Η συνήθης συμπεριφορά του ασθενούς είναι η "φυσιολογικά" πρέπουσα, μέσα στα "φυσιολογικά" πλαίσια, που υπαγορεύει η "φυσιολογική" κοσμοθεωρία:
"Δώστα όλα και μην ζητάς τίποτις πίσω, να είσαι καλός και ταπεινός, άστους να σε πατάνε και μην ουρλιάξεις, μην ακούς και μην πιστεύεις μιερά και βρωμερά πράγματα, θα πάθουν τίποτις τα αυτάκια σου και ο εγκέφαλός σου και δεν έχουμε άλλα φράγκα για να σε πάμε στον γιατρό, τα δώσαμε όλα στους άλλους, άσε που θα βρεθείς και σε κανά καζάνι, φρόντισε να κάνεις στην ζωή σου κάτι σπουδαίο για να σε θυμούνται, αλλά μην το κάνεις για σένα, αλλά για την υπέρτατη δύναμη και την ανθρωπότητα την οποία υπηρετείς" και άλλα τέτοια πολλά που βαριόμαστε να γράψουμε.
Εν ολίγοις, είναι ένας "φυσιολογικός" άνθρωπος.
Τα συμπτώματα του συνδρόμου, κάποιες φορές, πέφτουν σε ύφεση και ο περίγυρος του πάσχοντα αδυνατεί να τα αντιληφθεί αμέσως, καθώς ο ασθενής τα καλύπτει, ως σωστός χαμαιλέοντας που σέβεται τον εαυτό του, μέσω της τεχνικής που περιγράψαμε στην παραπάνω παράγραφο ή αλλιώς:
"κάνω ό,τι μπορώ για να μην με πάρουνε χαμπάρι και μετά με τις πέτρες".
Το αποτέλεσμα είναι ο ασθενής να κερδίζει με περισσή ευκολία την εμπιστοσύνη και την συμπάθεια των άλλων.
Μετά, δεν θέλετε να μάθετε τι συμβαίνει, γιατί ούτε κι αυτοί που έδωσαν την εμπιστοσύνη τους και την συμπάθειά τους ήθελαν να μάθουν και, βασικά, να πάθουν αυτό που συνέβη.
Τα συμπτώματα του συνδρόμου εκφράζονται έντονα, όταν ο ασθενής υποτροπιάζει, λόγω των πιέσεων που δέχεται ή που νομίζει ότι δέχεται από το εξωτερικό του περιβάλλον, προκειμένου να συμπεριφερθεί νορμάλ και ανθρώπινα.
Τότε, το σύνδρομο του κυνηγημένου ξεσπά με το λεγόμενο φαινόμενο "me, my self, and I", συνδυαζόμενο με το άλλο φαινόμενο "and nobody else in the world", διότι πιστεύει ότι τα πάντα που υπάρχουν στο σύμπαν είναι:
ή για να τον υπηρετούν (όπως πιστεύει ότι κάνει εκείνος, άσχετα αν «απαγορεύεται» να ζητά να τον υπηρετούν, αλλά τι στα διάλα μια ζωή την έχουμε, δεν θα την γλεντήσουμε;)
ή για να τον κυνηγούν, διότι είναι τόσο τέλειος και ικανός, που έχει ανακαλύψει την υπέρτατη αλήθεια και μπορεί να την λέει και γι αυτό έχει κάνει τόσους εχθρούς.
Ακόμα και αν δεν είναι η υπέρτατη αλήθεια, τότε μπορεί να λέει την όποια "αλήθεια" συναντά στο διάβα του, γιατί είναι υποχρεωμένος προς την ανθρωπότητα και τον εαυτό του, και τι πειράζει αν πήρανε κάποιον/ κάποιους/ όλους τα σκάγια, αφού "me, my self and I, κάναμε το χρέος μας και είμαστε καλοί άνθρωποι, αλλά, αυτοί δεν μας καταλαβαίνουνε, my precious".
Το σύνδρομο του κυνηγημένου, όταν υποτροπιάζει, εκφράζεται με την αυτιστικά επαναλαμβανόμενη φράση του ασθενούς "Μα, ΕΓΩ δεν έκανα τίποτα, εσείς ΜΟΥ επιτίθεστε και ΕΓΩ είμαι το θύμα και εσείς κυνηγάτε ΕΜΕΝΑ και δεν ΜΕ καταλαβαίνετε".
Στις έρευνες, που έκανε η ομάδα μας, ανακαλύψαμε ότι το σύνδρομο που σας περιγράφουμε εμπλέκεται και με το "σύνδρομο του θύματος", το οποίο -όπως διαπιστώσαμε, με έκπληξή μας- οδηγεί σε νευρικές κρίσεις, όχι τον ασθενή, αλλά τους ανθρώπους που τον συναναστρέφονται, με προφανή αύξηση πωλήσεων των ηρεμιστικών φαρμάκων, τα οποία χορηγήθηκαν σε ομαδικές δόσεις, συμπεριλαμβανομένων των περισσότερων ερευνητών της ομάδας.
Δυστυχώς, η ερευνητική ομάδα που υπογράφει τούτο το κείμενο δεν μπόρεσε να κατανοήσει τις αιτίες δημιουργίας του συνδρόμου του κυνηγημένου, γιατί μετά από τόσες μελέτες και πειράματα, το έργο της αναγκάστηκε να τερματιστεί.
Στο τελικό στάδιο της έρευνας, οι επιδράσεις του συνδρόμου οδήγησαν ΟΛΟΥΣ τους ερευνητές του προγράμματος σε εθισμό στα βαριά, πολύ βαριά, δεν θέλω να θυμάμαι σας λέω, ηρεμιστικά. Πολύ φοβούμαστε ότι έχουμε μόνο δύο πράγματα να προσφέρουμε στο επιστημονικό πεδίο έρευνας και είναι αυτά:
Γεγονός 1: Ο καθένας που διαβάζει αυτό το κείμενο, σίγουρα θα αναγνωρίσει ένα οικείο του πρόσωπο, ή περισσότερα, μέσα σ’ αυτό.
Γεγονός 2: Μετά από απέλπιδες προσπάθειες, η μόνη φαρμακευτική αγωγή που μπορούμε να συστήσουμε για την αντιμετώπιση των ατόμων που πάσχουν από το σύνδρομο του κυνηγημένου, γιατί η αντιμετώπιση του ίδιου του συνδρόμου ανήκει στην σφαίρα της φαντασίας, είναι η εξής:
ΜΗΝ ΠΑΡΕΙΣ
ΤΙΠΟΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ
ΠΙΣΩ ΣΟΥ!!!"
Μετά τιμής
Η πρώην ερευνητική ομάδα του "συνδρόμου του κυνηγημένου"
και νυν ενταγμένοι στο επόμενο ερευνητικό πρόγραμμα
"το σύνδρομο των κυνηγημένων από τους κυνηγημένους".
στρασογοργόνα, η ερευνητική ομάδα διαφωνεί μαζί σου. Σε κάτι πρόχειρες σημειώσεις γράφουν ότι αυτό το σύνδρομο αποτελεί την βάση μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας και της φιλοσοφίας της και των φιλοσοφούντων της.
Συμφωνεί όμως στο σύμπτωμα της κλαψομ$%^$ίασης, στο οποίο αναφέρεσαι, το οποίο διατελεί βασικό εκφραστή των παραπόνων του πάσχοντα...
(Πρέπει να σταματήσω να γράφω έτσι, λάλησα....)
«H αντιμετώπιση του ίδιου του συνδρόμου ανήκει στην σφαίρα της φαντασίας». Mα τι λέτε κυρία μου: τα προβλήματα αυτά έχουν λυθεί. Σας είχα αναφέρει και παλαιότερον μίαν εξαιρετικοτάτην (από πάσης απόψεως) μελέτην ευρισκομένην εις το site www.oodegr.com, εις την οποίαν «γίνεται μια προσπάθεια να ερμηνευθεί η διαφορά ανάμεσα στο TaeKwonDo (TKD, Κορεατική πολεμική τέχνη) και την Ορθοδοξία». Eκεί εξηγείται σαφώς ότι «φοβίες, μανία καταδιώξεως» και λοιπά ψυχολογικά προβλήματα «φεύγουν με το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως και το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, δηλαδή γενικότερα με την πνευματική ζωή μέσα από την οποία το Άγιο Πνεύμα καθαρίζει τις κηλίδες από τον χιτώνα του χριστιανού, αναπλάθει την αρετή της ψυχής και ξαναφέρνει τον πιστό στο σημείο που ήταν όταν βαπτίστηκε. Διαφορετικά, αν δεν ανατρέξει στην εκκλησία, μπορεί κανείς να χρειαστεί υποστήριξη από νευρολόγο…» Aντιλαμβάνεσθε, επομένως, ότι έχετε περιπέσει εις πλάνην. Συμφώνως προς την ιδίαν μελέτην, ο Όσιος Σιλουανός εξηγεί, έτι σαφέστερον: «Στην πλάνη πέφτει κανείς είτε από απειρία είτε από υπερηφάνεια. Εάν κανείς πέσει σε πλάνη από άγνοια τότε ο Κύριος τον θεραπεύει γρήγορα, εάν όμως πέσει σε πλάνη από υπερηφάνεια, τότε θα υποφέρει για πολύ καιρό η ψυχή, ώσπου να μάθει την ταπείνωση, και τότε θα θεραπευτεί από τον Κύριο». Aντιλαμβάνεσθε, πλέον, ότι το κείμενόν σας επιδεικνύει τοσούτον άγνοιαν όσον, φευ, και υπερηφάνειαν. Σκούρα τα πράγματα, τέκνον μου...
ΠΟΛΥ ενδιαφέρον post ;)
Τα συγχαρητήριά μου!
Θα συμφωνήσω επίσης απόλυτα με το σχόλιο της McKat (11/1/07 10:21 μμ).
Πάντως ενδέχεται καθένας μας να περάσει κάποια στιγμή από αυτό το στάδιο. Το ζήτημα είναι να το καταλάβει και να το ξεπεράσει όσο γίνεται πιο σύντομα και ανώδυνα...
Υ.Γ. "Π", δεν "Π"αίζεσαι :))
Προσωπικά το λέω "Σύνδρομο Μάρθα Βούρτση" και θα το αναλύσω στο ιστολόγιό μου σε άρθρο που ετοιμάζω για τις επιθέσεις του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Απαντάται και σε δυο λαούς που νομίζουν ότι είναι "περιούσιοι": τον δικό μας και τον εβραϊκό. Κοινό χαρακτηριστικό και των δυο είναι η αιώνια κλάψα (και πεποίθηση) ότι όλοι τους αδικούν, όλοι τους φθονούν, τους μισούν, τους καταδιώκουν... Και πάντα χωρίς ΚΑΝΕΝΑ λόγο.
Πάντως το σύνδρομο αυτό, αποτελεί υποκατηγορία ή/και σύμπτωμα για πολλές καταστάσεις, από τις ελαφριές περιπτώσεις κλαψομ$%^$ίασης μέχρι και της κλινικής κατάθλιψης...