μεταξύ εμένα και του cyrusgeo...

- Καλή μου, πότε θα φτιάξεις blog;
- Δεν ξέρω, ρε cyrus, άσε με τώρα, βαριέμαι.
Προτιμώ να διαβάζω εσένα.
- Ναι, αλλά θέλω και να μου γράφεις.
- Καλά, άλλη ώρα...
- Διάβασες τι έγραψα;
- Ναι, μωρό μου, ήταν τέλειο.
- Φτιάξε απλώς ένα ψευδώνυμο και έλα να παίξουμεεε...

- Cyrus, έφιαξα blog και ξέχασα τους κωδικούς!!!
- Φτιάξε άλλο. Άντε! Μπες!
- Έχω ξεμείνει από ψευδώνυμα, γαμώτο...
- Έλα, ρε μωρό μου, βρες κάτι να τελειώνουμε!
Φτιάξε το blog και γράψε και post!
- Ααα, δεν μπορώ να γράψω, μόνο για σχόλια θα το έχω.
Άσε, νυστάζω, θα το φτιάξω άλλη μέρα...


- Σήκω από την τηλεόραση ΤΩΡΑ και έλα μαζί μου!
- Cyrus, με τρομάζεις...
- Κάτσε! Λέγε ψευδώνυμο!
- Δεν το βάζεις κάτω,ε;
- Όχι! ΚΑΙ θα γράφεις ΚΑΙ θα σχολιάζεις!
- Μα αφού σου τα λέω, γιατί να στα γράφω;;;
- ........


- Όνομα του blog; (τα 'χει πάρει)
- Anarrima... (με μπλαζέ ύφος)
- Ψευδώνυμο;
- Μην μου φωνάζεις! Artanis (ξανά μπλαζέ)
Και τι θα έχω για εικονίτσα εκεί δεξιά;
- Γλυκάθηκες, ε; Θες να βάλεις τα προβατάκια;
- Το φωτιστικό του σαλονιού;;;; ΝΙΙΙ!
- Δώσ' μου φιλί!

Και έδωσα φιλί και πήρα φιλί.
Και μετά μπήκα και έγραψα και διάβασα και γέλασα, έκλαψα, πόνεσα, χάρηκα, θύμωσα, τρόμαξα, ηρέμησα, έδωσα το χέρι μου, κάποιος μου έδωσε το δικό του, αγάπησα, μίσησα, σκέφτηκα, αποφάσισα, έπαιξα, λέξεις, γράμματα, εκπλήξεις, σύμβολα, παιδεύτηκα, γνώρισα, με γνωρίσατε, έκρινα, με κρίνατε, δέχτηκα, με δεχτήκατε, φωνές, χαρακτήρες, περσόνες, σώψυχα, αποκαλύψεις, μυστικά, αλήθειες, ξεσπάσματα, ενώσεις, διαφωνίες, συμφωνίες.
Μια τεράστια σκηνή θεάτρου, με ηθοποιούς εμάς και ο καθένας έχει διαλέξει τον ρόλο του.
Χωρίς σκηνοθέτη, χωρίς σενάριο, μόνο αυτοσχεδιασμό και όπου μας βγάλει.

Πριν τέσσερις μέρες έκλεισα έναν χρόνο στο blog Anarrima, ως Artanis, όπου συμπεριφέρομαι ακριβώς όπως στην πραγματική ζωή. Ασταθής, ασυνεπής, χωρίς θέμα, ό,τι πιάσει το μάτι και το αυτί, ντροπαλή, σκέφτομαι τρεις φορές τι θα γράψω, μην τυχόν και με πιάσουν μαλάκα (έτσι και όταν μιλάω), αλλά όταν θα πω την κοτσάνα μου, είναι Η σούπερ κοτσάνα, βαριέμαι εύκολα, οπότε αλλάζω συνέχεια το σπίτι μου, τo ίδιο και το blog -ανάλογα με τα κέφια της εποχής-, ανοίγομαι πολύ πολύ δύσκολα, αλλά -από άμυνα- μπορώ να μιλήσω για τα πάντα, με τρελαίνουν τα χρώματα, ζηλεύω ό,τι δεν είμαι και με κάνει τρελά περήφανη κάποιος άγνωστος που πετυχαίνει κάτι και ο κόσμος του είναι ένα ουράνιο τόξο από την χαρά του.
Δεν γουστάρω την λύπη, θέλω να την πάρω όλη στους ώμους μου και να την πετάξω στην άβυσσο, για να μην την νιώθει κανείς, κανείς, κανείς.
Πιστεύω ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και κανείς κερατάς δεν θα μου πει το αντίθετο.
Είμαι τόσο σκληρή και απότομη, που όταν δεν καταφέρνω να το κρύψω, οι φίλοι μου με φωνάζουν "bitch", και αμέσως, γυρνάω και δαγκώνω τον εαυτό μου για να σταματήσω να δαγκώνω τους άλλους.
Αυτή είναι η Artanis. Και πολλά άλλα.

Πέρσι, τέτοιο καιρό, ήμουν στην φάση που ξεπερνούσα την κατάθλιψη, την απογοήτευση, την απελπισία, έχτιζα από την αρχή την ζωή μου, που σε κάποιο κρίσιμο σταυροδρόμι πήρα την λάθος απόφαση και κατέληξε σε Βατερλώ, πέρσι, τέτοιο καιρό, είχα δεν είχα κάποιους μήνες που άρχιζα πάλι από την αρχή, βήμα βήμα, ανάσα την ανάσα, και μαλάκωνα και ένιωθα και μπορούσα να πω τι ένιωθα και πέρσι τέτοιο καιρό άρχισα να σας γνωρίζω. Και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με βοηθήσατε να πάρω μπρος, να χώσω γκάζια και να πω στον εαυτό μου ότι "τελικά, δεν χάθηκαν όλα...".

Ήταν και είναι τιμή μου που σας γνώρισα και σας μαθαίνω.
Ήταν και είναι τιμή μου να είμαι σε μία κοινωνία από μπλόγκερς
και ταυτόχρονα, να είμαι μόνη μου, στον δικό μου χώρο.

Μωρό μου, σ' ευχαριστώ που με σήκωσες από την τηλεόραση εκείνην την μέρα.
Σ' αγαπάω...


UPDATE
Ο φίλτατος κ.Π πέρασε για τις ευχές του
και μας έφερε για δώρο δύο πιγκουίνους!
(Μόνο που ξέχασε τα εισιτήρια για την κρουαζιέρα!!!)

Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ' ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.

Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.

Ζητούμε:

• Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.


• Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.


• Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.

Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.


Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypan|net|weblog, We are not alone

Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας.

tags: polydoras | meme: a6edf8bc8e7a7ed85215abe9b94bbc7a

...μέσα από εφτά ταινίες.

Ο Μπαμπάκης μου έκανε πάσα στο παιχνίδι των εφτά αγαπημένων ταινιών.
Εδώ και τρεις μέρες είμαι στο παραπέντε να γράψω τις εφτά πιο βαρετές ταινίες που έχω δει, μιας και μου είναι πιο εύκολο, αλλά αρνούμαι να κατηφορίσω τον δρόμο της μιζέριας...
Η δυσκολία μου να βρω εφτά αγαπημένες μου ταινίες έχει να κάνει με την αμετανόητη ευκολία μου να "μπαίνω" σε μια ταινία και να χάνομαι μέσα στην ιστορία και τους χαρακτήρες της, ανθρώπους ή μη. Πως είναι δυνατόν να μην συμπάσχεις με τον πατέρα του Νέμο, όταν ψάχνει να τον βρει;;;
Έτσι, λοιπόν, κατέληξα στις ταινίες που θυμάμαι πιο έντονα την στιγμή, το μέρος, την περίσταση, την παρέα, τις σκέψεις μου, ή απλώς την "φάση" που ήμουν όταν τις είδα.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια, τις νιώθω όλες ίδιες και είναι σε τυχαία χρονολογική σειρά θέασης(!):

1) "A Night at the Opera".

Σε θερινό, στα Εξάρχεια, εγώ, ο Cyrusgeo και μία φίλη από τα παλιά και από τις καλύτερες, με τον τότε γκόμενό της, τον πατέρα του παιδιού της, τον άντρα της ζωής της, κ.λ.π., κ.λ.π..
Όση ώρα κράτησε η ταινία, τόση ώρα γελούσαμε. Εμείς, οι υπόλοιποι, τα παιδιά στην καντίνα, το ποπ-κορν στην καντίνα, οι καρέκλες, τα χαλίκάκια, τα φυτά του κινηματογράφου, τα μπαλκόνια των γύρω πολυκατοικιών, οι άνθρωποι στα μπαλκόνια των γύρω πολυκατοικιών, οι τοίχοι, τα αστέρια, ο ουρανός, όλοι και όλα γελούσαμε με τους απίστευτους Μαρξ, γελούσαμε με εμάς, τα πάντα ήταν αστεία, ο κόσμος ήταν μια φάρσα και ήταν αστείος, η ζωή ήταν υπέροχη. Το γέλιο, η ευτυχία, η πλάκα συνεχίστηκαν στο μπαράκι και κράτησαν για αρκετές μέρες μετά. Δεν έχω γελάσει τόσο και για τόση ώρα σε καμία ταινία...

2) "Looking for Richard".

Την είδα μόνη μου, στο video, καλοκαίρι, ντάλα μεσημέρι, μέσα στον καύσωνα, με κλειστά παντζούρια και με δύο ανεμιστήρες αγκαλιά. Πάνε καμιά δεκαριά χρόνια, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ την τρομερή αίσθηση που είχα, όταν την έβλεπα, ότι ζούσα τον Σακεσπήρο στην γέννησή του, την δημιουργία του θεάτρου από τον πρώτο σπόρο και το ταξίδι των ηθοποιών στους "άλλους εαυτούς" από την στιγμή που κλείνουν το εισιτήριο. Αγάπησα βαθύτερα τον Shakespeare και λάτρεψα ακομά περισσότερο τον Πατσίνο και την τρέλα στο μάτι του. Η μόνη ταινία που, όταν τελείωσε, ξαναπάτησα το play...

3) "The Sixth Sense"

Είμαι στις μαύρες μου, η μάνα μου αποφασίζει ότι πρέπει να αναλάβει δράση, καθώς έχω βγάλει νοκ-άουτ όλους μου τους φίλους και φίλες, οι οποίοι με σέρνουν από μπαράκι σε μπαράκι και από σπίτι σε σπίτι και παρέα σε παρέα και ο λόγος που εγώ μουντρουχιάζω δεν είναι της παρούσης, αλλά οι καϋμένοι μου έχουν ζητήσει λίγες μέρες άδεια για να συνέλθουν, έτσι η καλή μου μανούλα με στέλνει στο μπάνιο με την εντολή "πλύσου, ντύσου, βάψου, γίνε θεογκόμενα, πάμε για θρίλερ".
Και πήγαμε, παρέα με μία φιλενάδα της, από τις οποίες τρώω, σε κάθε ευκαιρία, χαστούκια του τύπου "σύνελθε, μη σε συνέλθουμε εμείς". Στο διάλειμμα η μάνα μου μένει λίγο παραπάνω στο φουαγιέ, εμείς έχουμε μπει μέσα για το β' μέρος αύξησης αδρεναλίνης, καθόμαστε και τελευταία σειρά, γιατί ο σινεμάς είναι πήχτρας, είμαστε στην φάση που ο πιτσιρικάς ανοίγει το φερμουάρ του αντίσκηνου -παγωμάρα το κοινό-, όπου ταυτοχρόνως με το ανζιπάρισμα του φερμούαρ νιώθω στον ώμο μου κάτι γλοιώδες, αέρα στο στο σβέρκο μου και έναν ακαταλαβίστικο ψίθυρο στο αυτί μου και αμέσως ξεπροβάλλει από το αντίσκηνο η φάτσα του κοριτσιού που είναι σταχτί χτικιό και κάνει εμετό και ο πιτσιρικάς τα έχει παίξει και τα παίζω και εγώ και βγάζω μία τρομοκάτι-αναρρόφηση-εισπνοή-εκπνοή που ακούστηκε σε όλον τον κινηματογράφο και τον οποίο ακολουθούν διάφορα άλλα ξεσπάσματα φόβου από άλλους σινεφίλ και από πίσω μου την μάνα μου να με βρίζει: "Ρε, μαλάκισμένο, σου έδινα το νερό και σου είπα "πιάσε τα πατατάκια για να μην φάω τα μούτρα μου"! Και μετά, συνήλθα και δεν ξαναείδα θρίλερ με την μάνα μου.

4) Crouching Tiger, Hidden Dragon

Χειμώνας, στην "'Ελλη", στην Ακαδημίας, με τον Cyrus μου, δεν αναταλλάξαμε ούτε μία κουβέντα από την πρώτη σκηνή της ταινίας, μέχρι που φτάσαμε σπίτι. Από την πρώτη σκηνή της ταινίας μέχρι που φτάσαμε σπίτι, ήμασταν πιασμένοι χέρι χέρι και χαθήκαμε μαζί στην πανδαισία χρωμάτων, μουσικότητας, δύναμης, έρωτα, πόθου, αγάπης, πόνου, πάθους και σοφίας. Η σιωπή ήταν τόσο έντονη και υπέροχη που υπογράμμισε κάθε στιγμή και την χάραξε πολύ βαθιά στην μνήμη μου, με κάθε λεπτομέρεια. Η ταινία που δεν έχω δει δεύτερη φορά και δεν θέλω να την ξαναδώ, ακόμα.

5) Love Actually

Τον Ιανουάριο του 2004 πέθανε ο παππούς μου, μετά από εγκεφαλικό και μέσα στην λύπη και την έννοια για την γιαγιά μου, η οποία ήταν διαλυμένη σε κομμάτια, κάποιοι ανεγκέφαλοι του σογιού εκμεταλλεύονται την κατάσταση και προχωρούν σε ενέργειες που ο οποιοσδήποτε -ακόμα και ένας ψυχρός άνθρωπος- θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η βλακεία και το θράσος δεν έχουν όρια. Από αυτήν την ιστορία έπαθα νευρική υπερκόπωση και μάμα μου διαφραγματοκήλη, μιας και γίναμε οι κυμματοθραύστες, γιατί δεν θέλαμε να πάρει η γιαγιά μου χαμπάρι το σκηνικό και έχουμε άλλα δράματα. Αφού δώσαμε τις μάχες μας και κερδίσαμε τον πόλεμο, τα βράδια που ακολούθησαν τα περνούσα κλεισμένη στο σπίτι, μαζεύοντας τα κουρελιασμένα μου νεύρα και βλέποντας ταινίες, πότε παρέα με την μάνα μου, πότε μόνη μου. Πρέπει να είδαμε καμιά πενηνταριά ταινίες, από τις οποίες δεν θυμάμαι καμία και τίποτα, ούτε μία σκηνή, ούτε μία στιγμή, παρά μόνο το Love Actually. Με αφορμή αυτήν την ταινία, πήρα πάλι τον δρόμο της ανηφόρας, εξαιτίας της χαμογέλασα και γέλασα και συγκινήθηκα και τα ένιωσα όλα από πολύ βαθιά, μαζί με την αίσθηση, ότι αφού όλα πήγαν σκατά μέχρι τώρα, τι στο διάλο, πάλι θα τα φτιάξω. Just LOVE!

6) "The Lord of the Rings".

Η τανία, ή μάλλον οι ταινίες, που κάθε τρία χρόνια βλέπαμε με έναν κολλητό φίλο, άσχετα με την σύνθεση της υπόλοιπης παρέας που ακολουθούσε. Εγώ, ο cyrus και ο Β. είμασταν η σταθερή τριάδα, που έδινε κάθε χρόνο ραντεβού για τον Άρχοντα και μετά ανάλυση με μασαμπούκα. Στον πρώτο "Άρχοντα" είχα πάθει πλάκα με την ταύτιση που υπήρξε ανάμεσα στην Γκαλάντριελ, τον Γκάνταλφ και τα Δαχτυλιδοφαντάσματα της φαντασίας μου (φαντασία που δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στα επτά μου χρόνια, όταν το πρωτοδιάβασα και παρέμεινε σταθερή) και την απεικόνισή τους από τον Jackson στην ταινία. Το μόνο πράγμα που δεν μπορώ να συγχωρήσω στον Jackson είναι η πλήρης μεταμόρφωση του Φαραμίρ, μιας και είναι απίστευτος και μοναδικός χαρακτήρας στο βιβλίο. Η μοναδική φορά που άνοιξα το στόμα μου σε κινηματογράφο ήταν η συμμετοχή μου στο γιουχάισμα που έπεσε στην αίθουσα! (Επίτηδες, το σκηνικό στην 6η Αίσθηση ήταν καταλάθως.)
Κατά τα άλλα, το μόνιμο πρόβλημα που είχαμε και στις τρεις ταινίες, ήταν ότι έπρεπε να μαζεύουμε τον Β., γιατί κάθε φορά που εμφανιζόταν ο Έλροντ (τον έπαιξε ο Hugo Weaving, που έκανε τον Agent Smith στο Matrix), ο Β. έβγαζε μέσα από τα δόντια του τις φράσεις που έλεγε ο Smith στο Matrix, με την ίδια ακριβώς φωνή: "Hello, mr. Anderson" και τα λοιπά, με αποτέλεσμα ο Έλροντ, το ξωτικό, να μεταμορφώνεται σε cyber-κλωνο-πράκτορας με τιάρα στο κεφάλι και να μην μπορούμε -δύο ολόκληρες σειρές θεατών- να μαζευτούμε από τα γέλια και να εκνευρίζονται οι πορωμένοι φαν του Άρχοντα και να γίνεται της μουρλής από γέλια και θυμωμένα "σσσσσσουτ"!

7) "Lost in translation".

Ελάχιστα μπορώ να γράψω, γιατί δεν χρειάζονται και παραπάνω.
Η σκηνή:
Στου cyrus, στον καναπέ, dvd, ντελιβεροφαϊ, lost in cocooning.
Η Γιόχανσον μια κούκλα, η Κόπολα ζωγραφίζει, ο Μάρρεϋ ψιθυρίζει κάτι στο αυτί της Γιόχανσον.
Χωμένη στην αγκαλιά του, γυρνώ και τον κοιτώ συνωμοτικά από αριστερά, με κοιτά συνωμοτικά από δεξιά. Χωρίς κουβέντα βουτάω το ντιβιντοκοντρόλ, ορμάει στα ηχεία, ανοίγει το volume, backάρω x2. Ο Μάρρεϋ ξαναψιθυρίζει, η Γιόχανσον ξαναχαμογελά. Τζίφος. Ξανά back. Τίποτα, μόνο το χαμόγελό της. Τέρμα το volume, ξαναμανά back, ξαναμανά ψίθυρος, άγνωστος σε εμάς. Δεν μάθαμε τι της είπε και αποφασίσαμε ότι τελικά, κάποια πράγματα, πρέπει να μένουν μεταξύ μας, χωρίς καν να το ψιθυρίσουμε ποτέ...

Επειδή εδώ και μία εβδομάδα μπαίνω ελάχιστα στα blog, δεν ξέρω ποιος δεν έχει παίξει το παιχνίδι, οπότε, ακόμα και αν την έχουν πάρει από αλλού, δίνω πάσα στους:

McKat
Dormammu
ExiLioN_MouToniDioN
vatraxokoritso
Dralion