Ώρα: 01:45 π.μ.
Ημέρα: Μόλις μπήκε η Κυριακή.
Ο οργανισμός το καταλαβαίνει ως "Σάββατο βράδυ".
Κατάσταση: Είμαι στον καναπέ με τον cyrus μου και είμαι ΞΥΠΝΙΑ!!!

Μόλις άρχισα να γράφω το ποστ, την ώρα που κανονικά θα με είχε πάρει ο ύπνος από την κούραση, χωμένη στην αγκαλιά του καλού μου και οποιαδήποτε προσπάθειά μου να μείνω ξύπνια θα είχε πέσει στο κενό.
(Αυτήν την στιγμή ο cyrus ενεργοποιεί τα ενοχικά μου σύνδρομα με φράσεις "Δηλαδή, θα βάλεις καινούριο ποστ, χωρίς να απαντήσεις στα σχόλια του προηγούμενου;;;;;;", "Μην θυμώνεις, πατάς λάθος πλήκτρα...", "Έλα, ρε, μην τα γράφεις αυτά και με κάνεις ρόμπαααα....").

Λοιπόν, ο προηγούμενος μήνας ήταν μία κόλαση από δουλειά και ειδικά τις τελευταίες δύο εβδομάδες δεν θυμάμαι καν τι έκανα. Μόνο ότι δούλευα και κάποια στιγμή , κατά την Τετάρτη έστειλα e-mail σε μερικούς φίλους. Μέσα στο τρέξιμο, να έχω και το -κλασικό, πλέον- όνειρο πανικού τα βράδια και να μου θυμίζει -τι λες, ρε φίλε, σώπα- ότι είμαι αγχωμένη! Η περιγραφή του επαναλαμβανόμενου ονείρου σε επόμενο ποστ.
(Μόλις μου έφερε τάρτα, από την οποία έχει φάει τα φρούτα!).

Τα τελευταία σαββατόβραδα τα περάσαμε με μένα να κοιμάμαι μέσα στα 10 πρώτα λεπτά της ταινίας και τον cyrus να την βλέπει μόνος του και τα πρωινά της Κυριακής να σηκώνομαι από τις εννιά το πρωί για να δουλέψω και τον cyrus να χουζουριάζει και για τους δυο μας. Όμορφα διαλείμματα οι κυριακάτικες μπλογκοσυναντήσεις, όπου η τελευταία ήταν η διάσημη των 25 στο Hard Rock Cafe.

Τα γκάζια τα τρελά τέλειωσαν χτες το πρωί, όταν παρουσίασα την μέχρι τώρα πρόοδο της δουλειάς και πήρα το "good dog, very good dog", το μπισκότο μου και το πολυπόθητο "οκ" για να συνεχίσω. Η δεύτερη φάση είναι το ίδιο απαιτητική, αλλά έχει δρομολογηθεί, προγραμματιστεί και αν τα ακολουθήσω όλα, θα βγει χωρίς προβλήματα και την απαγωγή μου από την πραγματικότητα.
Για να το γιορτάσω, έδωσα στον εαυτό μου ρεπό από χτες το απόγευμα μέχρι αύριο το πρωί και σήμερα ξύπνησα στις 12:30, έπεσα σαν τούβλο πάλι στις 17:30, σηκώθηκα σαν ζόμπι στις 19:30 και τώρα αρχίζω και ξανανυστάζω.
Μιλάμε για ξεσάλωμα και τρελό πάρτι στο ρεπό, όχι αστεία!

Μπορεί η πρώτη φάση να πήγε καλά, αλλά παράλληλα έπαθα και το σύνδρομο των πανελληνίων:
Δεν άντεχα να σκέφτομαι για τίποτε άλλο πέρα από την δουλειά!!!
Όταν έκανα διαλείμματα, περνούσα από τα μπλογκς σας -επέστρεφα για λίγο στην πραγματικότητα- μπούκωνε πάλι ο εγκέφαλος και τον ξεμπoύκωνα με γκάζια στο Need for Speed.
(Τα καλά του να γράφεις στο laptop: σε ταϊζει την τάρτα, για να μην του το λερώσεις. Yeah!) Οπότε, ναι μεν σας διάβαζα, αλλά μου ήταν αδύνατον να γράψω.
Αυτό πήρε μπάλα και το προηγούμενο ποστ, στο οποίο αδυνατώ να απαντήσω στα ύπεροχα σχόλιά σας. Σας ευχαριστώ πολύ για όσα γράψατε και σας ζητώ συγγνώμη για την ασυνέπεια μου, αλλά το "έκαψα", μαζί με πολλά άλλα...
(Μόλις τελείωσε η τάρτα...κλαψ...και αρχίζει ταινία με τον Τσακ Νόρις...ξανάyeah!!!).

Λοιπόν, αυτά από απολογισμούς και απολογίες, πάω να χωθώ στην αγκαλιά του και να δούμε την απόλυτη "καφρίλα" (μιλάμε για πολύ πιστολίδι στα 3 πρώτα λεπτά και ο Τσακ είναι ο μόνος στρατιώτης που δεν φοράει κράνος!), γιατί έχω γύρω στα 7 λεπτά για να με πάρει ο ύπνος.
Από αύριο θα αρχίσω και τις τσάρκες στην γειτονιά, όχι μόνο για διάβασμα, αλλά και για γράψιμο.

(Πςςςςς! Τους έσωσε το ελικόπτερο και ο Τσακ ανατίναξε με χειροβομβίδα ένα....κάτι...δεν πρόλαβα να δω...ζζζζζζζζ....)