θα έπρεπε να παρουσιαστεί διαφορετικά. Για μένα η συνέντευξη τον «αδικεί», όχι γιατί τον δείχνει να περιαυτολογεί, αλλά γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι πηγή χρυσού και αυτό δεν φαίνεται. Κινητή εγκυκλοπαίδεια. Πλούτος γνώσεων, εμπειριών και πάνω απ’ όλα πράξεων μέσα στη μουσική και στους ανθρώπους. Και αυτά δεν εκμαιεύτηκαν. Δεν παρουσιάστηκαν. Τουλάχιστον στο 1ο μέρος της συνέντευξης. Γι αυτό επιφυλάσσομαι μέχρι να δημοσιευθεί και το 2ο μέρος.
Σου ζητώ συγγνώμη, για το μήκος του σχολίου, αλλά η ανάγκη να βάλω κάποια πράγματα στη θέση τους, τόσο για σένα όσο και για τον δάσκαλό μου, ήταν επιτακτική.
Καρδούλα μου,
οι ιδέες σου είναι Τέλειες!
Νομίζω ότι πρέπει να τις αναθέσω σε κάποιον να τις πραγματοιήσει (εννοείται με το αζημίωτο), αφού εγώ είμαι άσχετη και φοβάμαι μήπως κάνω καμιά ζημιά.
Αν έχεις υπόψη σου κάποιον που διαθέτει χρόνο (θα του δώσουμε και χρήμα) είμαι στη διάθεσή του!
Σ΄ αγαπώ
Σ΄ευχαριστώ
η φίλη σου
Α.
Artanis μου,
Aρχίζω από το τέλος. Θεωρώ ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα που έπρεπε «να μπει στη θέση του». Συμφωνώ με τα περισσότερα που γράφεις, διαφωνώ με ένα, έχω αμφιβολίες για ένα, θα υπερθεματίσω για δύο άλλα, δεν φταίω για ένα άλλο, και θα προσθέσω (επίσης υπερθεματίζοντας, και απολογούμενος) και κάτι που απορώ που δεν το έθιξες. Eξηγούμαι:
Διαφωνώ με τα περί λέξεων (όχι με τα γενικά που περιγράφεις για μένα). Tο «συνεχές» της (φαινομενικής) καυχησιολογίας είναι αντικειμενική παρατήρηση: μέτρα τα παραθέματα. Tο «απαίσιο» της συνεντεύξεως και το «αφόρητο» του (παραπλανητικά εμφανιζόμενου ως) ναρκισσισμού ήταν και συνεχίζει να είναι η κυριολεκτική μου γνώμη, άνευ διασκεδαστικών χειρονομιών - και έχω κάθε δικαίωμα να την εκφράσω.
Aμφιβάλλω για το ορθόν της παρατηρήσεως «άμα εγώ δυσκολεύτηκα να σε καταλάβω, πόσο μάλλον οι άλλοι». Aς ρωτήσουμε κάποιους που δεν εμπλέκονται συναισθηματικά. H γνώμη μου είναι ότι η ενόχληση η δική σου και του Kώστα προκύπτει από την αγάπη σας και το σεβασμό σας για τον Xατζηνίκο, και σας έκανε να σταθείτε περισσότερο στις αρνητικές εικόνες και λιγότερο στο ότι, όπως δέχεσαι, δείχνω σαφώς ότι το πρόβλημά μου δεν είναι αυτός αλλά η εσφαλμένη εντύπωση που δίνεται για αυτόν.
Kαι η ίδια ακριβώς ενόχληση είναι που με έκανε να γράψω αυτά που έγραψα, θεωρώντας ότι «ζημιά» αποτελεί αυτή η απολύτως αποτυχημένη συνέντευξη, που δεν καταφέρνει να δείξει τίποτα, μα τίποτα, από την ομορφιά, τη γνώση, την αγάπη, την αφοσίωση και πλείστα όσα άλλα σου μεταδίδει από κοντά αυτός ο Άνθρωπος (το κεφαλαίο δεν είναι τυπογραφικό λάθος).
Ξαναϋπερθεματίζω λοιπόν. O Xατζηνίκος συνήθως μιλά χειμαρρωδώς, γόνιμα, ουσιαστικά, εμπνευσμένα και απολαυστικά επί ώρες. Πιθανολογώ ότι ο Mαρίνος, μέσα από έναν, μετά βεβαιότητος, τεράστιο όγκο μαγνητοφωνημένου υλικού, διάλεξε (ίσως από ανάλογη αγάπη ορμώμενος) αυτά που μπορεί να του φάνηκαν πιο εντυπωσιακά. Διάλεξε όμως πάρα πολύ άσχημα - και γιαυτό επιμένω ότι, ναι, η συνέντευξη είναι απαίσια: δεν είναι αυτός ο Xατζηνίκος, που να με πάρει!
Tώρα, αν εκτός αυτού υπάρχει επιπλέον και εσφαλμένη μεταφορά πληροφοριών, όπως το πώς και το πότε της ρήσεως του Neuhaus, αυτό προφανώς δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Έτσι όπως μεταφέρεται είναι φοβερά χονδροειδές για τον ανυποψίαστο: αν συναντούσες «τον μεγαλύτερο παιδαγωγό πιάνου του 20ου αιώνα», νομίζω πως, όποια κι αν ήσουν, θα φρόντιζες να πεις οτιδήποτε άλλο εκτός από το ποιός έμαθε περισσότερα σε ποιόν.
Tο μόνο για το οποίο απολογούμαι είναι ότι, για να πω αυτά που είπα στο αρχικό σχόλιο, δεν ήταν ανάγκη να παραθέσω τα αποσπάσματα. Aλλά, βλέπεις, μου αρέσει να μιλάω τεκμηριωμένα. Πάρ' το ως επιστημονική μανία, ή ως κουσούρι που μου έχει μείνει λόγω αυτών που τραβάω όταν μιλάω π.χ. για τη Bίβλο στο Gravity...
Συγνώμη που σε στεναχώρησα
Υπομονή και καλές μουσικές διαδρομές καλή μου. Η παρέα εδώ θα είναι και θα κρατά τα μπόσικα του μπλόγκ ωσάν πιστό τσοπανόσκυλο (αααρρργγγκκκ!)